Η Κάλλι Αναγνώστου, που κατάφερε μαζί με την οικογένεια της να δραπετεύσει από τον εφιάλτη, μιλά στον ΣΚΑΪ για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα στο Μάτι αλλά και πως είναι η ζωή της μετά την φονική πυρκαγιά.
Οι τελευταίες επτά μήνες, όπως λέει η Κάλλι Αναγνώστου, «ήταν παρά πολύ δύσκολοι και εξακολουθούν να είναι. Για πολύ κόσμο που νομίζει ότι όλο αυτό έχει τελειώσει γιατί δεν το έχουν ζήσει δεν ξέρουν ότι είναι ένας καθημερινός αγώνας».
Η ίδια έμεινε στο νοσοκομείο 66 ημέρες, ο 6χρονος γιος της 35 ημέρες και ο πεθερός της 45 ημέρες. Εξηγεί ότι η ανάρρωση της μετά τα εγκαύματα θα συνεχίσει για καιρό. «Ευτυχώς ο μικρός τα τραύματα που φέρει είναι κυρίως επιφανειακά, γεγονός που του επιτρέπει να μπορεί να κάνει πράγματα στην καθημερινότητα του απλά με μία μικρή δυσκολία. Στην δική μου περίπτωση τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα γιατί έκανα μεταμοσχεύσεις, όπου από το 40% των εγκαυμάτων έφτασα σ’ ένα 80% με όλες τις πληγές και αυτό θέλει πολύ περισσότερο χρόνο και επούλωσης και αποκατάστασης», λέει η Κάλλι Αναγνώστου.
Όπως εξηγεί είχε έρθει στην Ελλάδα από το Ντουμπάι, όπου διέμενε, για τις καλοκαιρινές διακοπές της. «Φύγαμε από εκεί που μέναμε για να μην μας κάψει η ζέστη και τελικά καήκαμε ζωντανοί εδώ», αναφέρει η Κάλλι Αναγνώστου και εξομολογείται ότι η πυρκαγιά άλλαξε την δική της ζωή αλλά και όλων των υπολοίπων κατοίκων. Μάλιστα είναι υποχρεωμένη να παραμείνει στην Ελλάδα. «Δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να φύγουμε. Έχω διορθωτικές επεμβάσεις να κάνω. Έχουμε κάποια πολλά σημαντικά πράγματα που πρέπει να γίνουν τα οποία μας αποτρέπουν από το να ξαναφύγουμε», εξομολογείται η κάτοικος του Ματιού.
Στη συνέχεια αναφέρεται στα γεγονότα την ημέρα της πυρκαγιάς και πιστεύει ότι η οικογένεια της έζησε από τύχη. Όπως λέει ότι κοιμόταν στο σπίτι με τον γιο και τα πεθερικά της όταν «ξυπνήσαμε επειδή μας μύριζε. Βγήκαμε έξω να δούμε τι συμβαίνει. Είδαμε τον έντονο καπνό. Εκείνη τη στιγμή μετά από λίγο βασικά κόπηκε και το ρεύμα. Καταλάβαμε ότι η φωτιά είναι στο σπίτι οπότε κατευθείαν κοιτάξαμε να βάλουμε παπούτσια, οτιδήποτε και να βγούμε έξω ν’ αρχίσουμε να τρέχουμε. Η φωτιά ήταν στα δύο μέτρα πίσω μας όταν τρέχαμε και στο πλάι από αριστερά. Ναι μας κυνηγούσε κανονικότατα».
Δεν είδε πουθενά πυροσβεστικές δυνάμεις. «Καταλήξαμε κάτω στο λιμάνι χάρη σ’ ένα παιδί που εκείνη την ώρα έβγαινε από το σπίτι του, τον Κώστα, ο οποίος σταμάτησε με το αυτοκίνητο του γιατί είδε τέσσερις σκιές μέσα από τους καπνούς. Δεν μπορούσε να διακρίνει καν τι ήμασταν. Δεν μπορούσε να διακρίνει αν ήμασταν άνθρωποι, αν ήμασταν πολίτες, αν ήμασταν πυροσβέστες, στρατιωτικοί, οτιδήποτε. Από ό,τι μας είπε μετά ακόμη και τη στιγμή που μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο δεν μπορούσε και εκείνος να καταλάβει τι είχε γίνει», αναφέρει η Κάλλι Αναγνώστου.
