Περηφάνια & All that jazz

Στο Pride, λιωμένοι από τη ζέστη κάτω από τον μουσαμά της τέντας, χαιρετάμε την περιφορά φίλων από τα παλιά. Μετράμε ρυτίδες και ουλές επάνω μας, χαραγμένες γραμμές σαν τα χρόνια των φυλακισμένων στον τοίχο του κελιού μέχρι να βγουν. Ή σαν τις μέρες με μπλε μπικ στο τζόκεϋ του παλιού φαντάρου ή τα καλά πηδήματα, χαρακωμένα μ’ ένα σουγιαδάκι στις κουπαστές των κρεβατιών. Όταν γεμίσεις τον χρόνο χαρακιές, είσαι πια έξω στο φως.

Μαζί με τους φίλους, στρέητ ή γκέη, αριστερόχειρες ή δεξιοάρχιδες, πατατολάγνους ή αυστηρά χοντρούς, γκοθς και λολίτες, κομμουνιστές, εθελοντές, μια μονογαμική, έναν οδοντογιατρό, ποιός ξέρει τι άλλο κουβαλάει ο καθένας στην κεφάλα του, τα σκυλιά της πλατείας και τον Μπομπ Σφουγγαράκη, κούκλες όλους και κουκλάρες, φάτσες με την χαρά της ελεύθερης ανάσας στο πρόσωπό τους, βλέπουμε τα περασμένα να περνάνε σαν ταινία πάνω στο λευκό πανί - στις τέντες της πλατείας Κλαυθμώνος. Τις πορείες με τα μπλοκ του Ρήγα, την Πάολα ξανθιά και ροκ σαν μέλος των Def Leppard, τον Χορό της Ζαλόγγου 6Α, τις νύχτες με μπύρες έξω στα πεζούλια των μπαρ της οδού Θόλου. Η παρέλαση των φίλων, η περιφορά του δικαιώματος σαν παλιωμένο τατουάζ για πάντα καμένο στο δέρμα μας. Μετράς τις απουσίες και σκέφτεσαι το κλασικό εκείνο, το μεγάλο εφάπαξ πάρτι της ζωής σου, με όλους μαζεμένους σαν το φινάλε του All That Jazz. Όσους αγάπησες και όσους ίσως.

Όλα τα βλέπεις μιούζικαλ, βλαμμένε, είσαι τόσο προβλέψιμος. Υπερπαραγωγή, περιπέτεια με χιλιάδες κομπάρσους. Κάνεις λίγο έτσι και κρυφοκοιτάς πίσω από την ταινία. Ανάμεσα από τις χαρακιές της οθόνης, τα ανοίγματα των λευκών μουσαμάδων. Οι drag queens ξεκουμπώνουν τα ψεύτικα βυζιά, οι άστεγοι της Κλαυθμώνος σιωπηλοί κοιτάζουν κάτω τις μύτες των παπουτσιών τους, τους έχει ξεκουφάνει η κολομουσική κι από τους δικούς σου, δεν ήθελες ποτέ να παντρευτείς κανέναν στο φινάλε της ταινίας. Οι μισοί έχουνε φύγει απ’ τη ζωή σου – τους έδιωξες ή κάποιος σου τους πήρε. Βλάκα. Και οι υπόλοιποι μισοί τρέχουν άιρα και κάιρα.

Αποφασίζουμε ότι η ζωή είναι σινεμά και ότι οι ήρωές μας δεν θα μας απογοητεύσουν ποτέ. Μετά το Pride, πάμε να δούμε τον καινούργιο Indiana Jones.

Ακόμα κι αυτός όμως, στο τέλος της ταινίας παντρεύεται. Ο Indy γαμπρός.

(Το κείμενο είχε δημοσιευτεί στην A.V. το 2008)

Photo: ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΝΕΣ