Γεννημένος το 1940 στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, θα έκλεινε τα 70 του χρόνια. Σκέφτηκα λοιπόν να περάσω μια βόλτα από τα φραουλένια χωράφια, ίσως να μαζευόταν κόσμος και... δεν ξέρω τι περίμενα είναι η αλήθεια. Όπως ήταν αναμενόμενο, όσο πλησίαζε η μέρα ανακοινώνανε πληθώρα εκδηλώσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Στην γενέτειρα του, το Λίβερπουλ της Αγγλίας, η πρώτη γυναίκα του, Σύνθια, έκανε τα αποκαλυπτήρια του “Ειρήνη και Αρμονία”, ενός αγάλματος προς τιμήν του Λέννον που απεικονίζει την υδρόγειο και περιστέρια να πετούν γύρω της. Ο Όζι ηχογράφησε το ‘How” από τον δίσκο ‘Imagine”. Η ταινία “Nowhere Boy”, μια βιογραφία του Λέννον, έκανε την avant premiere μια μέρα πριν τα γενέθλια του και πολλοί δίσκοι ξαναεκδώθηκαν, άλλοι σε βινύλιο, άλλοι σε κασετίνα, άλλοι σε βελτιωμένη έκδοση ψηφιακή με φρουφρού και αρώματα.
Όπως είναι φυσικό, οι εκδηλώσεις δεν έλειψαν και σε τούτη την, όχι και τόσο, γωνιά. Συναυλία στο κέντρο ήθους και πολιτισμού της Νέας Υόρκης, πορεία προς το γραφείο γενικής αμνηστίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάρτυ με θέμα την μουσική (και ενδυμασία καμία φορά!) των σκαθαριών. Ακόμα και η Google άλλαξε το λογότυπο στην ιστοσελίδα της για λίγες μέρες με ένα πετυχημένο ομολογουμένως βιντεάκι για την παγκόσμια ειρήνη με την μουσική υπόκρουση του Imagine.
Η στάση του μετρό για να πάει κανείς στα φραουλένια χωράφια βρίσκεται μεταξύ των εβδομήντα και των εβδομηντατεσσάρων δρόμων στα δυτικά του Central Park της Νέας Υόρκης. Ακριβώς δίπλα είναι το “Dakota Buidling”, μόνιμη κατοικία του Τζόν και της Γιόκο από το ’74 μέχρι το ’80 όπου πυροβολήθηκε από έναν θαυμαστή του στην είσοδο του κτιρίου. Έκτοτε οριοθετήθηκε ένα κομμάτι του πάρκου το σχήμα του οποίου παραπέμπει σε μια σταγόνα δάκρυ και πήρε το όνομα του από το κομμάτι Strawberry fields”. Ο μικρός αυτός κήπος απαρτίζεται από λουλούδια, δέντρα και πέτρες δωρισμένα από 121 χώρες του κόσμου οι οποίες ασπάζονται τον χώρο ως κήπο ειρήνης. Μια πλάκα ονοματίζει τις χώρες, μια εξ’αυτών και η Ελλάδα. Το γνωστό μωσαϊκό στο κέντρο με την επιγραφή “Imagine” είναι δωρισμένο από την Νάπολη της Ιταλίας.
Στα λιβάδια με τις φράουλες εξεπλάγην ευχάριστα. Στο κεντρικό πάρκο της Νέας Υόρκης έγινε η προβολή της ταινίας “LennonNYC” μια ταινία με θέμα τα χρόνια του Λέννον στην Νέα Υόρκη. Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’70 άλλωστε, το πέρασε σε τούτη την πόλη που τον σκότωσε. Ο λόγος που εξεπλάγην όμως είναι ότι δεν ήρθα αντιμέτωπος με ορδές κόσμου, ομιλίες και κορδέλες. Ίσως διότι η Γιόκο Όνο ήταν απασχολημένη στην Ισλανδία με την φωταγώγηση του “Imagine Tower” και την συναυλία της “πλαστικής μπάντας” και την απονομή βραβείων ειρήνης. Λίγο πριν είχε πεταχτεί στο Λος Άντζελες, πάλι με την “πλαστική μπάντα” να παίξουν μουσική με την Λαίδη Γκάγκα.
Καθώς περπατάς στο δρομάκι που οδηγεί στα φραουλένια χωράφια νοιώθεις όντως ηρεμία και γαλήνη. Ίσως είναι η μυρωδιά των λουλουδιών αλλά και του συχνά βρεγμένου χώματος, το λιθόστρωτο και τα παρτέρια που θυμίζουν τον κήπο της γιαγιάς, ίσως και οι υπόλοιποι επισκέπτες που μοιάζει να νοιώθουν παρόμοια με σένα καθώς σου χαμογελούν. Στα παγκάκια γύρω από το μωσαϊκό οι κιθάρες σε καλωσόριζαν. Μερικοί σιγοτραγουδούσαν, άλλοι χέρι-χέρι απολάμβαναν τον κήπο και άλλοι ξαπλωμένοι στο χορτάρι χάζευαν την Λούσυ στον ουρανό. Δεν είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι τόσα παιδιά στα εικοσιφεύγα τους, αγέννητα ακόμα την ημέρα της δολοφονίας του Λέννον, σπεύδουν να περάσουν εκείνη την ημέρα εις μνήμην του; “Είναι μέρη που θα θυμάσαι μια ζωή...” λέει ένα κομμάτι του. Και αν μπορούμε να μιλάμε για έναν άνθρωπο με τεράστια κοινωνική επιρροή και διαχρονικότητα είναι διότι κάποια από αυτά τα μέρη, τις στιγμές, τους ανθρώπους, τις ιδέες τα συνδέουν σήμερα παιδιά 20-30 χρονών με αυτόν τον άνθρωπο. Μια παρέα μας ζήτησε να πούμε την φράση “Παγκόσμια Ειρήνη” στην γλώσσα μας και μας ηχογράφησε. “Το αποτέλεσμα” μας είπαν “της θετικής σκέψης μπορεί να παρομοιαστεί με το φαινόμενο των πυγολαμπίδων. Υπάρχει ένα δάσος όπου μια φορά τον χρόνο όλες οι πυγολαμπίδες φωτίζουν απολύτως συγχρονισμένα για ένα διάστημα”. Το βουνό είναι το “Smokey mountain”.
Ο κόσμος τραγουδούσε: “Μπορείς να με θεωρήσεις ονειροπόλο, μα δεν είμαι ο μόνος...” Καθώς έφευγα σκεφτόμουν τον άλλο στίχο από το κομμάτι με τα φραουλένια χωράφια: “Είναι εύκολο να ζεις με τα μάτια κλειστά, παρανοώντας τα γύρω σου...”
20°
