Η δύναμη του ψευδαισθητικού παράγοντα στη σύγχρονη πολιτική σκηνή
Kαμία πολιτική δύναμη δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατάθεσης μιας πρότασης που θα επαναδιαμορφώσει το πολιτικό σκηνικό και θα μας απαλλάξει από το κυνήγι μαγισσών και την άνοδο εξτρεμιστικών σχημάτων
Η κυριαρχία του ψευδαισθητικού παράγοντα είναι δεδομένη και εδραιωμένη σ’ ένα μεγάλο μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τα τελευταία πολιτικά γεγονότα στη Γαλλία, η γενικότερη οικονομική καχεξία της ΕΕ συνολικά, όπως και οι συνεχιζόμενες παλινωδίες σε μια σειρά από πολιτικά και οικονομικά ζητήματα στη Γερμανία, δείχνουν την εδραίωση του ψευδαισθητικού παράγοντα και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων της ΕΕ. Η εδραίωση του ψευδαισθητικού παράγοντα επισημαίνει την εδραίωση του ναρκισσιστικού παράγοντα με την ταυτόχρονη απάρνηση της τρέχουσας πραγματικότητας.
Σε μια καμπή της ιστορίας όπου οι αντιθέσεις ανάμεσα στην αριστερά και στη δεξιά χάνονται μπροστά στα διακυβεύματα που η ίδια η πραγματικότητα προτάσσει, η απάρνηση αυτής της πραγματικότητας αποτελεί πολιτικό σύμπτωμα: λαϊκισμός!
Εάν η πολιτικοοικονομική κρίση της Γαλλίας, όπως και της Γερμανίας, παρουσιάζουν με έναν πολύ τραγικό τρόπο την αδυναμία των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων να προτείνουν επαρκείς οικονομικές λύσεις, αφήνοντας ανέπαφο το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, ταυτόχρονα, στο πίσω φόντο, αχνοφαίνεται η πολιτικοοικονομική συνθήκη του Μάαστριχτ και η πιθανή (;) της κατάρρευση. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι: Μπορεί η ΕΕ να βάλει ένα τέτοιο ζήτημα στην πολιτική της ατζέντα;
Είναι γνωστό ότι στη βάση της κυριαρχίας, μετά τη δεκαετία του 1980, της νεοφιλελεύθερης άποψης, περί τα οικονομικά, θα έπρεπε οι δημόσιες επενδύσεις να παραχωρήσουν, σταδιακά, τη θέση τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία, έτσι ώστε κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον η ΕΕ να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα Ανατολή και Δύση. Όμως δυστυχώς τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Αντίθετα οι μεν Γάλλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν πλέον να παίρνουν τόσο μεγάλες συντάξεις όπως παλιά, οι δε Γερμανοί ότι θα χρειαστεί να στηρίξουν, με αίμα, τις βιομηχανίες τους τις οποίες είχαν «στείλει διακοπές» στην Κίνα.
Στην Ελλάδα, οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις λειτουργούν πολιτικά και προτείνουν οικονομικές λύσεις σα να βρίσκονται σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου δεν είχε υπάρξει ποτέ πτώχευση. Όπου το κράτος δεν χρειάζεται κανενός είδους εκσυγχρονισμό, οπότε οι καθηγητές εξακολουθούν να μην αποδέχονται την αξιολόγηση, και τελικά πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις στο 100%, αγνοώντας το γεγονός ότι υστερούμε τραγικά στην παραγωγικότητα. Πάλι επικαλούνται τη σημασία των δημοσίων επενδύσεων σε μια χώρα όπου ο δημόσιος τομέας ήταν ένας από τους βασικούς, αν όχι ο βασικότερος παράγοντας της πτώχευσης. Πάνω σ’ αυτήν τη βάση επαναφέρουν μια ανύπαρκτη αντίθεση, τουλάχιστον για τα οικονομικά, ανάμεσα στη συντήρηση και στις προοδευτικές δυνάμεις.
Τελικά είναι σαφές ότι, για διάφορους λόγους και αιτίες, η κυριαρχία του ψευδαισθητικού παράγοντα είναι δεδομένη και εδραιωμένη σ’ ένα μεγάλο μέρος της ΕΕ, αφού καμία πολιτική δύναμη είτε από την μια ή από την άλλη πλευρά δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της κατάθεσης μιας πρότασης που θα επαναδιαμορφώσει το πολιτικό σκηνικό και θα μας απαλλάξει όλους από το κυνήγι μαγισσών και την άνοδο διαφόρων εξτρεμιστικών πολιτικών σχημάτων.
Γιατί πρέπει να είναι σαφές ότι για την άνοδο είτε της ακροδεξιάς είτε διαφόρων ακροαριστερών σχημάτων πάντα την ευθύνη την έχουν οι δημοκρατικές συστημικές δυνάμεις οι οποίες, σήμερα, για λόγους πολιτικής τακτικής, κωλυσιεργούν στη λήψη συγκεκριμένων μέτρων που θα οδηγούσαν στο ξεμπλοκάρισμα των καταστάσεων και ταυτόχρονα στη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Είναι σαφές ότι η πολιτική χωρίς αρχές, εκτός του ότι είναι σε βάρος της χώρας, συνήθως οδηγεί σε δημοκρατικές εκτροπές και σε βάρος των πολιτών, π.χ. σε ό,τι μας αφορά, τελευταίο παράδειγμα το 2015.
