Γιορτάζοντας στο 1ο Patras Pride

Tο Παρασκευοσάββατο κατεβήκαμε οικογενειακά στο 1ο Patras Pride, στην κατηγορία LGBTQI+ προσθέσαμε αυθαίρετα το γράμμα S κάπου εκεί ανάμεσα, straight, για να βρεθούμε μαζί με φίλους και γνωστούς και άγνωστούς μας, όπως γίνεται σε κάθε γιορτή, και σε κάθε γιορτή υπερηφάνειας. Είχε πολλή ζέστη, ήταν και το 3ήμερο της απόδρασης, κόσμος πέρασε πολύς αλλά μάλλον ήταν κάτω του αναμενόμενου. Πολλοί είχαν δηλώσει συμμετοχή και δεν ήρθαν. Και οι εορτάζοντες ΛΟΑΤΚΙ+ ήταν λιγότεροι από τους μισούς. Ίσως «καλό» αυτό για εμάς γιατί δεν νιώθαμε εκτός κλίματος, και οι διοργανωτές ευχαριστημένοι πρέπει να έμειναν για την πρώτη φορά, αλλά αν ο στόχος είναι η αποδοχή, η συμμετοχή και η κοινωνικοποίηση θα χρειαστούν πολλά ακόμη Pride στην Πάτρα. Εμείς πήγαμε γιατί έτσι γουστάραμε, να δείξουμε στους συμμετέχοντες ότι είμαστε μαζί τους στις επιλογές τους, και σε όσους δεν ήρθαν ότι έπρεπε να έρθουν μαζί χωρίς να ντρέπονται.

Γιατί εξακολουθούμε να συζητάμε και να διαφωνούμε για θέματα που έχουν λύσει ο χρόνος και η ζωή στο πέρασμά της, και αρνούμαστε δικαιώματα σε πολίτες, που τα θεωρούμε κυριαρχικά και αυτονόητα για εμάς, γιατί δεν μας αρέσει η εμφάνισή τους, τα φιλιά τους, τα ρούχα τους, η τσαχπινιά τους. Λες και εμείς δεν είμαστε κιτς και άσχημοι και φαντεζί, αλλά μόνο οι ΛΟΑΤΚΙ+; Γιατί δεν έχουμε κάποιο λόγο να αρνιόμαστε την πραγματικότητα, ότι δεν τους σεβόμαστε, αλλά κρυβόμαστε πίσω από ηθικοπαπαρολογίες για να τους απομονώσουμε. Σαν να ζούμε στο 1900 και αρνούμαστε δικαιώματα σε μαύρους και ινδιάνους, σαν να ζούμε στο 1940+ και αρνούμαστε την ψήφο στις γυναίκες. Ο χρόνος θα μας κάνει σκόνη, μαζί με τις μίζερες αντιδράσεις μας. Σέβομαι τη γριά που φοβάται τα «αγόρια με φουστάνια», αλλά η ίδια γιαγιάκα έχει αποδεχτεί ότι οφείλει να προσκυνά το «σαπισμένο» χέρι του κάθε Αμβρόσιου, ενός άντρα με μαύρα ράσα, μούσια και σταυρούς, που από δική του επιλογή έχει αρνηθεί την ερωτική του ζωή. Και οι δύο εικόνες θα έπρεπε να της είναι το ίδιο ξένες. Ακόμη και η ίδια η γιαγιά με τα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά από τις πλαστικές παρεμβάσεις νεότητας. Ξένο δεν είναι μόνο οι άλλοι. Ξένο είναι ό,τι κάνουμε και εμείς, ενώ πριν ή μετά το αποκηρύσσουμε και το κατηγορούμε. Οι κοινωνικές συμφωνίες μεταξύ των πολιτών είναι η αλληλεγγύη και η αποδοχή στην επιλογή των άλλων. Όσες επιλογές δεν επιβαρύνουν την ελευθερία των άλλων. Ας δούμε μπροστά. Ο γονέας που φοβάται ότι τα παιδιά του θα βγούνε gay και βρίζει τα Pride, πόσο θα ντρέπεται αύριο μπροστά τους για τη σημερινή στάση του, αν όντως ο «φόβος» του επιβεβαιωθεί από αντίστοιχη επιλογή τους. Η ζωή κάνει πλάκα μαζί μας.      

