Τρία χρόνια από τον πόλεμο στην Ουκρανία: Γράφει η Βικτώρια Σαντούλιακ, ψυχολόγος από την πόλη Τσερνιβτσί της Ουκρανίας.
Στις 5 το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου 2022, ξύπνησα στο κρεβάτι μου στο Τσερνιβτσί και, όπως τις τελευταίες εβδομάδες, έλεγξα αμέσως τις ειδήσεις στο κινητό μου. Το να πει κανείς ότι περιμέναμε την πλήρους κλίμακας εισβολή είναι αλήθεια – ήξερα ότι θα συμβεί. Σχεδόν όλες οι πρεσβείες και τα προξενεία είχαν ήδη εκκενωθεί από το Κίεβο. Ωστόσο, ήταν απίστευτα σουρεαλιστικό – σαν να βρισκόμουν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Αποφάσισα να μην ξυπνήσω αμέσως τη μητέρα μου. Διάβασα τις ειδήσεις για άλλα είκοσι λεπτά, αλλά ήξερα ότι οι φίλες μου, οι συνάδελφοί μου, όλοι, βασίζονταν στη βοήθειά μας. Τότε, δεν γνωρίζαμε ακόμα πόσοι συμπατριώτες μας προσπαθούσαν να ξεφύγουν από βιαστές και δολοφόνους, ότι εκείνη τη στιγμή –εκείνα τα λεπτά– στην Μπούτσα και το Ιρπίν ξεκινούσε η κόλαση στη γη. Ότι Ρώσοι στρατιώτες βίαζαν βρέφη και ηλικιωμένους άνδρες, ότι εισέβαλαν στα σπίτια των Ουκρανών και, μπροστά στους δεμένους συζύγους, βίαζαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Ότι οι Ρώσοι στρατιώτες ξερίζωναν τα χρυσά σκουλαρίκια από τα αυτιά των Ουκρανών γυναικών για να τα χαρίσουν στις δικές τους.
Όταν κοιτάμε πίσω στα τρία χρόνια του πολέμου και στα 11 χρόνια της ρωσικής κατοχής της Κριμαίας και του Ντονμπάς, βλέπουμε όχι μόνο καταστροφή και απώλειες, αλλά και την εξαιρετική αντοχή του ουκρανικού λαού. Οι Ουκρανοί απέδειξαν στον κόσμο ότι δεν μπορούν να καταρρεύσουν και ότι η μάχη για την ελευθερία συνεχίζεται, ακόμα και αν διαρκέσει χρόνια.
Η πλήρους κλίμακας εισβολή ήταν απλώς μια νέα φάση της ρωσικής επιθετικότητας, που ξεκίνησε το 2014. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, ο πόλεμος μετατράπηκε από έναν αποτυχημένο «κεραυνοβόλο πόλεμο» σε μια εξαντλητική μάχη, που δοκιμάζει ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ουκρανία έχει χάσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, ενώ πόλεις της έχουν ισοπεδωθεί. Όμως, αυτός ο πόλεμος δεν έχει αλλάξει μόνο τον χάρτη των μαχών, αλλά και τη διεθνή αντίληψη για την ασφάλεια.
Πίσω από αυτά τα γεγονότα κρύβονται οι προσωπικές τραγωδίες κάθε οικογένειας που έχει διαιρεθεί από την προσωρινή κατοχή από το ρωσικό εγκληματικό καθεστώς. Τα παιδιά που παραμένουν στα κατεχόμενα εδάφη υπόκεινται σε σκληρή προπαγάνδα: στα νηπιαγωγεία αναγκάζονται να φορούν στολές του σοβιετικού στρατού και να δοξάζουν τον Στάλιν, τον Πούτιν και τη Ρωσία. Παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν σκοτωθεί ή έχουν σταλεί σε ρωσικές φυλακές, μεταφέρονται για «υιοθεσία» στη Ρωσία και η τύχη τους παραμένει άγνωστη. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην καρδιά της Ευρώπης, καθώς η Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης.
Η Ελλάδα, όπως και η Ουκρανία, επέζησε της κατοχής και του αγώνα για ανεξαρτησία. Η τουρκοκρατία, η επανάσταση του 1821 και η γερμανική κατοχή κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι ιστορικά στάδια που αντικατοπτρίζουν την πορεία της Ουκρανίας σήμερα. Και οι δύο χώρες γνωρίζουν την αξία της ελευθερίας και υπερασπίζονται τον πολιτισμό και την ταυτότητά τους απέναντι σε έναν επιτιθέμενο. Επιπλέον, η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και της Ουκρανίας τις καθιστά σημεία-κλειδιά στον αγώνα μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας.
Η Ουκρανία στέκεται όρθια. Η Ουκρανία αγωνίζεται. Και αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνο για το μέλλον της, αλλά για το μέλλον ολόκληρου του δημοκρατικού κόσμου.
Τι ενώνει αυτούς τους 140 εκατομμύρια ανθρώπους; Η διαστρεβλωμένη ιστορία, το μυθικό μεγαλείο, τα συνεχή ψέματα, η προπαγάνδα και οι απειλές για πυρηνικά όπλα. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ότι μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ρωσία, όντας μόνο μία από τις δεκαπέντε σοβιετικές δημοκρατίες, δεν έφερε τίποτα πολύτιμο στον κόσμο. Ο πολιτισμός της είναι τα επιτεύγματα άλλων εθνών, τα οποία οικειοποιήθηκαν μέσω επιθετικών πολέμων.
Η ρωσική ιστορία βασίζεται σε ψέματα, προπαγάνδα και απειλές. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία δεν προσέφερε τίποτα ουσιαστικό στον κόσμο. Ο πολιτισμός της βασίζεται σε κλεμμένες παραδόσεις άλλων εθνών, η αθλητική της ιστορία είναι γεμάτη σκάνδαλα ντόπινγκ και οι γαστρονομικές της παραδόσεις προέρχονται από την Ουκρανία, την Πολωνία, τη Γερμανία και την Κίνα.
Πώς είναι λοιπόν αυτή η χώρα στην πραγματικότητα; Είναι ένα τρομοκρατικό κράτος που έχει χτίσει την ταυτότητά του πάνω στο ψέμα, την καταστροφή άλλων εθνών και την ατιμώρητη βία.
Και σήμερα, όπως και εκατοντάδες χρόνια πριν, αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την επιβίωσή μας, αλλά για την αλήθεια, την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ρωσική πυρηνική τρομοκρατία
Υπάρχουν πέντε πυρηνικά εργοστάσια στην Ουκρανία, τέσσερα από τα οποία συνεχίζουν να λειτουργούν. Ένας από αυτούς -ο πυρηνικός σταθμός στη Ζαπορίζια- παραμένει υπό τον έλεγχο των Ρώσων.
Η Ουκρανία στέκεται όρθια. Η Ουκρανία αγωνίζεται. Και αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνο για το μέλλον της, αλλά για το μέλλον ολόκληρου του δημοκρατικού κόσμου. Η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο καθένας από εμάς πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πόλεμος συνεχίζεται και ότι η αδιαφορία, η κόπωση και ο φόβος είναι αυτό στο οποίο βασίζεται ο επιτιθέμενος.
16°
