Μητέρα Ζακ Κωστόπουλου: Μιλάμε μαζί του στα όνειρά μας

Με μία συγκινητική επιστολή, η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου μιλά για το γιο της που πέθανε τον περασμένο Σεπτέμβρη στην οδό Γλάδστωνος και ζητά δικαιοσύνη για τον θάνατό του.

Η επιστολή της μητέρας του Ζακ Κωστόπουλου δημοσιεύθηκε στη Huffington Post: 

Ο Ζακ ήταν ο πρωτότοκός μου. Ήταν ένα λαμπρό γλυκό μικρό αγόρι που φώτιζε τη ζωή μου σαν ένα τεράστιο αστέρι. Τον έλουζα με την αγάπη και τη φροντίδα μου. Συνήθιζε να κρατά το αγαπημένο του λούτρινο ζωάκι, τον πίθηκό του, και πάντα να χαμογελά. Καθώς μεγάλωνε, μπορούσα να δω καθαρά πόσο ευγενικός και συμπονετικός ήταν. Ποτέ δεν τον άκουσα να λέει κακή λέξη σε κανέναν, και καταλάβαινε τα συναισθήματα των ανθρώπων και τους συμπονούσε. Στην πέμπτη τάξη, ο δάσκαλός του μου είπε ότι ο Ζακ ήταν ο μοναδικός μαθητής που έκανε παρέα με ένα ξένο αγόρι που είχε έρθει στην τάξη. Ανέπτυξε μια καλλιτεχνική πλευρά, αγαπούσε τον χορό και άκουγα συχνά την τραγουδιστή φωνή και τα χορευτικά του βήματα στο δάπεδο του υπνοδωματίου.

Έπειτα, ενηλικιώθηκε και άρχισαν οι μάχες του. Ο Ζακ ήταν περήφανος για το ποιος ήταν, αλλά σύμφωνα με τα πρότυπα κάποιων ανθρώπων, έβγαινε έξω από τις νόρμες. Κλήθηκε να αντιμετωπίσει την απόρριψη, τη βία και τις προκαταλήψεις λόγω των επιλογών του. Αλλά αποφάσισε να αντισταθεί, να υπερασπιστεί όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους. Άκουγε τις ιστορίες τους, τους ενθάρρυνε, τους βοηθούσε και διαδήλωνε μαζί τους.

Ο Ζακ ήταν ένας γενναιόδωρος, ανιδιοτελής άνθρωπος. Μοιραζόταν ό, τι είχε με τους άλλους, δεν απογοήτευε ποτέ κανέναν, ήταν εκεί όταν τον χρειάζονταν. Ανακοίνωσε στον κόσμο ότι ήταν οροθετικός, εκθέτοντας τον εαυτό του με σκοπό να βοηθήσει άλλους και άλλες που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Ήθελε όλοι να γνωρίζουν και να εκπαιδεύονται, να τους προσφέρει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο πατέρας του Ζακ συχνά του έλεγε: «Δεν πρόκειται να αλλάξεις τον κόσμο». Αλλά είμαι σίγουρη ότι ο Ζακ πίστευε ότι θα μπορούσε να το κάνει - ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Το χρωστούσε στον εαυτό του και στους συνανθρώπους του.

Στη συνέχεια, δεχτήκαμε μια κλήση στη μέση της νύχτας. Μια κλήση που έκανε τον κόσμο μου να καταρρεύσει και να διαλυθεί. Ο Ζακ ήταν νεκρός. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν θα το δεχόμουν. Ήταν αδύνατο. Ήταν φρικτό. Οι ειδήσεις άρχισαν να περιγράφουν μια υποτιθέμενη ληστεία, εθισμό στα ναρκωτικά, μια ανάγκη για κλοπή, έναν διαφορετικό άνθρωπο. Και έπειτα εικόνες βίας, μίσους, σκοτωμού, δολοφονίας.

Μέρα με τη μέρα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αστυνομία απεικόνιζαν τον Ζακ ως κάτι που δεν ήταν. Ήταν εύκολο να το κάνουν, ήταν προς όφελός τους, ήταν κάλυψη για τις πράξεις τους. Αρνήθηκα να πιστέψω οτιδήποτε από αυτά. Γνώριζα τον γιο μου. Ποτέ δεν είχε βλάψει κανέναν. Γνωρίζω επίσης ότι η αλήθεια δεν τρέχει ποτέ, απλώς περπατάει. Στο τέλος, όλα τα ψέματα και οι ψευδείς κατηγορίες τους διαλύθηκαν. Όλος ο κόσμος είδε ποιος ήταν ο Ζακ - μέσω των πράξεών του, των γραπτών του, των εικόνων του, των παραστάσεων του.

Στο μεταξύ, συγκλονίστηκα από την υποστήριξη χιλιάδων ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη για να ζητήσουν δικαιοσύνη για τον Ζακ. Έμεινα έκπληκτη από τον αριθμό των ατόμων που τον είχαν γνωρίσει, τον είχαν αγαπήσει και τους είχε αγγίξει η προσωπικότητά του. Συγκινήθηκα από την αγάπη και τον σεβασμό τους γι’ αυτόν, καθώς μοιράζονταν ιστορίες για το πώς τον συνάντησαν ή για όσα είχε κάνει για αυτούς.

Τα δύο άτομα που ξυλοκόπησαν τον γιο μου μέχρι θανάτου είναι ελεύθερα. Είναι στο σπίτι τους με τις οικογένειές τους, τρώνε μαζί, γελούν, συνεχίζουν με τις ζωές τους. Οι αστυνομικοί που είναι ύποπτοι για συμμετοχή στη δολοφονία του Ζακ είναι επίσης ελεύθεροι. Το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων τους έχει επιβάλει κυρώσεις που δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί.

Όσο για μένα και την οικογένειά μου, πηγαίνουμε σε έναν τάφο για να είμαστε κοντά στον γιο μας, μιλάμε μαζί του στα όνειρά μας... πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε και να διαχειριστούμε αυτή την τεράστια απώλεια.

Τώρα η οικογένειά μου περιμένει τη δικαιοσύνη, την εξιλέωση. Είναι καθήκον μας, ως οικογένεια του Ζακ, να συνεχίσουμε τον αγώνα, να διασφαλίσουμε ότι κάθε ανθρώπινη ζωή θα εκτιμάται και θα αντιμετωπίζεται με σεβασμό, και ότι όλοι θα πληρώνουν για τα λάθη τους, για όσα έκαναν και όσα δεν έκαναν.

Υπάρχει μια εικόνα του Ζακ με ανοιχτά χέρια και ένα σύμβολο μπροστά στο στήθος του που γράφει «δωρεάν αγκαλιές». Αυτός ήταν ο Ζακ. Είχε μια μεγάλη καρδιά, μια μεγάλη αγκαλιά που τους χωρούσε όλους/ες και όλα.