Τις τελευταίες μέρες γίνεται λόγος για την «επώνυμη αλληλεγγύη» και την εξαργύρωση αυτής για λίγη δημοσιότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που πατούν πάνω στο προσφυγικό δράμα για αυτοπροβολή; Ναι, υπάρχουν. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Τα βράδια, όταν οι κάμερες αποχωρούν, στο λιμάνι του Πειραιά παραμένουν εγκλωβισμένοι πρόσφυγες αλλά και εθελοντές που δείχνουν εμπράκτως την αλληλεγγύη τους. Χωρίς κάμερες, χωρίς αυτοπροβολή, χωρίς αναγνωρίσιμο επώνυμο ενδεχομένως, αλλά με την παρουσία τους.
Ήταν ακόμα καλοκαίρι του 2015 όταν μια χούφτα άνθρωποι ξεκίνησαν να οργανώνονται για τους πρόσφυγες, προβλέποντας αυτό που θα συνέβαινε λίγους μήνες μετά. Κάπως έτσι, ανάμεσα σε διάφορες ομάδες, δημιουργήθηκε και η Παμπειραϊκή Πρωτοβουλία. Από το Σεπτέμβρη του 2015 δραστηριοποιείται στην αναζήτηση και στο φιλτράρισμα εκκλήσεων για συλλογή ανθρωπιστικής βοήθειας προς πρόσφυγες και μετανάστες , επικοινωνώντας με εθελοντές και μέλη οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στα κομβικά σημεία της διαδρομής των προσφύγων (νησιά Ανατολικού Αιγαίου, Λιμάνια Πειραιά και Καβάλας, κέντρα προσωρινής φιλοξενίας σε Αττική & Ειδομένη) με σκοπό την ακριβέστερη αποτύπωση των αναγκών και τη συνεννόηση με τους κατά τόπους εθελοντές για τα προτεινόμενα είδη βοήθειας αλλά και τη συλλογή αυτών. Φυσικά, οι υπηρεσίες τους δε σταματούν εκεί, αφού τα βράδια θα τους δεις να κάνουν νυχτερινές βάρδιες στο λιμάνι, κυρίως στην Ε1, στην Ε2 και στην πέτρινη αποθήκη.
Σάββατο βράδυ, 5 Μαρτίου, ώρα 11.30, έξω από την πέτρινη αποθήκη. Ό, τι έχει φτάσει το «Εξπρές Πήγασος» μεταφέροντας Ιρακινούς πρόσφυγες. Θα περνούσαν τη νύχτα τους μέσα στο πλοίο αλλά θα κατέβαιναν στην αποθήκη για φαγητό, νερό και προμήθειες. Η Sarah Wylie & η Canby El-G-Ohary είναι εθελόντριες από το Λονδίνο. Μιλούν αραβικά και βοηθούν στη μετάφραση. Έξω από την αποθήκη άλλοι εθελοντές μαζί με προσφυγόπουλα παίζουν μπάλα. Άλλοι πιο μοναχικοί περπατούν στο λιμάνι ακούγοντας μουσική. Στα δεντράκια υπάρχουν κρεμασμένα βρεγμένα ρούχα. Κάνει λίγη ψύχρα. Μέσα στην αποθήκη, έχουν βρει προσωρινό κατάλυμα αρκετοί Αφγανοί. Ο ακριβής αριθμός είναι άγνωστος. «Υπολογίζουμε ότι είναι περίπου 550 – 650. Ο αριθμός αλλάζει κάθε μέρα», λέει ο σεκιουριτάς. «Κάποιοι είναι καιρό εγκλωβισμένοι εδώ» λένε εθελοντές. Είναι κυρίως οικογένειες με παιδιά. Ρωτούν αν έχουμε νέα από την Ειδομένη, πότε θα ανοίξουν τα σύνορα και αν θα γίνουν δεκτοί. Δεν έχουμε σίγουρη απάντηση να δώσουμε. Όσοι μιλούν αγγλικά βοηθούν στη μετάφραση. Οι περισσότεροι δε μιλούν άλλη γλώσσα. Κάποιοι φέρουν τραύματα από επιθέσεις των Ταλιμπάν.
Παρά την ταλαιπωρία δε σταματούν να χαμογελούν και να λένε «ευχαριστώ» (tashakur, στα περσικά). Εθελοντές γιατροί βρίσκονται εκεί για να τους εξετάσουν. Κάποια παιδιά έχουν εμφανίσει συμπτώματα γαστρεντερίτιδας. Οι γιατροί δε διαπιστώνουν επιδημία. Μπορεί να φταίει και το φαγητό. Κάποιο παιδί έχει λαρυγγίτιδα, ένα άλλο πονάει δεξιά. Αφήνουν στους εθελοντές το τηλέφωνο μιας παιδιάτρου για παν ενδεχόμενο και το τηλέφωνο του λιμεναρχείου σε περίπτωση που χρειαστεί να κληθεί ασθενοφόρο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Φεύγουν γιατί έχουν πρωινές βάρδιες στα νοσοκομεία που εργάζονται. Γύρω στις 00.00 φτάνουν εθελοντές για τη νυχτερινή βάρδια. Οι νυχτερινές βάρδιες είναι τετράωρες (00.00 -04.00 & 04.00 – 08.00). Κάποιοι μένουν όλη τη νύχτα. Κάποιοι βρίσκονται στον πάγκο που μοιράζουν τρόφιμα και νερό, άλλοι φτιάχνουν τσάι ή γάλα για τα παιδιά, ένα αυτοκίνητο κάνει συχνά το δρομολόγιο «αποθήκη-Ε1-αποθήκη» μεταφέροντας προμήθειες, πρόσφυγες βοηθούν στο κουβάλημα, δεν είμαστε σίγουροι ποια διατροφή πρέπει να ακολουθήσουν τα παιδιά με τα συμπτώματα. Κι αν κάνουν πυρετό; Κι αν κάποιος πάθει αλλεργικό σοκ; Οι γιατροί είναι ακόμα εκεί. Δίνουν συμβουλές. Ο συντονισμός είναι δύσκολος αλλά εφικτός.
Γύρω στις 2:30 έχουν πέσει σχεδόν όλοι για ύπνο. Η νύχτα είναι σχετικά ήσυχη. Η κυρία Σούλα ξεκινά το σκούπισμα, ενώ περιστέρια τσιμπούν από το πάτωμα ψίχουλα. Η υγρασία αρχίζει να τρυπά τα κόκαλα. Έχουν προνοήσει για έξτρα κουβέρτες. Στους τοίχους υπάρχουν ζωγραφιές και αφιερώσεις. Σε κάποιες αποτυπώνεται η φρίκη του πολέμου μέσα από παιδικά μάτια. Οι εθελοντές πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους ψιθυριστά. Η Doris είναι από την Αυστρία. Δε συμφωνεί με το κλείσιμο των συνόρων. Ο Marco είναι από την Ονδούρα. Περιγράφει ότι το 2009 βίωσε περίπου ότι και ο Τομ Χανκς στην ταινία «The Terminal» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Όλοι σε αναμονή για τις αποφάσεις της Συνόδου. Σε ένα χαρτί σημειώνουν προμήθειες που θα χρειαστούν για το πρωί. Κοντεύει 4.00. Κάποιοι ξυπνούν. Ένας πρόσφυγας μάς μοιράζει σοκοφρέτες. Συνεννοούμαστε χωρίς να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ο Shaker είναι Αφγανός έφηβος πρόσφυγας που μιλά πολύ καλά αγγλικά. Δε μιλά για το Αφγανιστάν αλλά για το μέλλον. Για όσα ονειρεύεται από εδώ και πέρα. Του εύχομαι να τα καταφέρει.
16°
