Η Ευρώπη στο Παρίσι κατέδειξε πως δεν είναι σε θέση παρά να ανακυκλώνει τα αδιέξοδά της και να διαχειρίζεται την αναβολή ανακοίνωσης της ημερομηνίας θανάτου της
Συμπεράσματα από τη μίνι Συνόδο Κορυφής στο Παρίσι
Τα αποτελέσματα της εσπευσμένης μίνι συνόδου κορυφής στο Παρίσι ήταν πενιχρά. Ανούσια. Ήδη ανήκουν στη γραμματειακή λήθη των ιστορικών αρχείων. Στην ουσία ήταν αποκαρδιωτικά. Οι ηγέτες των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, με την παρουσία της Ισπανίας και της Ιταλίας, κατάφεραν για άλλη μια φορά να επιβεβαιώσουν την απουσία ειδικού πολιτικού βάρους από το ευρωπαϊκό project. Ένα σχέδιο το οποίο δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει την απαραίτητη πολιτική δυναμική που θα του επέτρεπε να διαμορφώσει ιστορική ανατροπή.
Οι πολιτικοί ταγοί ήταν αμήχανοι στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων. Οι μεταξύ τους διαφωνίες είχαν δομικό χαρακτήρα. Η Γερμανία, η Ισπανία, η Πολωνία και η Ιταλία ούτε που φαντάζονται να στείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία. Η Βρετανία και η Σουηδία θα συμφωνούσαν. Η Ρώμη, διά της Μελόνι, συμφωνεί με τον Τραμπ για το ουκρανικό και διαφωνεί με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Η Γαλλία, οικοδέσποινα της μίνι συνόδου, υπερχρεωμένη και πολιτικά αποδυναμωμένη, δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο σε μια ολισθηρή, παρακμιακού χαρακτήρα αποδρομή του ευρωπαϊκού οράματος.
Μια Ευρώπη οικονομικά περιορισμένη, στρατιωτικά αποδυναμωμένη, έως και ανύπαρκτη επί του πεδίου (αλλά υπαρκτή επί των εξαγωγών), τεχνολογικά απούσα από την αλματώδη μετάλλαξη της ψηφιακής βιομηχανίας, πολιτικά ανίσχυρη έως και δραματικά ανίκανη να αρθρώσει πολιτικό λόγο με στρατηγικό βάθος και προοπτική.
Αυτή η Ευρώπη στο Παρίσι κατέδειξε πως δεν είναι σε θέση παρά να ανακυκλώνει τα αδιέξοδά της και να διαχειρίζεται την αναβολή ανακοίνωσης της ημερομηνίας θανάτου της.
Τελικά οι παριστάμενοι ηγέτες συμφώνησαν σε ένα και μοναδικό project, το οποίο, αν το «ψηλαφήσει» κανείς, θα αντιληφθεί πως εκπροσωπεί όλη την παρακμή και τη διολίσθηση στην πολιτική ανυποληψία που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή μηχανή την τελευταία 20ετία. Αποφάσισαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες. Πρόκειται για τον μοναδικό τομέα όπου άπαντες συμφωνούν. Είναι ο τομέας μόνιμης παροχής ρευστού σε όλα τα μαύρα ταμεία πολιτικού χρήματος. Ο ανομολόγητος τρόπος «χορηγίας» προς τον αδηφάγο γραφειοκρατικό μηχανισμό αναπαραγωγής του μορφώματος των Βρυξελλών, ενός μορφώματος που τελικά κατήγαγε στρατηγική νίκη και επικράτησε του ευρωπαϊκού οράματος περί πολιτικής ένωσης.
Η Ευρώπη στο τέλος της εικοσαετίας 2003-2023 ήταν απλώς η καρικατούρα του εαυτού της
Ήταν από τότε που η Γαλλία και η Πολωνία με δημοψηφίσματα απέρριψαν το Ευρωπαϊκό Project Συντάγματος που υπέβαλε ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Καθοριστική ημερομηνία, που σημάδεψε τα «φυσικά όρια» του ευρωπαϊκού οράματος. Μια χώρα πεισματικά εθνοκεντρική όπως η Γαλλία, με αναμφίβολες τάσεις ιστορικού σωβινισμού, και μια κοινωνία «νεοφώτιστων» χωρίς πραγματική δημοκρατική παράδοση, αυτή της μετασοβιετικής Πολωνίας, καταδίκασαν τότε την Ευρώπη να παραμένει σε έναν μίζερο, απόλυτα ελεγχόμενο, οικονομικό σχεδιασμό, με πλήρη αποδοχή του αποφασιστικού ρόλου των μεγάλων βιομηχανικών holdings και των τραπεζικών ιδρυμάτων. Έκτοτε η Ευρώπη αποβιομηχανοποιήθηκε, η στρατιωτική της ισχύ, ακόμη και αυτή της αποτροπής, απομειώθηκε δραματικά για λόγους οικονομίας κλίμακας, το κοινωνικό κράτος συρρικνώθηκε για λόγους επίσης οικονομίας κλίμακας. Η τεχνολογική έρευνα ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πορεία αποδρομής. Η ποιότητα της πανεπιστημιακής παιδείας υποχώρησε. Πανεπιστήμια όπως της Σαγκάης ή της Σιγκαπούρης ξεπέρασαν κατά πολύ τα standards των ευρωπαϊκών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Φυσικά όλα τα παραπάνω κινούνταν και εξελίσσονταν εντός του θηριώδους μάγματος, αυτού των κοινωνικών ανισοτήτων. Τελικά η Ευρώπη, στο τέλος της εικοσαετίας 2003-2023, ήταν απλώς η καρικατούρα του εαυτού της.
