Ο διάσημος αναρχικός Παπαδόπουλος Παναγιώτης, γνωστός ως «Κάιν», αναφέρεται στο θέμα που έχει προκύψει με τη συγκέντρωση της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων) στα Εξάρχεια.
Ο Κάιν στην επιστολή του με τίτλο «Όλοι οι μπάτσοι δεν είναι μπάτσοι και όλοι οι αναρχικοί δεν είναι αναρχικοί (με αφορμή τη σημερινή απαγορευμένη εκδήλωση της ΠΟΑΣΥ στα Εξάρχεια)» γράφει:
για ένα Κόσμο χωρίς απαγορεύσεις και γενικεύσεις....
...«αιρετικές» σκέψεις ενός αναρχικού για την σημερινή απαγορευμένη συγκέντρωση των συνδικαλιστών της αστυνομίας στην πλατεία Εξαρχείων....
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΑΣΥ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ?
(...Εγώ ποτέ δεν πίστεψα ότι όλοι οι μπάτσοι είναι μπάτσοι και όλοι οι αναρχικοί είναι αναρχικοί...)
σύντροφος Θοδωρής Ηλιόπουλος- μετά την απεργία πείνας και την αποφυλάκιση το καλοκαίρι του 2009
Τα Εξάρχεια του Σουρή, του Λαπαθιώτη, του Γύζη, της Βέμπο, του Μινωτή, του Χόρν, της Παξινού, η γειτονιά καταφύγιο της τέχνης, της διανόησης και του πολιτισμού και όσων προσέτρεξαν εν μέσω κρατικής ασφυξίας στην «όαση» του προαστίου κάτω από την σκιά της πολιτικής και κοινωνικής αμφισβήτησης να υπερασπισθούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την πολυμορφία της έκφρασης!
Η Καλλιδρομίου, ο Στρέφης, η Αραχώβης,η Μεθώνης,η Βαλτετσίου,η «Μπλε πολυκατοικία» του 1933 πάνω από το κλειστό πλέον «Φλοράλ» και στη μέση η πλατεία με το άγαλμα του 1909 με τους «Τρείς ΄Ερωτες» ...
«Μποστάνι» ιδεών για την κοινωνική οργάνωση της αλληλεγγύης, προστασία της βιοποικιλότητας των ειδών απέναντι στην ανθρωποφαγία της εξουσίας, ήταν πάντοτε ένας «μαγνήτης» καταστολής και κατεχόμενης γειτονιάς από την αστυνομία.
Ένας μακρύς κατάλογος γεγονότων με «επιχειρήσεις αρετής» στο παρελθόν έκανε σαφές στους συγκεντρωμένους πολιτικούς χώρους πως δεν υπάρχει «άσυλο» στα Εξάρχεια για όσους πήραν τον «λάθος δρόμο» για μια κοινωνία χωρίς σκληρότητα, ανταγωνισμό, εκμετάλλευση και βία από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τόσο απλός, τόσο ξεκάθαρος είναι ο Αναρχισμός.
Τα τελευταία χρόνια μια τάση αντίθετη στον κοινωνισμό του Αναρχισμού, ένας πολιτικός χουλιγκανισμός, μια ύβρις ενάντια στον Αναρχισμό , ασκεί έναν κοινωνικό φασισμό πολιτικής μαφίας στην περιοχή όπου με την προσθήκη των τραμπούκων του υποκόσμου(εμπορία ναρκωτικών, γυναικών κλπ) έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα πού συκοφαντεί την ιστορική εικόνα της περιοχής και έχει προβληματίσει την καθημερινότητα των κατοίκων των Εξαρχείων.
Το πολιτικό στίγμα της περιοχής κινδυνεύει να εξαφανισθεί από έναν διαβρωτικό μηχανισμό ανομίας και τραμπουκισμού(και μάλιστα πολλές φορές με θύματα αναρχικούς και συντρόφους αγωνιστές) που κυριαρχεί στην «πιάτσα» της περιοχής από κάθε είδους αγύρτες και μηδενοφασίστες που στρώνουν το έδαφος για να υποστηρίζει ο νεοφιλελεύθερος λόγος «μαχητικές» και «ριζικές λύσεις» για τα Εξάρχεια.
Για πρώτη φορά στα χρονικά μια πρωτοβουλία από την «άλλη όχθη», από τους συνδικαλιστές της αστυνομίας, καλεί μέσα στην πλατεία Εξαρχείων συζήτηση με όλους τους εμπλεκόμενους δημόσιους και πολιτικούς φορείς της γειτονιάς των Εξαρχείων(και τους αναρχικούς).Είναι η δεύτερη θετική ενέργεια της αστυνομίας (μετά τις συλλήψεις εμπόρων και διακινητών στα Εξάρχεια πέρυσι τον Ιούλιο) που ξεφεύγει, έστω για λίγο, μακριά από το κακό της θεσμικό πρόσωπο.