Σημειώνει ότι είναι υποχρεωμένη να συζητά με το παιδί της τα τραγικά γεγονότα. «Αναγκαστικά το συζητάμε γιατί και το παιδί έχει παρά πολλά ερωτήματα. Είναι ένας 6χρονος έφηβος, ενήλικας, δεν ξέρω πώς μπορείτε να το πείτε. Κάνει παρά πολλές ερωτήσεις. Κάνει παρά πολύ εύστοχες παρατηρήσεις από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία και αυτό που μπορώ να κάνω εγώ είναι να του απαντώ όσο πιο ειλικρινά μπορώ. Δεν είναι σωστό να αφήνω υπονοούμενα. Δεν είναι σωστό να κρύβω πράγματα από το παιδί γιατί ακόμη κι από μας αν δεν τα ακούσει μπορεί να τ’ ακούσει από κάποιους άλλους», λέει η κάτοικος του Ματιού.
Ο μικρός γιος της συνήθως ρώτα: «Γιατί ο κύριος έβαλε τη φωτιά μέρα που είχε αέρα; Γιατί η Πυροσβεστική δεν εμφανίστηκε; Γιατί κανείς δεν μας ενημέρωσε; Γιατί κανείς δεν μας πήρε νωρίτερα να μας πάει στο νοσοκομείο; Γιατί έχω όλα αυτά στο σώμα μου; Πότε θα ξαναγυρίσεις μαμά στη ζωή σου; Πότε θα φύγουν και τα δικά μου τα σημάδια;»
Παραδέχεται ότι είναι παρά πολύ δύσκολο να του απαντήσει ειλικρινά. «Είναι ίσως ό,τι χειρότερο πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος κοιτώντας το παιδί του στα μάτια και όταν ξέρει τι έχει τραβήξει και τι σημαίνει όλο αυτό στην ουσία από πίσω. Μιλάμε για μια παιδική ψυχή και δεν μπορείς να επιτρέψει να χάσει το όποιο ψήγμα ασφάλειας έχει. Πρέπει να φροντίσεις να το διαφυλάξεις ακόμη κι αν ξέρεις μέσα σου κάποιες φορές ότι δεν ισχύει».
Για το εισαγγελικό πόρισμα για την πυρκαγιά στο Μάτι απαντά ότι νιώθει περιέργα. «Όχι θα είμαι απόλυτα ειλικρινής και θα σας πω ότι δεν έχω πάρει απαντήσεις. Και δυστυχώς ξέρω ότι δεν θα πάρω και τις απαντήσεις που θα ήθελα και για να σας προλάβω ούτε και τη δικαίωση που θα ήθελα. Θέλω να αποδοθούν ευθύνες, πραγματικές ευθύνες όμως. Θέλω κάποιοι άνθρωποι επιτέλους να αναλάβουν αυτές τις ευθύνες και να πληρώσουν με τον όποιον νόμιμο τρόπο υπάρχει. Και από εκεί και πέρα θέλω τουλάχιστον με αφορμή εμάς, εφόσον δεν έγινε πιο πριν, να φτιαχτεί ένα πλαίσιο που να μπορεί να καλύψει και εμάς αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Γιατί μπορώ να σας το πω από τώρα με απόλυτη βεβαιότητα ότι και φέτος το καλοκαίρι θα έχουμε φωτιές. Το θέμα είναι ποιοι ακόμα θα καούν».
Όπως λέει μία τέτοια πυρκαγιά «μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Πριν από 12 χρόνια στην Ηλεία ήταν 67 άνθρωποι. Τώρα ήμασταν άλλοι τόσοι χιλιάδες εμείς εδώ. Γιατί δεν είναι μόνο οι νεκροί οι 100 είναι πολύ περισσότεροι. Εμείς αυτή τη στιγμή κυκλοφορούμε ως ζωντανοί-νεκροί και όχι μόνο εμείς που φέρουμε εγκαύματα. Υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι δεν φέρουν εγκαύματα αλλά φέρουν παρά πολλά τραύματα στην ψυχή τους μετά απ’ αυτό και είναι χιλιάδες».
