Πόσο Ελλάδα σου χρωστάμε;

Τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας εξοικειωθήκαμε με τις λέξεις μετανάστης και πρόσφυγας, εξοικειώθηκε δηλαδή η γενιά των Ελλήνων που κόντευε να ξεχάσει ή είχε εντελώς ξεπεράσει τις ιστορίες των παππούδων προσφύγων από την Μικρά Ασία ( δεύτερη δεκαετία του προηγούμενο αιώνα για τα στατιστικά) και των παππούδων και γονέων μεταναστών σε Γερμανία, Αυστραλία και Αμερική. Με το χρόνο οι λέξεις έγιναν εικόνες σκληρές και γεγονότα δίπλα στην πόρτα μας, παιδιά ασυνόδευτα με τον πανικό στα μάτια, πτώματα μωρών που ξεβράζονταν στις παραλίες των διακοπών μας. Οι Έλληνες, λαός ανήλικος και ασυνόδευτος, ακούραστα, άνοιξε αγκαλιές, τάισε πεινασμένους, υποδέχτηκε οικογένειες, έστησε αντίσκηνα, μαγείρεψε και περιέθαλψε ανθρώπους  με το πάθος και την ανοργανωσιά ενός έφηβου. Γονίδια, χρόνια κοιμισμένα από γενιά σε γενιά, ξύπνησαν και αντιτάχθηκαν σθεναρά σε κάθε φωνή " αυτοί είναι άπιστοι, δεν είναι σαν εμάς" αν και η κούραση της καθημερινότητας γονατίζει τη λογική κάτω από το μαχαίρι του τζιχαντιστή.

Το 2016 οι βόρειοι της Ευρώπης ακούν τα ουρλιαχτά της Μεσογείου που ασταμάτητα βυθίζει παραγεμισμένα σκάφη. Ακούν και βλέπουν την απόγνωση των εγκλωβισμένων πίσω από τα συρματοπλέγματα και τις μπάρες που ανακόβουν την αλαφιασμένη φυγή τους. Γέμισαν τα κέντρα αποφάσεων με μετανάστευση, αγχωμένες διαλέξεις, ημερίδες, αδούλευτες λύσεις και αποφάσεις που δεν υλοποιήθηκαν σωστά. Οι λέξεις κακοδιαχείριση κονδυλίων  δεν σημαίνουνκαι πολλά για κανέναν: για αυτούς που τα κακοδιαχειρίστηκαν δεν ήταν κονδύλια, για αυτούς που ήταν κονδύλια δεν τα είδαν! Με ή χωρίς τύψεις, λόγω ή μη τύψεων τα Ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων θέσπισαν βραβεία, τίμησαν πρωτοβουλίες και ανθρώπους γύρω από τη μετανάστευση, βράβευσαν δράσεις και τις προέβαλλαν ως παραδείγματα προς μίμηση. Δικαιότατα!

Η αραβική είναι έντονη γλώσσα, έχει ήχους που δυσκολεύουν την ακοή. Σκέψου την αραβική στο στόμα ενός νέου, μελαχρινού, ντροπαλού ανθρώπου, σημαιοφόρου στους πιο πρόσφατους Παραολυμπιακούς. Σκέψου αυτό τον άνθρωπο καλεσμένο στις Βρυξέλλες, σε μια από τις σάλες των αποφάσεων να μιλήσει μόνος εκπρόσωπος των προσφύγων με ειδικές ανάγκες. Έξω από τη σάλα, άρτια σώματα ντυμένα με γραβάτες και κουστούμια πίνουν καφέ και περιμένουν την έναρξη της συνεδρίασης. Απαρτία μέσα, υπάρχουν και όρθιοι, διερμηνείς στις καμπίνες τους, λαπτοπ και ταμπλέτες στα έδρανα και ο παραολυμπιονικης με τη φόρμα του, όπως κάθε αθλητής. Ξεκίνησαν οι ομιλίες, τα καλωσορίσματα, οι ευχαριστίες, οι εισαγωγές στο θέμα, οι εισηγήσεις, οι καταγραφές και οι παρουσιάσεις μελετών, σοβαρή δουλειά όντως και δύσκολη και εμπεριστατωμένη.

Ήρθε η σειρά του Ibrahim AL Husseinνα μιλήσει, να καταθέσει μαρτυρία και η αραβική, θυμωμένη, γεμάτη ένρυνα γέμισε τα κενά του χώρου, κάποιοι έβγαλαν τα ακουστικά της μεταγλώττισης, είτε γιατί δεν άντεχαν την αφήγηση, είτε γιατί καταλάβαιναν ήδη ότι κάτι που τους ξεπερνάει ξερνούσε αυτή η γλώσσα, κάτι που τους ξεπερνάει έζησε αυτό το ακρωτηριασμένο σώμα μπροστά τους που πλήρωσε εισιτήριο στον ξεριζωμό με ένα κομμάτι του.

"Μην με ρωτάτε πόσο χρονών είμαι, είμαι μόνο τρία, γεννήθηκα ξανά στην Ελλάδα, μακάρι όλοι οι πρόσφυγες να είχαν την τύχη που είχα και να βρουν την αγάπη που δέχτηκα" και μετά δυνατά σαν να έλεγε στους παραολυμπιακούς τον ύμνο της ελευθερίας από το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, στα ελληνικά, με δύσκολη προφορά: "Ευχαριστώ Έλληνες, ευχαριστώ Ελλάδα!"

Πόσο πιο πολύ Ελλάδα μπορεί να δημοσιοποιήσει ένας πρόσφυγας με ειδικές ανάγκες στα Ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων; Πόσο Ελλάδα του χρωστάμε  ;