Όταν κάποτε τον περασμένο αιώνα η χώρα του Ρόκυ Μπαλμπόα κέρδισε επιτέλους τη χώρα του Ιβάν Ντράγκο με τεχνικό νοκάουτ (μερικοί δεν έχουν συγχωρέσει ακόμα το προπονητή της δεύτερης γιατί πέταξε λέει λευκή πετσέτα), πολλοί νόμισαν κι ένας έγραψε ότι, μαζί με τη σειρά του Ρόκυ, θα τέλειωνε κι η Ιστορία. Φυσικά δεν είχε τελειώσει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και η Ιστορία τουλάχιστον δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ, όχι τόσο λόγω Μπιν Λάντεν ή Συλβέστερ Σταλόνε, αλλά γιατί είναι χρήσιμη. Πολύ χρήσιμη. Η Ιστορία για τους πολιτικούς (αντιγράφω από τον Pascal Martin της βελγικής Soir) είναι ένα εύκολο κορίτσι που άμα ξέρεις να το κουλαντρίσεις όπως θέλεις, μπορεί να σου δώσει μεγάλη ικανοποίηση και αυτό που είπε ο Ρενάν, ότι το να ξεχάσεις ή και να πάρεις τελείως λάθος την Ιστορία σου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φτιάξεις έθνος, ισχύει για κάθε είδους δουλειά. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα σημειώθηκε με αφορμή τις απελάσεις των Ρομά από τη Γαλλία. Όλα ξεκίνησαν στα μέσα του Σεπτέμβρη όταν ήρθε στη δημοσιότητα εγκύκλιος του γαλλικού Υπουργείου Εσωτερικών προς τα τοπικά αστυνομικά τμήματα, σύμφωνα με την οποία πρέπει να διαλυθούν όλες οι παράνομες κατασκηνώσεις, με ρητή αναφορά σε εκείνες των Ρομά. Ο «παίζετε, δεν μας είδαν» Υπουργός δημοσιεύει αμέσως παρόμοια εγκύκλιο μείον το “Ρομά” αλλά δεν προλαβαίνει την έκρηξη της Λουξεμβουργιανής Αντιπροέδρου της Επιτροπής η οποία είναι σίγουρη ότι όλα αυτά της θυμίζουν κάτι άλλες μετακινήσεις εθνοτήτων από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και, μέσα στην οργή της για τα παραμύθια ε, τις όχι απολύτως ακριβείς διαβεβαιώσεις που της έδινε μέχρι τότε η Γαλλία, κάνει ανερυθρίαστα τη ευφάνταστη παρομοίωση. Τώρα βέβαια, αρχίζουν να εκνευρίζονται κι οι Γάλλοι, διότι πως γίνεται να τους να τους στέλνεις πίσω με το αεροπλάνο, να τους πληρώνεις φεύγοντας (τριακόσια ευρώ ανά ανθρωπιστικά απελαυνόμενο κεφάλι) και πάλι να εισπράττεις τέτοιες συγκρίσεις! Ο Γάλλος Υπουργός Ευρωπαϊκών Θεμάτων λοιπόν βάζει για λίγο στην άκρη τις γενικές του γνώσεις και δηλώνει ευθαρσώς ότι η Επιτροπή δεν έχει καμιά δουλειά να ανακατεύεται διότι ο γαλλικός λαός είναι ο θεματοφύλακας των Συνθηκών και αυτό φτάνει, δήλωση που κανονικά πρέπει να τον κάνει διάσημο στους απανταχού της ρωμιοσύνης αντιμνημονιακούς κύκλους. Το καλύτερο όμως έρχεται όταν βγαίνει στο ραδιόφωνο ο Φιλίπ Μαρινί, Γερουσιαστής του κυβερνώντος κόμματος και με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο λάτρης της Ιστορίας, για να δηλώσει ότι θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχε το Λουξεμβούργο, που δεν θα υπήρχε δηλαδή αν ο Ναπολέων ο 3ος που ήθελε να το αγοράσει είχε κρατήσει λίγο πιο σθεναρότερη στάση απέναντι στον Μπίσμαρκ το 1867 κλπ, κλπ. Τα ξέρει αυτά ο κ. Μαρινί διότι οι δύο μακαρίτες που ευθύνονται για το Λουξεμβούργο και άρα και για τη Λουξεμβουργιανή Αντιπρόεδρο, συναντήθηκαν στην Κομπιένη το 1867, της οποίας είναι τώρα στα 2010 ο Δήμαρχος. Έτσι είναι η Ιστορία, γεμάτη από ιστορικά σφάλματα, καλά που έχουμε και τους Δημάρχους να μας τα θυμίζουν.
