Σε μια συγκινητική ανάρτηση στο Facebook προχώρησε ο συγγραφέας, Θανάσης Τριαρίδης, την οποία συνόδευσε με φωτογραφίες της Αργκάνε, του κοριτσιού που υιοθέτησε από την Αιθιοπία.
Ο συγγραφέας τονίζει την ανάγκη να βρεθούν σπίτια και οικογένειες για όλα αυτά τα παιδιά στα ορφανοτροφεία των αναπτυσσόμενων χωρών. Μόνο στην Αιθιοπία υπάρχουν 6 εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά αναφέρει ο Θανάσης Τριαρίδης.
Διαβάστε την ανάρτησή του
«ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΚΑΝΕ
Στις φωτογραφίες βλέπετε την Αναστασία-Αργκάνε Τριαρίδου, που γεννήθηκε στο Μπάτου της Αιθιοπίας τον Μάιο του 2016. Η Αργκάνε βρέθηκε εγκαταλελειμμένη έξω από το αστυνομικό τμήμα της πόλης του Μπάτου – ήτανε ένα από τα περίπου έξι εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά της Αιθιοπίας. Από τον Σεπτέμβριο του 2016 την υιοθετήσαμε, εγώ και η Χαρά Σύρου, μέσω της διαδικασίας των Διακρατικών Υιοθεσιών, και υπό την μέριμνα της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας. Μετά από τα δύο απαραίτητα Δικαστήρια στην Αιθιοπία η Αργκάνε έγινε κόρη μας και ήρθε μαζί μας στην Αθήνα τον Μάρτιο – και με χθεσινή απόφαση του Ελληνικού Δικαστηρίου επικυρώθηκαν οι Αιθιοπικές Δικαστικές Αποφάσεις. Το όνομα Αργκάνε (που θα πει "αυτή που βρέθηκε") το έδωσε ο Αιθίοπας αστυνομικός που συνέταξε την Έκθεση Ευρέσεως Βρέφους. Το όνομα Αναστασία ήταν το όνομα της μητέρας μου. Μακάρι να αξιωθούμε να την μεγαλώσουμε δίνοντας όλην την αγάπη που της αξίζει. Για μένα, μαζί με την Κωνσταντίνα και τον Νικόδημο, είναι το τρίτο μου παιδί.
Γράφω αυτήν την προσωπική ανάρτηση (και βάζω και φωτογραφίες της Αργκάνε, για πρώτη και τελευταία φορά) προκειμένου να συμβάλλω στην ενημέρωση για τις Διακρατικές Υιοθεσίες – που κατά τη γνώμη μου είναι το μέλλον του κόσμου. Σε έναν κόσμο με άνιση κατανομή του πλούτου ήδη σήμερα ο μισός πληθυσμός της γης (περίπου 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι) ζουν κάτω από τα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης – και αυτός ο πληθυσμός γεννάει συνέχεια (σε αντίθεση με το 1,5 δισεκατομμύριο των ανθρώπων της Δύσης που γερνούνε ολοένα). Αν δεν γυρέψουμε έναν δεσμό μαζί τους, αν αδιαφορήσουμε για την ύπαρξη τους, είναι σαν να τους κηρύσσουμε τον πόλεμο.
Το παράδειγμα της Αιθιοπίας είναι χαρακτηριστικό: μια μαγική χώρα, με υπέροχους ανθρώπους, με αφάνταστο πολιτισμό και πανάρχαια ιστορία. Ωστόσο μαστίζεται από το τεράστιο (και η λέξη είναι πολύ λίγη για να το περιγράψει) πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Τα 30 εκατομμύρια του πληθυσμού της του 1980 έχουν γίνει 100 εκατομμύρια σήμερα – και το 2050 υπολογίζεται πως θα ξεπερνούνε τα 220 εκατομμύρια. Και το ίδιο ισχύει για ολόκληρη την Υποσαχάρια Αφρική – το ένα δισεκατομμύριο του πληθυσμού της σήμερα θα διπλασιαστεί μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια. Υπολογίζεται πως μόνο στην Αιθιοπία τα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί κατά την γέννησή τους φτάνουν τα έξι εκατομμύρια – και το νούμερό τους διαρκώς θα αυξάνει, καθώς υιοθετούνται κάθε χρόνο μόλις περίπου 50.000 χιλιάδες (από τις ΗΠΑ (κατά κύριο λόγο), τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, την Ιαπωνία, την Αυστραλία). Σκεφτείτε τα όλα αυτά, διαβάστε στοιχεία και μελέτες στο Διαδίκτυο, ενημερωθείτε – και παλέψτε να διανοηθείτε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας. Σαν τους γιους σας και τις κόρες σας.
