Το φεγγάρι στον υπόνομο

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά και διάφορα. Ως και στα αθλητικά ράδια οι εκφωνητές χάρισαν στο βανδαλισμένο γλυπτό φεγγάρι της Νέας Παραλίας λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους. Θεσσαλονίκη είμαστε και οφείλουμε να το παραδεχτούμε πως η εικόνα του έργου πεταμένου στα απόνερα του Θερμαϊκού, κυριολεκτικά, συγκλόνισε και άφησε άφωνη την πόλη, ακόμα και αυτούς που θεωρούν πως ο Ιβάν κι ο Τούντορ είναι το μέγιστο πρόβλημα στον Βορρά, που ο ΠΑΟΚ δηλαδή δεν τσουλάει… «κι όχι το φεγγάρι, που η τελευταία του συλλάβή παραπέμπει στον Άρη, έλα τώρα, ρε δικέ μου, που θα ασχολούμαστε με του Χαριλάου, σε παρακαλώ πολύ, αν και η 4 καταδικάζει το συμβάν».

Αληθινός διάλογος, μα το Θεό, αυτολεξεί τον μεταφέρω, όπως τον άκουσα σε πρωινό ταξί συντονισμένο στα εφεμμπαλαδόρικα κύματα. Όλοι μιλούν για το συμβάν. Το φεγγάρι στον υπόνομο. Τίτλος δανεικός από την ομώνυμη ταινία του Μπενέξ, μόνο που εδώ δεν πρωταγωνιστεί η Ναστάζια Κίνσκι, αλλά η πληγωμένη, ρημαγμένη, ανοχύρωτη Θεσσαλονίκη. Μελαγχολία στη θέα του, καθώς κείται στον ίδιο βρώμικο βυθό, τον γεμάτο μολυσματικά πλαγκτόν και δηλητηριώδη εκτοπλάσματα φυκιών και πεταμένων άχρηστων, «αναπήρων» παπουτσιών και πνιγμένων αρουραίων. Όλη η πόλη είνα μια χαβούζα, όλη η θάλασσα είναι μια χαβούζα, όλοι οι τοίχοι και τα πεζοδρόμια είναι ρημαγμένα από ζωγραφικές του μίσους (σιγά μην την πω street art τη μαλακία τους -πλην φαεινών εξαιρέσεων) ή δυστοπικές μπροσούρες που πουλούν το ίδιο και το αυτό μήνυμα: fuck off.

Γιατί, όπως και πρόσφατα με τις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου ή τα βαμμένα αγάλματα, τα μπογιαντισμένα γυάλινα περίπτερα και τον καθημαγμένο συνολικά δημόσιο χώρο, ένα τεράστιο, χλευαστικό, επιθετικά επικίνδυνο και διεστραμμένο fuck off μοιάζει να πλανάται, πάνω αλλά και μέσα σε κάθε τι δημόσιο. Σε κάθε παγκάκι ή τοίχο, σε κάθε χαραγμένο στύλο ή μάρμαρο, τραυματισμένη παιδική χαρά και σκοτωμένα πάρκα.

Ποιοι είναι; Γιατί το κάνουν; Έχω υποψίες, μα δεν σκοπεύω να αναλωθώ σε ερασιτεχνικές ή κάλπικες κοινωνιολογικές αναλύσεις. Είτε για χουλιγκάνους ασεβείς φραπεδοχαβαλετζήδες, είτε να το πάω σε μια πιο destroy and arty προσέγγιση, μιας και στη Θεσσαλονίκη, όπως και σ' όλη τη χώρα, παντού θα βρεις φτηνές κι αγράμματες Ντεμπόρ ρέπλικες α λα γκρεκ της πεντάρας και καταστασιακούς κακέκτυπους σαλτανατζήδες που αυτό κατάλαβαν και από εκείνο τον Μάιο και από την τέχνη γενικότερα. Τη βανδάλα δηλαδή.

Όχι, δεν σκοπεύω να το παίξω profiler ερευνητής αυτών που κλωτσοβολούν και γκρεμίζουν κάθε υποψία και απομεινάρι ομορφιάς απέμεινε στον δημόσιο χώρο-τέχνη της πόλης, μπας και καταλάβω το κίνητρο, την ιδεολογία ή τον μηδενισμό που τους οπλίζει το βάνδαλο, σκατόψυχο και σιχαμένο τους χέρι. Ενός λεπτού σιγή μόνο θέλω να κρατήσω για το φεγγάρι στον υπόνομο. Ενός λεπτού σιγή, όλοι μαζί, να μαζευτούμε στη Νέα Παραλία και να σταθούμε βουβοί. Να τηρήσουμε και να κρατήσουμε. Εμείς. Οι άλλοι. Όπως παλιά απέναντι στη Βουλή, ήσυχοι, πριν γεμίσει ο τόπος με φωνασκούντες, οχλαγωγούς και ύποπτους, όπως αποδείχτηκε φασιστοαριστεροψεκασμενοαγανακτισμένους, και χαθεί η μπάλα. Πριν να είναι αργά.

Γιατί πολύ φοβάμαι πως αν δεν…, την πόλη θα μας την πάρουνε. Εκείνοι. Οι άγνωστοι. Οι «επαναστάτες» με ή χωρίς αιτία. Και τσίπα. Και θράσος και κτηνώδη άγνοια καλυμμένη πίσω από τσιτάτα της δεκάρας ή χαχαμπούμ και… φάση, ε! Θα τους αφήσουμε; Σόρι, αλλά είμαι πολύ θυμωμένος. Προσοχή: θυμωμένος, όχι παραιτημένος. Ούτε απελπισμένος. To whom it may concern, επομένως, όσες μάσκες, άγνοια ή θράσος κι αν φοράς. Θα σε βρούμε, πού θα πάει, θα σε βρούμε. Αυτό.

Φωτογραφία: Απόστολος Αποστολίδης