Σε βλέπω ντίρλα, Σάντα

Σε βλέπω τελείως ντίρλα, Σάντα - πρέπει να ήπιες «τα κέρατά σου» χτες βράδυ πριν καν πιάσεις δουλειά. Σε νιώθω. Τι να κάνεις κι εσύ; Σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο που το 1% έχει όλα τα φράγκα, όλα τα κονέ, όλα τα σπίτια, και το υπόλοιπο 99% ψάχνει τις τσέπες του για ψιλά, πώς να φέρεις ισοζύγιο; Τι να πρωτοπάρεις σ’ ένα παιδάκι άνεργου εργάτη για να νιώσει καλύτερα; Τα χρειάζεται όλα. Πώς να μπεις σ’ ένα σπίτι στην Παλαιστίνη; Ούτε καμινάδα υπάρχει, ούτε σπίτι. Σκόνη γίναν’ όλα. Και στο Κίεβο πώς να προσγειωθούν οι τάρανδοι, «βρέχει» ρουκέτες. Τα παράτησες λοιπόν, σήκωσες τα χέρια ψηλά. Άραξες σ’ ένα μπαρ και τα ‘πινες με τον Ρούντολφ. Πριν πέσεις λιπόθυμος απ’ το ποτό, μάλιστα, του υπαγόρευσες μια επιστολή προς την ανθρωπότητα: «Αγαπητοί άνθρωποι, το πράγμα αγρίεψε τρελά κι εγώ, η φρεναπάτη, παραιτούμαι. Ας είμαστε ρεαλιστές: Εσείς και μόνον εσείς μπορείτε να κάνετε κάτι για τον διπλανό σας, για τα παιδιά σας. Διαλέξτε. Θα παραδοθείτε σ’ αυτή την τρέλα ή θα αλλάξετε ρότα; Όπως είπε κι ένας έλληνας ποιητής “εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα”»