Από μια βιαστική και πρόχειρη ματιά βασισμένη στην «παράδοση» της φυσικής και μακράς αντιπαλότητας και στο έντονο θυμικό που έχει συσσωρευθεί με τα χρόνια από τη δράση ενός βίαιου θεσμού - πυλώνα της εξουσίας, θα πουν οι περισσότεροι πώς η συγκεκριμένη πρωτοβουλία συνδικαλιστών αστυνομικών είναι προκλητική και «να μην πατήσουν το πόδι τους στα Εξάρχεια αλλιώς…».
Με μια δεύτερη, άλλη ματιά (που πιθανά να χρεωθεί ξανά ως «φιλί του Ιούδα» ή το «σημάδι του Κάιν» αλλά θα τολμήσω «αιρετικά» να την καταθέσω...) είναι μια ευκαιρία να γράψει ιστορία και να λάμψει η διαλεκτική, όπου οι αναρχικοί και οι πολιτικές ιδέες της περιοχής θα δείξουν το πρόσωπο του πολιτικού πολιτισμού, της ευγένειας και της ανοχής την στιγμή μάλιστα που όλοι περιμένουν να συμβεί το αντίθετο!
Ο αναρχικός χώρος έχει βιώσει στην πολιτική του διαδρομή, την ιδεολογία της απαγόρευσης που έχει οδηγήσει την αλαζονεία της εξουσίας στην ακρότητα και στον αυταρχισμό.
Ο νόμος της απαγόρευσης για μια νύχτα ας πάει στην άκρη. Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι άσκηση καταστολής, κανείς δεν πρόκειται να αφομοιωθεί, να ενσωματωθεί, να συνδιαλλαγεί ή να συμφιλιωθεί με την πλευρά της αστυνομίας.
Φιλοξενήστε τους, μην τους απαγορεύσετε(απαγορεύεται η απαγόρευση/Μάης 68) την «είσοδο», επιλέξτε πολιτικό τρόπο που θα νοιώσουν ασφαλείς σε «ξένο έδαφος», δείξτε τους πώς στην πλατεία σύμβολο της Ελευθερίας η μορφή τού Κτήνους δεν έχει γίνει κανόνας στην εποχή του Τρόμου και του Εγώ!
Μην τους «δώσετε φιλικά το χέρι», αλλά δώστε τους την ελευθερία του χώρου, αποδείξτε τους πώς εμείς από την εξουσία και τους φασίστες ο Αναρχισμός διαφέρει γιατί δεν τον καθοδηγεί το “εδώ μόνο εμείς”, το μίσος,ο φανατισμός και το δόγμα συλλογικής ευθύνης, προστατέψτε το δικαίωμά τους να καταθέσουν την όποια άποψή τους, καλέστε τους να πάρουν θέση, να καταδικάσουν την δική τους βία, κερδίστε -ίσως-κάποιον από αυτούς, κερδίστε τις συνειδήσεις του κόσμου...
Ακόμα και στην φρίκη του πολέμου, υπάρχει για μια στιγμή, ένα «διάλειμμα», μια αμφότερη «ανακωχή», την επόμενη μέρα όλοι (από κάθε πλευρά) θα γυρίσουν στην γνωστή «κανονικότητα» των χαρακωμάτων, ο ένας απέναντι και ενάντια στον άλλο. Είναι πολύ πιθανό στο τέλος αυτής της εκδήλωσης της ΠΟΑΣΥ να μην βγει κανείς κερδισμένος. Τουλάχιστον ας μην βγει κερδισμένο το «δημοφιλές σπορ» της απαγόρευσης και της σωματικής σύγκρουσης πού το θέαμα της βίας άλλη μια φορά έχει στοιχηματίσει για το απόγευμα της 29/6 , σπρώχνοντας όλο και πιο πολύ την περιοχή στο προσχεδιαζόμενο καθεστώς «επικίνδυνης ζώνης» και δικαιώνοντας τούς κάθε λογής «φύλακες της τάξης» για την ύπαρξη «γκέτο» και «άβατο» στα Εξάρχεια. Δώστε στους κατοίκους των Εξαρχείων την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε μια δική τους νύχτα, σε μια νύχτα διαφορετική από εκείνες τις πολλές και όμορφες που χάθηκαν από την εμμονική εκτόνωση των διαφόρων «τεχνικών της βίας» φορώντας είτε κρατική στολή, είτε την προβιά του «κοινωνικού αγωνιστή»!
20°
