Δίκη Πελικό: Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις ποινές που επέβαλε η γαλλική δικαιοσύνη στους 51 ενόχους σε υπόθεση μαζικού βιασμού.
Ο «νομικός μας πολιτισμός» για τον οποίο καμαρώνουμε σε κάθε ευκαιρία, αυτός που μας κάνει, ως κατοίκους της Δύσης, να αισθανόμαστε τυχεροί που δεν κατοικούμε οπουδήποτε αλλού, είναι βαριά άρρωστος. Πάσχει από μια εκφυλιστική διαταραχή που από ασπίδα προστασίας της κοινωνίας απέναντι στο έγκλημα τον μετατρέπει σε ασπίδα προστασίας του εγκλήματος απέναντι στην κοινωνία.
Ο σύζυγός της Ζιζέλ Πελικό τη νάρκωνε και την παρέδιδε στις ορέξεις άλλων αντρών για χρόνια. Όλα αυτά τα καθάρματα τη βίαζαν για χρόνια ξανά και ξανά και ξανά. Ένα νομικό σύστημα που νοιάζεται για την προστασία των πολιτών του θα τους είχε όλους κλείσει σε ένα κελί και θα είχε πετάξει μακριά το κλειδί. Όχι μόνο γιατί αυτή η τιμωρία τους αξίζει (στην πραγματικότητα αυτά που τους αξίζουν είναι πολύ χειρότερα), όχι μόνο γιατί πρέπει η κοινωνία να προστατευτεί από την παρουσία τέτοιων σάπιων πολιτών αλλά και για να φοβίσει τους επίδοξους μιμητές τους. Όμως η ανώτερη ποινή που προβλέπει ο νόμος στην Γαλλία γι’ αυτό το φρικτό έγκλημα είναι 20 χρόνια. Με τόσα τιμωρήθηκε ο οργανωτής των ομαδικών βιασμών σύζυγος της ενώ οι υπόλοιποι εισέπραξαν ακόμα μικρότερες ποινές. Κάποιοι μόλις 3 χρόνια. Για βιασμό.
Συγγνώμη αλλά αυτός ο «νομικός πολιτισμός» δεν είναι για καμάρι. Είναι ένας εξευτελισμός κάθε έννοιας δικαιοσύνης. Είναι ένα διαρκές και όλο και πιο απαλό χάδι στα κεφάλια των χειρότερων εγκληματιών. Είναι ένα πράσινο φως σε κάθε εγκληματία που ανάβει όλο και συχνότερα.
Δεν ξέρω πότε η προσπάθεια για «ανθρώπινη» μεταχείριση των εγκληματιών μετατράπηκε σε εκδοτήριο ελευθέρας για τους εγκληματίες αλλά είναι εύκολο κανείς να καταλάβει το γιατί. Το να κλείσεις σε ένα κελί έναν δολοφόνο, ένας βιαστής, μια καθ’ έξιν εγκληματική προσωπικότητα και μετά να πετάξεις το κλειδί μπορεί να είναι καλό για την κοινωνία αλλά είναι κακό για τις δικηγορικές μπίζνες. Αντιθέτως ένας εγκληματίας που μπορεί να κάνει συνεχώς αιτήσεις αποφυλάκισης, ένας εγκληματίας που αποφυλακίζεται εύκολα και γρήγορα και μετά ξανασυλλαμβάνεται, ένας εγκληματίας που θα ψάξει να βρει τα παραθυράκια που όλο και πιο γενναιόδωρα του προσφέρει ο νόμος, όλοι αυτοί οι εγκληματίες θα πληρώσουν και θα ξαναπληρώσουν δικηγόρους που -εντελώς συμπωματικά- είναι μέλη της συνήθως πιο καλά εκπροσωπούμενης επαγγελματικής ομάδας στα κοινοβούλια της Δύσης.
Καταλαβαίνω την έγνοια για την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη αλλά ταυτοχρόνως καταλαβαίνω το παρανοϊκό του να βλέπει σε πολύ λίγα χρόνια η Ζισέλ Πελικό τους βιαστές της να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Και δεν ξέρω για σας αλλά νομίζω ότι ένας νομικός πολιτισμός, έχει αξία όταν πρώτα και πάνω από όλα προστατεύει τους πολίτες από τους εγκληματίες και όχι τους εγκληματίες από τις συνέπειες των πράξεών τους. Και μπράβο του.
Το ένα πράγμα που πραγματικά θέλουμε είναι να ανακτήσουμε την ελπίδα, το δέος για το άγνωστο, την πίστη στη μαγεία, σε έναν άλλο κόσμο, γιατί δεν μπορεί να είναι όλο κι όλο αυτό η ζωή.