Είναι ακόμη νωπή στη δημοσιογραφική μνήμη η αποτύπωση των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της Χαλκιδικής, όπου μια άλλη Ευρώπη, και μέχρι τότε μια άλλη Ελλάδα, επιχειρούσαν να διαμορφώσουν έναν οραματικό οδικό χάρτη. Όσο νωπές είναι οι μνήμες, τόσο πιο δραματικές είναι οι τραυματικές επιπτώσεις από τη συντριβή όλων αυτών των προσπαθειών. Να θυμηθούμε απλώς πως, στην Πολωνία, η άρνηση της ευρωπαϊκής συνταγματικής προοπτικής (πολιτικής ένωσης, δηλαδή) πολεμήθηκε από τους ακροδεξιούς εθνικιστές και τα απομεινάρια του σταλινισμού, ενώ στη Γαλλία καταψήφισαν την ευρωπαϊκή προοπτική η Αριστερά και το κίνημα των Λεπέν (μπαμπά και κόρης).
Για δεύτερη φορά μέσα σε εκατό χρόνια το «Μόναχο» αναδεικνύεται σε «forum» ανάδειξης της ισχύος μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων. Και τις δύο φορές, μια αποδυναμωμένη Ευρώπη υποκλίνεται σε μια παγκόσμια απειλή ολοκληρωτισμού. Τότε ο δυνάστης ήταν ο Χίτλερ, το θύμα η Τσεχοσλοβακία και το περίβλημα ο ναζισμός. Τώρα είναι ο Τραμπ, θύμα η Ουκρανία και το νέο ιδεολογικό σχήμα παγκόσμιου ολοκληρωτισμού είναι ο εθνικο-χριστιανισμός, με οικονομικά χαρακτηριστικά ενός ανήθικου, στιβαρού, απάνθρωπου και άτεγκτου καπιταλισμού. Πάντα σε περιόδους κρίσης κέρδους, το σύστημα ανακαλύπτει την προσωρινή έξοδο διαφυγής που θα επιτρέψει την αναπαραγωγή του. Έφτασε η ώρα και γι’ αυτόν τον ιστορικό κύκλο.
Σε αυτόν τον νέο κύκλο τρία συστήματα διακυβέρνησης καλούνται να διαμορφώσουν συνθήκες συμβίωσης. Ο τραμπισμός με τα στοιχεία του εθνικο-χριστιανισμού, ο πουτινισμός, μια αναβάπτιση του τσαρισμού σε συνθήκες ψηφιακών υποδομών, και ένα σύστημα εθνικο-κομμουνισμού με χαρακτηριστικά μετάλλαξης των αυτοκρατορικών ιδεοληψιών σε ψηφιακά μοντέλα διακυβέρνησης. Και τα τρία έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την αποστροφή τους προς τις ανθρωπιστικές αξίες όπως διαμορφώθηκαν τον 19ο αιώνα και αποτέλεσαν το υπόβαθρο του δυτικού, ευρωπαϊκού συστήματος αξιών.
Στην άλλη άκρη της Γηραιάς Ηπείρου, η οποία είναι γηραιότερη από ποτέ, στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, σε μια γωνιά της Γης όπου πρυτανεύει ιστορικά η μόνιμη άρνηση κάθε ανθρωπιστικής αξίας, οι δύο εκπρόσωποι των νεο-ολιγαρχιών, οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Ρωσίας, συζητούν για τον τεμαχισμό της σορού της Ουκρανίας με όρους σούπερ μάρκετ. Λίγο δυτικότερα, στις ακτές της Μεσογείου, εγκαινιάζεται ένας νέος γύρος βιβλικής Εξόδου, όπως εκείνη των Εβραίων από την Αίγυπτο. Μόνον που η σύγχρονη Έξοδος, θα αφορά τους κατοίκους της Γάζας. Θα είναι μερική ή ολική; Θα είναι σε εθελοντική βάση ή υπό την πίεση των ερπυστριών; Θα ολοκληρωθεί ως Ολοκαύτωμα ή ως διεθνής συνωμοσία συλλογικής αποδοχής;
Την ώρα που συμπληρώνονται τα πρώτα 25 χρόνια του 21ου αιώνα, διαμορφώνονται οι συνθήκες για μια παγκόσμια εμπλοκή στις επόμενες δεκαετίες. Όπως ακριβώς στις αρχές του 20ού αιώνα διαμορφώθηκαν οι συνθήκες που οδήγησαν με μια τερατώδη μαθηματική ακρίβεια σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Σε κάποιες ανάλογες περιόδους, οι οποίες δυστυχώς είναι αρκετές στην ανθρώπινη ιστορία, οι θεοί πάντα αποτραβιούνται στα δώματά τους, κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια τους και αφήνουν τους ανθρώπους να αιματοκυλίζονται. Βλέπετε, οι θεοί δεν φέρουν καμία ιστορική ευθύνη. Μόνο οι άνθρωποι έχουν αυτό το προνόμιο.
14°
