Είχε πάρα πολλά καταφέρει στην σύντομη ζωή του ο Χρήστος Γραμματίδης. Τα ξέρουμε οι ουκ ολίγοι διαδικτυακοί φίλοι του, τα έμαθαν τώρα και οι αυστηροί. Οι ανέγγιχτοι από το κατασυκοφαντημένο facebook που με το θάνατο του «φίλου μας» ξεπλύθηκε κι αυτό από όλα τα αμαρτήματα του, πραγματικά ή κακόβουλα, δεν έχει σημασία. Εκείνο που όντως έχει σημασία είναι ότι ο γενναίος και χαρισματικός αυτός άνθρωπος χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο μέσον, εν πλήρει συνειδήσει νομίζω, για να μας δείξει ότι ακόμη κι ένας που χαροπαλεύει είναι δυνατόν να παρίσταται στη ζωή, να αστειεύεται, να θυμώνει, να σχολιάζει να ψάχνει και να βρίσκει παρέα, αγάπη και συνομιλητές, ν’ αρπάζεται απ’ αυτούς υπομένοντας έτσι τις πιο οδυνηρές θεραπείες, από το κρεβάτι του στον Ευαγγελισμό. Μέσα στα σωληνάκια και τα άλλα σύνεργα της πιο βαριάς θεραπείας, ένα κινητό με σύνδεση στο ίντερνετ, έγινε υπόσχεση και πραγμάτωση ζωής. Μια μικρή φωτεινή οθόνη γεμάτη ποστ, like, μηνύματα, λόγια, λόγια πανάκριβα, ό,τι πιο ακριβό έχουμε αν το καλοσκεφτείς.
Εκείνο που ίσως δεν συνειδητοποιούσε ο Χρήστος Γραμματίδης, τους μήνες που γέμιζε το διαδίκτυο με σαρκαστικές για την αρρώστια του και ζωογόνες για τα της ζωής αναρτήσεις, ήταν ότι σύντομα θα μας κατέλιπεν ένα πρωτοφανές corpus διαδικτυακής λογοτεχνίας, ναι έτσι το λέω εγώ και είμαι σίγουρη ότι περί αυτού πρόκειται. Γιατί εκειμέσα υπάρχει ειλικρίνεια, αφηγηματική γραμμή, διαδραστική ευκαιρία, κεντρικοί και δευτερεύοντες χαρακτήρες, μοτίβα που συμπλέκονται και εξελίσσονται, θέματα που τα βρίσκει κανείς μόνον στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου εκεί ψηλά, πάνω στη γέφυρα της Τέχνης.
Δεν θέλω να θυμηθώ της δυο τρεις live επαφές μου με τον Χρήστο Γραμματίδη που στην πραγματικότητα εξαντλούνταν σε ευγενικές χαιρετούρες και χαμογελαστά βλέμματα σε χώρους πολιτικούς και δημοσίων θεαμάτων. Προτιμούσε, θα έλεγα, την φεισμπουκική γνωριμία, αυτή προτιμώ κι εγώ. Γιατί είναι πιο βαθιά και πιο αποκαλυπτική απ’ όσα της σούρνουν οι καλά προφυλαγμένοι νάρκισσοι. Γιατί η ζωή είναι για τους απρόσεχτους φίλε. Το ήξερες πιστεύω. Όπως κι ότι σου άξιζαν πολλές ακόμα προσεκτικές απροσεξίες. Κι αυτό το ήξερες. Like, εμότικον, καρδούλα. Η δικιά μου και χιλιάδες άλλες.
4°