«Από τη στιγμή που δεν το έχει ζήσει κανείς δεν θα το καταλάβει ποτέ. Ούτε εγώ μπορούσα να το καταλάβω πριν για άλλους παρότι ήταν μέρος της δουλειάς μου δεν θα μπορούσα να το καταλάβω εάν δεν το ζούσα. Βρεθήκαμε σε μία εμπόλεμη ζώνη. Ακούγαμε εκρήξεις. Ακούγαμε ουρλιαχτά. Βλέπαμε εικόνες φρίκης τις οποίες όμως όσο γλαφυρά και να τις περιγράψω δεν θα μπορέσετε να το νιώσετε ούτε εσείς ούτε κανένας άλλος. Και είναι απόλυτα λογικό. Και εύχομαι βασικά να μην χρειαστεί να το ζήσει κανένας άλλος», εξομολογείται η Κάλλι Αναγνώστου.
Στο ερώτημα αν η Πολιτεία έχει σταθεί στο πλευρό της απαντά: «Στα απολύτως απαραίτητα και όχι υποχρεωτικά σωστά. Καλύφθηκαν κάποια πράγματα εφόσον όμως κάποιοι άνθρωποι κινητοποιήθηκαν γι’ αυτό και το κυνήγησαν. Και στους οποίους είμαστε όλοι θεωρώ παρά πολύ ευγνώμονες αλλά από το υπουργείο Υγείας, από τους φορείς που ασχολούνται με αυτό το πράγμα υπήρξε τρομερή καθυστέρηση. Καταλαβαίνω ότι μέρος αυτής της καθυστέρησης είναι το γεγονός ότι δεν έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Οι ίδιοι γιατροί που με παρακολουθούσαν και εξακολουθούν να με παρακολουθούν αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουν να μου πουν ποια θα είναι καθοριστικά η εξέλιξη μου. Γιατί δεν έχουν ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο σε αυτό το βαθμό και με αυτό τον τρόπο. Πήρε περίπου 10 λεπτά για να καεί το 40% του σώματος μου με εγκαύματα τετάρτου και πέμπτου βαθμού».
Όπως αναφέρει ένας ιδιώτης την μετέφερε στο νοσοκομείο, ενώ αποχωρίστηκε το παιδί της που έφτασε με ασθενοφόρο συνοδεία του πεθερού της στο νοσοκομείο. Χαρακτηρίζει τρομερή την δοκιμασία για ώρες να μην ξέρει πως και που είναι το παιδί της. «Για αρκετές ώρες μετά όσο εγώ καθόμουν και περίμενα να δω πως θα μπορέσω και εγώ να φύγω γιατί δεν είχα δυνάμεις και είχα αποκοπεί και απ’ όλους τους υπόλοιπους είχα στο μυαλό μου την εικόνα του παιδιού μου να φεύγει και να φωνάζει: «μαμά που πάω» και εγώ να μην μπορώ να του απαντήσω».
Ωστόσο, λέει ότι παίρνει δύναμη από το παιδί και την οικογένεια της. «Η ίδια η οικογένεια μου. Το ίδιο το παιδί μου. Και από εκεί και πέρα έχω πεισμώσει και παρά πολύ γιατί αυτά όλα είναι πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και δεν συνέβη αυτό. Και θέλω να συμβεί για τους επόμενους».
Παράλληλα δηλώνει θυμωμένοι για όσους υποστήριξαν ότι το κράτος έπραξε σωστά την ημέρα της πυρκαγιάς. «Τη στιγμή που ο κύριος Τόσκας είπε ότι όλα έγιναν καλά και έτσι θα τα ξαναέκαναν εγώ μόλις είχα τελειώσει μια πολύ μεγάλη αλλαγή, την πρώτη μεγάλη αλλαγή. Όταν έχεις δει τον εαυτό σου χωρίς δέρμα, κατακαμένο, να υποφέρεις γιατί φυσικά και τα όσα παυσίπονα κι αν είχα πάρει δεν μπορούσαν να με πιάσουν για τον βαθμό και την έκταση όλων αυτών των εγκαυμάτων εννοείται ότι ένιωσα απίστευτο θυμό. Και εξακολουθώ να νιώθω παρότι είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να το παλέψω παρά πολύ ακόμη δεν μπορώ να αποβάλλω».
«Μία συγνώμη έτσι δεν μου αρκεί και δεν θα βοηθούσε και σε τίποτα. Το θέμα είναι έμπρακτα να γίνει κάτι. Όσες συγνώμες κι αν πει κάποιος αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένα νόημα. Δεν ξέρω καν αν θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να μας βοηθήσει», σημειώνει η Κάλλι Αναγνώστου.
8°