Αν υπήρξε κάτι που ξένιζε και προκαλούσε άρνηση στους θεατές και τους συμμετέχοντες στην πολύχρωμη πορεία, δεν ήταν οι χαρούμενοι εορτάζοντες, ήταν η προσπάθεια καπελώματος από ένα μικρό εξωκοινοβουλευτικό κόμμα με 3-4 διασκορπισμένα πανό στην πορεία, που είδε κόσμο και είπε να τη δει αρχηγός στην πορεία, και οι διοργανωτές μοιρολατρικά αποδέχτηκαν το καπέλωμα. Έτσι ήταν, έτσι είναι, αν δεν έχεις κόσμο στις δικές σου πορείες χώνεσαι στις πορείες των άλλων χωρίς καν να διαπιστώνεις την απίστευτη βλακεία που κάνεις. Αν είναι έτσι, στην επόμενη γιορτή να κατέβει το Ποτάμι, το Πασόκ, ο Σύριζα, η ΝΔ, να κάνουν και αυτοί το παιχνίδι τους, και «κουνιούνται» για τους LGBTQI+, τα δικά μας να πούμε, τα δικά μας συνθήματα να ακουστούν, να καπελώσουμε τους άλλους. Αλλά «δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας», έλεγαν τα περισσότερα παιδιά που φώναζαν τα δικά τους πολύχρωμα συνθήματα, χωρίς να παίζουν το μίζερο κομματικό παιχνίδι τους. Ποιος άλλος, ρε φίλε, σε Pride προσπαθεί να σου πουλήσει κομματική εφημερίδα και σου παπαγαλίζει τα αυτιά για το Brexit!!!    

Στο Pride της Αθήνας οι διοργανωτές αποφάσισαν να καλέσουν επίσημα τον πρθ της χώρας και έτσι θα κάνουν από τούδε και στο εξής. Εκείνος ξέχασε τις σημαίες του ουράνιου τόξου που τον ψήφισαν και κυμάτιζαν στις συγκεντρώσεις του, τους γείωσε και δεν πήγε, τώρα είναι πρθ, δεν χρειάζονται. Ο μόνος πολιτικός αρχηγός που πέρασε ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, αναρωτώμενος πότε «θα καταλάβουν ότι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό το έχουν ΟΛΟΙ», συζητώντας και για τον πολιτικό γάμο και το δικαίωμα στην υιοθεσία. Το κοινοβούλιο είναι μια εικόνα ντροπής στο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, έχουν περάσει πάρα πολλοί βουλευτές που ακόμη και τώρα κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, και δειλοί και μοιραίοι δεν κάνουν το δικό τους coming out και δεν προωθούν τις φωνές των δικών τους ανθρώπων. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Και όμως πάνω-κάτω το πρώτο διάσημο ελληνικό coming out της ελληνικής ιστορίας ήταν αυτό του Παπανδρέου στη Λιάνη, όταν την κάλεσε από το αεροπλάνο της επιστροφής από το Χέρφιλντ να βγει δίπλα του ως σύντροφος του, ο γερασμένος πρθ και η 35άρα. Δείξε αυτό που είσαι. Το νεύμα από τη σκάλα του αεροπλάνου. Και όμως πάρα πολλοί δεν ψήφισαν ούτε καν το λειψό και αργοπορημένο σύμφωνο συμβίωσης, δεν ψήφισαν τα δικά τους δικαιώματα. Δεν ψήφισαν αυτό για το οποίο οι ψηφοφόροι τους έστειλαν στη Βουλή.    

Μερικά χρόνια πριν ο συντηρητικός «θεός» δεν ήθελε για γονείς τους στείρους, τους χήρους, τους μοιχούς, τους ανίκανους, τους αλλόθρησκους, τις μίξεις φυλών, τώρα υποτίθεται δεν θέλει τους ομοφυλόφιλους γονείς. Δεν ξέρω κανέναν τέτοιο Θεό. Στον «θεό» που ορκίζονται κάποιοι φανατικοί του μίσους, δεν θα του περάσει. Η ζωή θα τον αλλάξει και αυτόν, απλά μέχρι τότε θα παιδέψει πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια που θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά. Ακόμη και σήμερα η «ενδεδειγμένη Ορθόδοξη θεολογική άποψη» π.χ. για την εξωσωματική γονιμοποίηση είναι: «Η αποδοχή της ατεκνίας ως θείου θελήματος, και η υιοθεσία άπορων τέκνων». Το ημερολόγιο γράφει 2016. Με μόλις 550 υιοθεσίες το χρόνο στην Ελλάδα το πρόβλημά μας είναι το φύλο των γονιών. Για τα εγκαταλειμμένα παιδιά η αγάπη είναι το πρότυπο. Όχι ο πατέρας ή η μητέρα τους. Όχι το φύλο των γονιών τους, τα εγκαταλειμμένα παιδιά ψάχνουν αγάπη, όχι γονεϊκά πρότυπα. Ρωτήστε όποιον μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο.

Γιατί γμτ, όπως και να το δεις, το πρόβλημα είναι οι κάθε λογής «πούστηδες», όχι οι LGBTQI+. Τέτοια κείμενα δεν χρειάζονται καν, αλλά στη συντηρητική ελληνική κοινωνία θα γράφονται για αρκετό καιρό ακόμη, μέχρι να μη χρειάζεται κάποιος να βάζει διευκρινιστικά το s ανάμεσα στο lgbtqi+. Μέχρι όλοι να είμαστε υπερήφανοι για την ελευθερία της επιλογής του διπλανού μας. Άντε και του χρόνου μέχρι το 2ο Patras Pride.