Εορτασμοί και τρομοκρατία στην Πόλη

29 Οκτώβρη και η Πόλη φόρεσε τα κόκκινα της. Οι παππούδες βγήκαν στην τηλεόραση και με δάκρυα στα μάτια θυμήθηκαν με περηφάνια τα παλιά. Τα ντοκιμαντέρ και οι ακαδημαϊκές συζητήσεις στα πάνελ καπέλωσαν τα Τουρκικά σήριαλ (κρίμα γιατί τώρα τελευταία παρακολουθώ μετά μανίας «Την εποχή της Τουλίπας»). Η γέφυρα του Βοσπόρου γέμισε πυροτεχνήματα. Παρέλαση έγινε, ποιήματα διαβάστηκαν, το Google φόρεσε φέσι και όλα αυτά για να γιορτάσουμε την επέτειο των 77 χρόνων από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Αν τα πάντα ήταν γαλανόλευκα θα είχα την αίσθηση ότι είμαι στην Ελλάδα μια μέρα πριν.

Παντού βλέπω τον Κεμάλ (ένας Τούρκος φίλος, ένθερμος Κεμαλιστής, με τη θεατρική τούρκικη προφορά του, με διορθώνει λέγοντας μου ότι πρέπει να τον προσφωνώ «Κεμάλ Ατατούρκ» και όχι σκέτο «Κεμάλ»). Λόγω γιορτής τον συναντώ ακόμα συχνότερα στο facebook και στους δρόμους. Φίλοι μου Τούρκοι, έχουν κρεμάσει στα προφίλ τους, την εικόνα του και υπενθυμίζουν τα γνωμικά του, αναπαράγοντάς τα πάνω στον τοίχο τους κάθε πέντε λεπτά. Όπου και να πάω ο Κεμάλ με παρακολουθεί. Με τρομάζει λίγο η συνεχής και έντονη παρουσία του, μα πιο πολύ με φοβίζει αυτό το αγριεμένο γαλανό του βλέμμα. Ωραίος άνδρας φαίνεται, αλλά απ’ότι λένε τα κουτσομπολιά ήταν πολύ κοντός. Τι παράξενο, στις αμέτρητες φωτογραφίες που στολίζουν τον παραλιακό δρόμο του Βοσπόρου φαίνεται θεόρατος.

Ενώ πολιτεία και Πόλη γιορτάζουν, την ίδια μέρα στην Ίμβρο σημειώνονται βανδαλισμοί στο ελληνορθόδοξο νεκροταφείο του νησιού. Βαρέθηκα πια με τους Γκρίζους Λύκους εδώ και τους Χρυσαυγίτες εκεί. Και οι δυο έχουν παραμείνει στην εποχή του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Ποιος άραγε θα καταφέρει να τους επανεφέρει επιτέλους στο παρόν; Η τουρκική κυβέρνηση καταδικάζει τα γεγονότα και η αστυνομία διεξάγει έρευνα για τον εντοπισμό των ενόχων. Μόνο που οι πραγματικοί ένοχοι βρίσκονται στα βιβλία της ελληνικής και τουρκικής επίσημης ιστορίας.

Κυριακή, νωρίς το πρωί και η Πόλη των 12 εκατομμυρίων κατοίκων είναι έρημη. Έτσι όπως είναι άδεια, μοιάζει σαν την Αθήνα τον Αύγουστο. Ο Κεμάλ κοιτώντας με, μέσα από ένα μπρελόκ που είναι κρεμασμένο στον καθρέπτη του λεωφορείου, όπου έχω επιβιβαστεί, καταφέρνει να με υπνωτίσει. Το τηλέφωνο μου χτυπά και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Στις 10:38 ώρα Τουρκίας στην κεντρική πλατεία Τακσίμ, έγινε επίθεση αυτοκτονίας με στόχο τις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν στρατοπεδεύσει εκεί. Ο αριθμός των τραυματιών έφτασε τους 32, εκ των οποίων οι 17 είναι πολίτες και οι 15 αστυνομικοί, οι 2 σοβαρά. Αλλάζω λεωφορείο και κατεβαίνω στην οχυρωμένη από αστυνομικούς Τακσίμ. Συνεργεία ειδήσεων, κάμερες, δημοσιογράφοι με μπλοκάκια και μικρόφωνα, φωτογράφοι, περίεργοι διαβάτες και σοκαρισμένοι τουρίστες, είναι συγκεντρωμένοι γύρω από τις απαγορευτικές κορδέλες αναμένοντας τις εξελίξεις. Ο ανταποκριτής του τούρκικου CNN, μεταφέρει τις τελευταίες ειδήσεις «...βρέθηκε το πτώμα ενός άνδρα, του οποίου τα στοιχεία δεν έχουν δοθεί ακόμα στη δημοσιότητα και υπάρχει υποψία ότι είναι αυτός που πυροδότησε τη βόμβα» και ολοκληρώνει λέγοντας ότι «υπάρχει μεγάλη ανάγκη για μετάγγιση αίματος».

Ο Ταγίπ Ερντογάν από τη Μάρντιν, το επονομαζόμενο αλλιώς Κουρδιστάν, εύχεται περαστικά στους τραυματίες και με ηγετικό ύφος προειδοποιεί όσους θέλουν να ταράξουν την ηρεμία, τη σταθερότητα και την ενότητα της Τουρκίας, ότι δε θα το καταφέρουν». Οι άσπρες φιγούρες των «μελισσοκόμων» πυροτεχνουργών ξεχωρίζουν από μακριά. Η σειρήνα του ασθενοφόρου σφυρίζει θυμίζοντας μου τις παλιές ελληνικές ταινίες της κατοχής. Νιώθω σαν την υπολοχαγό Νατάσα. Η στάση «Τακσίμ» του μετρό έχει κλείσει και οι γύρω δρόμοι έχουν παραλύσει. Στις κάμερες που υπάρχουν σε διάφορα σημεία έχουν αναρριχηθεί ειδικοί, που ελέγχουν τα όσα έχουν καταγραφεί. Συνάδελφος Έλληνας δημοσιογράφος, νιώθει πως πρωταγωνιστεί στα αστυνομικά βιβλία που γράφει. Μου αποθεώνει το όλο συμβάν και εγώ ανατριχιάζω από τις διηγήσεις του και τα όσα βλέπω γύρω μου.

Λίγα μέτρα πιο κάτω η ζωή συνεχίζεται. Χαζοί τουρίστες περιφέρονται με τους χάρτες ανά χείρας. Ο καστανάς σπρώχνει το σαρκίο του. Κοπέλα μαντιλοφορούσα, μακιγιαρισμένη στα φλουό (μου θυμίζει λίγο μπουζουξού στα ξενυχτάδικα της εθνικής) φιλιέται με ξανθό κοντό αγόρι. Από το Μεφίστο (βιβλιοπωλείο απέναντι από το Σισμανόγλειο μέγαρο), ακούγεται το «Amado mio», ενώ από το μαγαζί με τα σουβενίρ απέναντι από το λύκειο του Γαλατά ακούγεται η Ρόζα Εσκενάζυ να τραγουδά τη «Δημητρούλα μου». Κόσμος πάει και έρχεται. Όλοι συμπεριφέρονται λες και δε συνέβη τίποτα.