Περίεργος, ζεστός, ήπιος, χειμώνας. Ούτε Βαρδάρης να κόβει αφτιά και μύτες, ούτε λυσσασμένα κύματα να δέρνουν το λιμάνι, τουναντίον! Μακό μπλουζάκια λιάζονται τα μεσημέρια στα υπαίθρια καφέ της Παλαιών Πατρών, ιδρωκοπούντες ποδηλάτες και runners αθλούνται υπό καθεστώς και ιδρώτα άνοιξης επί της Νέας Παραλίας, η Θεσσαλονίκη του Φεβρουαρίου είναι λουσμένη με ήλιο και φως, όλοι είναι στους δρόμους και σε λάουντζ χαμηλούς και chill out τόνους παιανίζει ο βόμβος των καλοριφέρ.
Τα ίδια και στην Περαία, το Μπαχτέ, την Αγιά Τριάδα και τους Νέους Επιβάτες, σκρολάραμε το Σάββατο, εκεί που κανονικά τέτοια εποχή η υγρασία θα έδινε απαγορευτικό κι ο κόσμος θα λούφαζε σπίτι δίπλα στη σόμπα. Μπα! Ψαράκια και ουζάκια δίπλα στο κύμα, μιας κι ο «Ανδρέας» όλα τα σερβίρει by the sea και. by καλοκαιρία: εξαίσια μυδοπίλαφα, σουπιές κρασάτες, κουτσομούρες, τέσσερις εκδρομείς, εξήντα ευρώ ο λογαριασμός, πλούσιο, τίγκα το τραπέζι μας με χταποδάκια, καλαμάρια, σαλάτες και μπινελίκια σπέσιαλ.
Συστήνω «Ανδρέα» ανεπιφύλακτα, όπως και μετά, τι συγκίνηση: τραβηχτήκαμε για ποτά στο μπαρ «Μπαχτέ», που όμως λέγεται πλέον «Crazy Donkey», για όλους τους άλλους όμως πλην εμού, που μια ζωή «Μπαχτέ» θα το φωνάζω. Όπως κάτι παλιούς 90s Φεβρουάριους, που χορεύαμε τα Σαββατόβραδα με τους Underworld και στο καπάκι ο Πορτοκάλογλου μίξαρε με Orbital και Chemical Bros και ουρλιάζαμε lager, lager, lager, όλη η Θεσσαλονίκη, καθ' ότι εδώ η πόλη συντονίστηκε με τη μαντσεστεριανή «Χασιέντα», όπως πιθανόν να νοσταλγούν οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεοσσοί.
Επιστρέφοντας νύχτα στη Λευκοπυργούπολη και έχοντας για σημάδι το τεράστιο υπερφωτισμένο πορτοκάλι-μαρκίζα της υπαίθριας φρουτερί «Ρεφανίδης», χάζευα όλες τις νέον αντανακλάσεις από τα πολυκαταστήματα που συνομολογούν σε πολεοδομικό όγκο, κουλτούρα και έκταση μια ουτοπική πόλη φτιαγμένη από καταναλωτική υστερία και τρέντι τάσεις επί του επίπλου ή των sneakers, έχοντας στο μυαλό μου τους στίχους ενός νέου Θεσσαλονικέως ποιητή, του Ζαφείρη Νικήτα: «.Κι έγιναν οι κόρες των ματιών της δυό μικρά μαμούθ μέσα σε παγετώνα». (από τη δεύτερη ποιητική συλλογή του «Τα νερά του μετανάστη», εκδόσεις Μελάνι, διαβάστε συνέντευξή του εδώ). Γιατί δεν είναι μόνο ρομάντζαδες, βόλτες, γεύσεις και σόπινγκ η Θεσσαλονίκη, στο βυθό της καθημερινά τα παιδιά ρίχνουν σαν πετραδάκια λέξεις, ήχους και εικόνες που φτιάχνουν το μύθο μιας πόλης ανήσυχης ακόμα και μη παραδομένης στη ραθυμία ή την απογοήτευση των καιρών.
Κι έπαιζε στο σιντί του αμαξιού το «Εσπεράντο», νέα δουλειά του κιθαρίστα Δημήτρη Μυστακίδη, μ' αυτόν τον αταξινόμητο ήχο και τα βιολιά του Φώτη Σιώτα, που στα World Music Charts of Europe σκοράρει στη θέση 8, μια περασιά κάνει κι ο Νιόνιος Σαββόπουλος by the way, και πήρα τα πάνω μου: ένα ζεστό καταφύγιο θα είναι πάντα η Θεσσαλονίκη, για όσους έχουν κάτι να πουν κι ένα σπίρτο ν' ανάψουν, κι αυτοί που πρέπει είναι σίγουρο πως θα δουν τη φλογίτσα και θα συντρέξουν.
Πρωινό Κυριακής, επόμενη μέρα, στην γκαλερί των Kalos&Klio στο κέντρο, παρατηρώ προσεχτικά τη νέα δουλειά του Τόλη Τατόλα, με σχέδια από μελάνι και χρωματιστά μολύβια σε χαρτί. «Emergence»! Άναρχες γραμμές, χαοτικά τοπία, σαν μια αναδυόμενη υβριδική γεωγραφία που μοιάζει να αποτυπώνει είτε έγκατα είτε αεροπανοραμικές κατόψεις του αστικού ιστού. Κι αν πλησιάσεις εγγύτερα, μοιάζει σαν στο μικροσκόπιο ενός τρελού επιστήμονα να απεικονίζεται η βιολογία και οι αρθρώσεις των δρόμων, ρευστά, δυστοπικά, αβέβαια και απροσδιόριστα όπως το μέλλον. Να πάτε!
Και να τη μελετάτε αυτήν τη Θεσσαλονίκη του Φεβρουαρίου, που πέρα από τις καλές μέρες για βοσκή με ήλιο και χλωροφύλλη, παντού όπου υπάρχουν καφέδες και τσίπουρα, προσφέρει και άλλες χαρές, πιο πνευματικές ας τις αποκαλέσουμε και πιο εσωτερικές, για στοχασμούς και ονειροπολήσεις. Έτσι κυλούν οι μέρες στη συμπρωτεύουσα -μπλιαχ, μην την πεις ποτέ έτσι την πόλη, κόλπο ήταν για να σε δοκιμάσω, πόσο πέρα από τα κλισέ και την καθεστυκία αφήγηση μπορείς και θέλεις να κινηθείς και να μετρηθείς. Γιατί, κακά τα ψέματα, για τη μεγάλη μάζα, η πόλη θα παραμένει πάντα τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα πεδίο όπου δοξάζονται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. You know: τσουρέκι από τον ξέρεις ποιον, καφέ στην πλατεία ξέρεις ποια και γκολάρες που (δεν)έβαλε ο ξέρεις ποιος επί του ξέρεις ποιου!
Φωτογραφίες από την έκθεση του Τόλη Τατόλα, "Emergence", έως και 29/2 στους Kalos&Klio Showroom, Τσιμισκή 96.
7°