Στην Ελλάδα την τελευταία οκταετία έχουν υιοθετηθεί περισσότερα από 100 παιδιά από την Αιθιοπία – και η Αργκάνε είναι ένα από αυτά. Και ο ρυθμός υιοθεσιών ευτυχώς αυξάνει (συντελεί η ενημέρωση της κοινής γνώμης – ενδεικτικά μπορεί να δει κανείς αυτήν την εκπομπή της ΕΤ1 όπου μιλάω κι εγώ, ενώ βρισκόμουνα στην αναμονή της Αργκάνε:http://webtv.ert.gr/ert1/roads/10ian2017-roads/). Υπάρχουν δύο δρόμοι για να ακολουθήσει κανείς αυτήν την διαδικασία της Διακρατικής Υιοθεσίας. Ο ένας είναι μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας, που την εμψυχώνει με ανεπανάληπτη ψυχή και ενέργεια η κ. Χρυσούλα Κοντογιάννη (διαδικασία την οποία ακολουθήσαμε κι εμείς) – και ο άλλος μέσω των κατά τόπους Περιφερειών των περιοχών που ζουν οι ενδιαφερόμενοι. Όσοι ενδιαφέρεστε, ψάξτε, επικοινωνήστε, ενημερωθείτε, μελετήστε και καταλήξτε στην διαδικασία που νιώθετε πως σας ταιριάζει. Και προσοχή: πρόκειται για ένα ταξίδι ζωής και μια διαδικασία που έχει και αρκετές ψυχοφθόρες εκφάνσεις – ιδίως στο διάστημα που μεσολαβεί από το χρονικό σημείο της συνάντησης με το παιδί στο πρώτο ταξίδι της γνωριμίας μέχρι το καταληκτήριο Δικαστήριο της Αιθιοπίας που σου δίνει την πλήρη υιοθεσία του παιδιού. Πρέπει να υπάρχει πλήρης ενημέρωση, υπομονή και καρτερία, αντοχή στα απρόοπτα προβλήματα, πίστη, σωστός υπολογισμός του κόστους (οικονομικού και ψυχολογικού), έλεγχος των νεύρων. Επικοινωνήστε, αν θέλετε, με άλλους γονιούς που το έχουν κάνει – ώστε να ενσωματώσετε την εμπειρία τους στη σκέψη σας. Αλλά αν τα δεδομένα της ζωής σας είναι τέτοια που σας επιτρέπουν να εντάξετε στη ζωή σας αυτό το ταξίδι, κάντε το. Έχω την αίσθηση πως δεν θα σώσετε μονάχα τη ζωή ενός παιδιού, αλλά και κάτι ακόμη...
Από την πρώτη μου εφηβεία σκάλωσα σε εκείνη την αφετηριακή αρχή του Αλμπέρτου Σβάιτσερ (πιθανώς του μεγαλύτερου ανθρώπου του αιώνα του): “Είμαι ζωή που θέλει να ζήσει εν μέσω ζωής που θέλει να ζήσει”. Για πολλά χρόνια νόμιζα πως είχα κατανοήσει το βασικό περίγραμμα της αρχής αυτής. Ωστόσο, τρεις δεκαετίες αργότερα, στα ορφανοτροφεία της Αντίς Αμπέμπα, ένιωσα ότι το αξίωμα του Σβάιτσερ δεν είναι ένα λογοκεντρικό αίνιγμα που κατανοείται αλλά μια εξακολουθητική πρόταση-πρόσκληση, μια κίνηση απονενοημένου χαιρετισμού που γυρεύει να συμπληρωθεί (και να εκππληρωθεί) με μία άλλη κίνηση. Με άλλα λόγια, ένιωσα πως ναι, μπορούμε πράγματι να ~γίνουμε~ ζωή εν μέσω ζωής, εφόσον τα παιδιά της Αιθιοπίας μπορούν πράγματι να ~είναι~ οι γιοι μας και οι κόρες μας. Και χρωστάω ευγνωμοσύνη προς όλους εκείνους που έφτιαξαν και ζωοδοτούν τον θεσμό των Διακρατικών Υιοθεσιών, προς όλους όσοι εργάζονται μέσα σε αυτόν, προς την Αιθιοπία και προς την Αργκάνε για αυτό το σπάνιο δώρο.
13°