Είναι αλήθεια ότι κι εμείς εδώ στο λίκνο του δυτικού πολιτισμού δεν τα πολυσυμπαθούμε τα κρατίδια. Αλλά έχουν κι αυτά ανθρώπους που έχουν κι αυτοί μια υπερηφάνεια. Και ξέρουν να παίζουν με τα ιστορικά γεγονότα αν χρειαστεί. Κάποιος διευκρίνισε ότι το Λουξεμβούργο δεν απέκτησε για πρώτη φορά την ανεξαρτησία του το 1867 αλλά το 963! Άλλος θεώρησε σκόπιμο να μας θυμίσει ότι στην Κομπιένη του κ. Μαρινί υπογράφηκε από το Πεταίν η ατιμωτική ανακωχή του 1940 με τους Ναζί! Ο Λουξεμβουργιανός Υπουργός Εξωτερικών τόνισε ότι το “λάθος του Μπίσμαρκ” πήγε να διορθώσει ο Χίτλερ και ότι εν πάση περιπτώσει οι Λουξεμβουργιανοί, αν μη τι άλλο, δεν είχανε Πεταίν (δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στον πόλεμο)! Ένας τρίτος εξήγησε ότι ο Μπίσμαρκ πρέπει να θυμήθηκε ότι το Λουξεμβούργο έδωσε 4 αυτοκράτορες στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους και γι αυτό απάντησε κατηγορηματικά "Nein!" στον Ναπολέοντα τον Μικρό, όπως τον αποκαλούσε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Η Δήμαρχος του Βιάντεν, ενός όμορφου αρχαίου χωριού (στο οποίο έμεινε κάποτε ο Βίκτωρ Ουγκώ) που είναι «αδελφωμένο» με την Κομπιένη, θυμήθηκε την επίσκεψη του Δημάρχου της Κομπιένης που παρουσιάστηκε ως «φίλος του Λουξεμβούργου» αλλά υποθέτει τώρα ότι «θα θέλει ίσως να γίνει Υπουργός» και είπε αυτά που είπε! Ένας πανεπιστημιακός ρώτησε το Μαρινί από πότε η οικογένεια του είναι Γάλλοι και αν ήταν Γάλλοι ήδη από τη περίοδο 963-1443 όταν το Λουξεμβούργο ήταν ανεξάρτητο! Τέλος, κάποιοι Γάλλοι παρατήρησαν πολύ λογικά ότι η γαλλική κυβέρνηση θα πρέπει αντίθετα να ευγνωμονεί το Λουξεμβούργο που κάνει αυτό που δεν καταφέρνει η ίδια και δίνει δουλειά σε 70.000 Γάλλους που περνάνε κάθε μέρα τα σύνορα για να κερδίσουν τη ζωή τους…
Πως τελειώνει λοιπόν αυτή η ιστορία; Η Λουξεμβουργιανή Αντιπρόεδρος ζήτησε συγγνώμη. Ο Γάλλος Πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη από το Λουξεμβουργιανό Πρωθυπουργό. Ο Μαρινί ζήτησε συγγνώμη από το Λουξεμβουργιανό λαό. Από την Ιστορία και από τους Ρομά μόνο δε ζήτησε συγγνώμη κανείς. Κι ούτε πρόκειται.
4°
