Στην πόρτα του Ανοιχτού Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων

Στην Πλατεία Βικτωρίας, με τους πρόσφυγες που περιμένουν τα πούλμαν για τη Βόρεια Ευρώπη, στη Βικτωρίας λοιπόν είναι απελπιστική η κατάσταση. Μαζέψανε τα σκουπίδια (εκλογές…) αλλά ένα σωρό οικογένειες, με παιδιά και μωρά, εξακολουθούν να κοιμούνται έξω. Οι κυρίες της γειτονιάς φέρνουν κουλουράκια και παιχνίδια για τα πιτσιρίκια.

«Είσαστε καλοί άνθρωποι εσείς οι Έλληνες» λένε οι τρεις Κινέζοι δημοσιογράφοι από εφημερίδα του Χονγκ Κογκ που ήρθανε να καλύψουν το θέμα «πρόσφυγες»: πήγανε πρώτα στην Ουγγαρία, όπου «δεν είναι όλοι καλοί άνθρωποι». Μας δείχνουν το (γνωστό πια) βίντεο με τα στρατόπεδα προσφύγων που τους πετάνε ψωμί οι φύλακες λες και είναι σκυλιά…

«Ξέρετε πού είναι ο Ελαιώνας;» ρωτάνε οι Κινέζοι. Ο Θάνος ο φωτογράφος προσφέρεται να τους/μας πάει. Στον Ελαιώνα, ένα αστυνομικό είναι παρκαρισμένο απέξω, οι πόρτες είναι δυο μέτρα και δεν μπαίνεις χωρίς άδεια από το Υπουργείο. Που είναι κλειστό (είπε η γριά να πάει στο παζάρι κι έπεσε ημέρα Σάββατο…)

Οι τρεις Κινέζοι δημοσιογράφοι με κινηματογραφικές και φωτογραφικές κάμερες, με υπερ-αυτόματα, υπερ-σύγχρονα τηλέφωνα που μαγνητοφωνούν, ίσως φτιάχνουν και τηλεοπτικά προγράμματα ή/και νουντλς, οι δημοσιογράφοι στέκονται αμήχανοι στο σκονισμένο δρόμο σηκώνοντας τους ώμους. Είναι, ιντίντ, ζεστό μεσημέρι Σαββάτου. Τα μεσάνυχτα φεύγουν για τη Λέσβο για να καλύψουν το μεταναστευτικό και από την πλευρά των νησιών. Κυριακή επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Δεν έχουν scoop.

Η κυρία Καραγγελή, υπεύθυνη του Κέντρου, βγαίνει έξω να τους μιλήσει. Πιστεύει τόσο στην προσπάθεια του Ελαιώνα, είναι τόσο καθόλου-fake, που ψοφάω να τη βοηθήσω. (Οι Κινέζοι επίσης. Την ερωτεύονται και οι τρεις, την ψάχνουν μετά στα Google/LinkedIn με τρέλα.)

Το Ανοιχτό Κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων, μας λέει, φιλοξενεί αυτή τη στιγμή 722 άτομα σε 96 κοντέινερ χωρισμένα σε διαμερισματάκια που διαθέτουν κρεβάτια, κουζινίτσες, ντουζιέρες και ερ-κοντίσιον. Οι πρόσφυγες μπορούν να μείνουν μερικές μέρες εδώ μέχρι να ξεκινήσουν για τον τελικό προορισμό τους. «Είναι ένας τόπος φιλοξενίας, τους βοηθάμε να συνέλθουν. Προσφέρονται τρία γεύματα την ημέρα» (τα ετοιμάζει το Ναυτικό), «παρέχουμε ψυχολογική και πρακτική υποστήριξη. Έχουμε γιατρούς, παιδίατρους… » λέει η κυρία Καραγγελή. Από τις 16/8 που άρχισε να λειτουργεί το Κέντρο, έχουνε φιλοξενηθεί εδώ 5.000 άτομα…

Σκύβουμε κάτω από τα κάγκελα: όλα είναι ήρεμα και πεντακάθαρα. Μακρόστενα «σπίτια» σε παστέλ πράσινο και λευκό. Καλύτερα από Λωζάννη. Τα παιδάκια παίζουν. Νομίζεις ότι βλέπεις μια (καλή) γειτονιά της Αθήνας, πριν 40 χρόνια…

Οι αστυνομικοί έξω από τον Ελαιώνα είναι νέοι, ο ένας κρατάει ένα βιβλίο για τον Σοπενχάουερ που το άφησα κάποτε στη μέση – αυτός το έχει προχωρήσει παρά πέρα, και μπράβο του.

Γενικά έχεις την αίσθηση ότι είσαι αλλού, ή σε άλλη χρονική περίοδο. Και γενικά θέλεις να πεις «μπράβο» και αισθάνεσαι κάπως άβολα.

«Είμαστε πολύ-πολύ μακριά από την πλατεία Βικτωρίας, έτσι;» ρωτάει ο Κινέζος δημοσιογράφος.

Είμαστε, για την ακρίβεια, μερικά χιλιόμετρα μακριά. Αλλά το Κέντρο Φιλοξενίας του Ελαιώνα είναι τόσο μα τόσο αποτελεσματικό (η λέξη που μου έλειπε…) που θα μπορούσε να ήτανε στην άλλη άκρη του κόσμου.

Φωτό: ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΑΪΙΝΑΣ