Εφημερίδα Le Monde και δημοσιογραφικά λαβράκια

Η εφημερίδα Le Monde έβγαλε προχθές μεγάλο δημοσιογραφικό λαυράκι: σε βαρυσήμαντο άρθρο, ισχυρίστηκε ότι το 2023 ο πρόεδρος Μακρόν είπε ενώπιον του τότε υπουργού Υγείας, Aurélien Rousseau: «Το πρόβλημα με τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης σε αυτή τη χώρα είναι ότι έχει γεμίσει Mamadous.» Δηλαδή μουσουλμάνους. Κι εκτός από αυτή την υποτιθέμενη ρατσιστική δήλωση, που, σύμφωνα με τη Le Monde, αποτελεί προσβολή για τη Δημοκρατία, ο Μακρόν αναφέρθηκε στην πρωθυπουργία επί Γκαμπριέλ Αττάλ ως «το κλουβί με τις τρελές» (υπενθυμίζω ότι ο Αττάλ είναι γκέι), ενώ σε ιδιωτική συζήτηση χαρακτήρισε «κότα» την επικεφαλής των Οικολόγων Marine Tondelier. Κατά τη γνώμη της Le Monde, βουαλά ένα ωραίο μπίνγκο ρατσισμού, ομοφοβίας και μισογυνισμού. Και τι scoop!

Να λοιπόν με τι ασχολείται αυτόν τον καιρό η Le Monde η οποία στο δεύτερο ήμισυ της ύπαρξής της — έκλεισε φέτος 80 χρόνια ζωής— μετακινήθηκε προς τη σκανδαλοθηρία και την ισλαμοαριστερά. Από τότε που στήριξε άνευ όρων τον Φρανσουά Μιττεράν, απέκτησε διεύθυνση και αρχισυνταξία πρώην τροτσκιστών, υιοθέτησε τη woke κουλτούρα και όξυνε το αντιδεξιό μένος. Τώρα, καθώς ο Μακρόν έχει χάσει τα ερείσματά του στην κοινωνία, η Le Monde προσπαθεί να επιταχύνει την κατάρρευση της προεδρίας με φτηνά τεχνάσματα, σε συντονισμό με την Ανυπότακτη Γαλλία η οποία τρελαίνεται για ειδησάρια τέτοιου είδους. «Τι ντροπή. Ανυπομονώ να φύγει», έγραψε στο X ο συντονιστής των Ανυπότακτων Manuel Bompard, εκφράζοντας την αγανάκτηση όλων των βουλευτών του περιβάλλοντος του Ζαν-Λυκ Μελανσόν για τη ρατσιστική, ομοφοβική και σεξιστική συμπεριφορά του προέδρου.

Οι λέξεις που ξεστόμισε ο Μακρόν σε κλειστό κύκλο ακούγονται συχνά χωρίς να φέρουν ιδεολογικό βάρος. Μπορεί κανείς να πει, και θα έχει δίκιο να το πει, ότι στη Γαλλία υπάρχει μεγάλο ποσοστό πιστών του Αλλάχ που δεν θέλει να ενσωματωθεί· όσο για την έκφραση «κλουβί με τις τρελές» είναι πολύ συνηθισμένη, αβλαβής και αστεία, καθώς αναφέρεται στην ομώνυμη δημοφιλή κωμωδία· τη χρησιμοποιούν και οι ίδιοι οι γκέι —όταν δεν έχουν συμπλέγματα. Ο Μακρόν διόρισε τον Γκαμπριέλ Αττάλ ξέροντας ότι είναι γκέι: πού ανιχνεύεται λοιπόν το έγκλημα καθοσιώσεως που ορίζεται ως «ομοφοβία»; Τέλος, η Marine Tondelier μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί κότα —γούστα είναι αυτά. Πάντως, ο πολιτικός της λόγος είναι κάτω του μετρίου.

Προσθέτω ότι την «είδηση» έδωσε στη Le Monde o Aurélien Rousseau που μισεί θανάσιμα τον Μακρόν. Ο Rousseau παραιτήθηκε από την κυβέρνηση Ελιζαμπέτ Μπορν-Εμανουέλ Μακρόν μετά από το νομοσχέδιο για τον έλεγχο της μετανάστευσης το οποίο θεώρησε «ακροδεξιό», και προσχώρησε στους Σοσιαλιστές. Με το να δημοσιεύει τέτοιες ειδήσεις η Le Monde επαληθεύει τις επικρίσεις ότι έχει προσχωρήσει στην προσβλητική και ασεβή δημοσιογραφία που περνιέται για μαχητική. Αν και στην πρώτη της φάση ακολουθούσε διαδικασίες επαλήθευσης των ειδήσεων παραθέτοντας γεγονότα από επίσημες πηγές ή κινητοποιώντας στατιστικά στοιχεία, σήμερα ο καθένας επικαλείται τις «πηγές του», μια ποικιλία από Βαθιά Λαρύγγια, και στη συνέχεια προσθέτει κριτικά σχόλια χωρίς καμιά απόσταση. Η εγκατάλειψη της «αντικειμενικότητας» με σκοπό την επικράτηση του Καλού παρατηρήθηκε και στο BBC το οποίο εξελίχθηκε σε όργανο του Εργατικού Κόμματος. Υπολογίζω ότι από το 2000, στη Le Monde έβγαλε το κοστούμι και τη γραβάτα του ο τελευταίος δημοσιογράφος που είχε μάθει το επάγγελμα κοντά στον Ρεϊμόν Αρόν και τον Ζαν-Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ. Φόρεσαν όλοι τριμμένα τζιν· η ποιότητα της γλώσσας ξέπεσε και οι νέοι δημοσιογράφοι που άρχισαν να εργάζονται στον όμιλο (στον οποίον περιλαμβάνονται η «αντι-ιμπεριαλιστική», «αντικαπιταλιστική» Monde Diplomatique και το πολιτικώς ορθό Télérama) αντλήθηκαν από τη δεξαμενή της αριστεράς, από έντυπα όπως La Croix, Libération, Marianne και Humanité.

Με λίγα λόγια, Le Monde εφαρμόζει τη ρητορική και την πρακτική των muckrakers. Αλλά, αν και το να αποκαλύπτεις μυστικά και σκάνδαλα αποτελεί μέρος της δημοσιογραφικής αποστολής, συνήθως οι muckrakers λερώνονται οι ίδιοι από τη βρομιά που ξεσκεπάζουν: είναι εύκολο να ολισθήσεις στον κιτρινισμό όταν είσαι σκανδαλοθήρας. Ιδιαίτερα επί διεύθυνσης Εντουί Πλενέλ (1996-2004), η εφημερίδα επιτέθηκε εναντίον όλων, έγινε αντισυστημική: ο O Πλενέλ ενίσχυσε την τάση της ειρωνείας και του τσιριχτού τόνου που είχε αρχίσει να αντικαθιστά τη σοβαρότητα και την «ξερή» μετάδοση των ειδήσεων. Υπενθυμίζω ότι ο Πλενέλ, ιδρυτής του Mediapart (το 2008) είναι ηγετική φυσιογνωμία της ισλαμοαριστεράς και βεβαίως της «ερευνητικής δημοσιογραφίας» για την οποία όλα τα δημόσια πρόσωπα είναι ένοχα.      

Έτσι, σήμερα η Le Monde ενώνει την τσιριχτή της φωνή με εκείνη της Ανυπότακτης Γαλλίας και όλων όσοι που δεν αντιπολιτεύονται την προεδρία με πολιτικές θέσεις αλλά με κακεντρεχή κουτσομπολιά και woke ανοησίες.