Ανγκέλα Μέρκελ: Τι αποκαλύπτει για Τραμπ, Πούτιν και τα παιδικά της χρόνια

Η Άνγκελα Μέρκελ θυμάται τις δύσκολες συναλλαγές της με παγκόσμιους ηγέτες, από τον Ντόναλντ Τραμπ έως τον Βλαντιμίρ Πούτιν, κατά τη διάρκεια της 16ετούς καγκελαρίας της στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύονται καθώς η κληρονομιά της βρίσκεται υπό κριτική.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο της Άνγκελα Μέρκελ «Freedom: Αναμνήσεις 1954-2021» σύμφωνα με αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν στην εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit πριν από την επίσημη δημοσίευση την επόμενη εβδομάδα:

Ο Πούτιν

«Κάποιος που ήταν πάντα σε επιφυλακή για να αποφύγει την κακή μεταχείριση και πάντα έτοιμος να μοιράσει, συμπεριλαμβανομένων των παιχνιδιών εξουσίας με τα σκυλιά και του να κάνει τους άλλους να τον περιμένουν. Θα μπορούσατε να τα βρείτε όλα αυτά παιδαριώδη, καταδικαστέα. Θα μπορούσατε να κουνήσετε το κεφάλι σας. Αλλά αυτό δεν έβγαλε τη Ρωσία από τον χάρτη».

«Δεν τον ενδιέφερε η οικοδόμηση δημοκρατικών δομών ή η ευημερία για μια καλά λειτουργούσα οικονομία στη χώρα του ή αλλού. Αντίθετα, ήθελε να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν βγει νικήτριες από τον Ψυχρό Πόλεμο. Ήθελε η Ρωσία να παραμείνει ένας απαραίτητος πόλος σε έναν πολυπολικό κόσμο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Για να το επιτύχει αυτό, βασίστηκε κυρίως στην εμπειρία του στις υπηρεσίες ασφαλείας».

Η Ουκρανία

«Πίστευα ότι ήταν αυταπάτη να υποθέσουμε ότι το καθεστώς του Σχεδίου Δράσης Μέλους (ΣΔΜ) θα έδινε στην Ουκρανία και τη Γεωργία προστασία από την επιθετικότητα του Πούτιν, ότι το καθεστώς αυτό θα είχε αποτρεπτικό αποτέλεσμα στον βαθμό που ο Πούτιν θα δεχόταν τις εξελίξεις χωρίς να κάνει τίποτα.

«Θα ήταν νοητό τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ να είχαν απαντήσει στρατιωτικά - με υλικό αλλά και στρατεύματα - και να είχαν επέμβει; Θα ήταν νοητό ότι εγώ, ως ομοσπονδιακός καγκελάριος, θα είχα ζητήσει από τη γερμανική Μπούντεσταγκ μια τέτοια εντολή και για την Μπούντεσβερ μας και θα είχα λάβει μια πλειοψηφία υπέρ;»

«Σε ένα άλλο πλαίσιο, το οποίο δεν θυμάμαι πλέον λεπτομερώς μου είπε (ο Πούτιν) αργότερα: «Δεν θα είσαι καγκελάριος για πάντα. Και μετά θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Και θέλω να το αποτρέψω αυτό». Και σκέφτηκα: Ούτε εσύ θα είσαι πρόεδρος για πάντα. Παρ' όλα αυτά, οι ανησυχίες μου για τις μελλοντικές εντάσεις με τη Ρωσία στο Βουκουρέστι δεν είχαν μειωθεί».

Ο Τραμπ

«Έβλεπε τα πάντα από την οπτική γωνία του εργολάβου ακινήτων που ήταν πριν μπει στην πολιτική. Κάθε αγροτεμάχιο γης μπορούσε να πουληθεί μόνο μία φορά, και αν δεν το έπαιρνε αυτός, το έπαιρνε κάποιος άλλος. Έτσι έβλεπε τον κόσμο».

«Για χρόνια, τα πολλά γερμανικά αυτοκίνητα στους δρόμους της Νέας Υόρκης αποτελούσαν αγκάθι στο πλευρό του. Το γεγονός ότι οι Αμερικανοί τα αγόραζαν μπορούσε, κατά τη γνώμη του, να οφείλεται μόνο στις τιμές ντάμπινγκ και στην υποτιθέμενη χειραγώγηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας μεταξύ ευρώ και δολαρίου».

Έγραψε πώς ο Τραμπ δεν της έσφιξε το χέρι για τους φωτογράφους σε μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο το 2017, ακόμη και όταν του ψιθύρισε ότι θα έπρεπε. «Μόλις το είπα αυτό, κούνησα εσωτερικά το κεφάλι μου για τον εαυτό μου. Πώς μπόρεσα να ξεχάσω ότι ο Τραμπ ήξερε ακριβώς τι αποτέλεσμα ήθελε να πετύχει».

«Ήταν προφανώς πολύ γοητευμένος από τον Ρώσο πρόεδρο. Στα χρόνια που ακολούθησαν είχα την εντύπωση ότι οι πολιτικοί με αυταρχικά και δικτατορικά χαρακτηριστικά τον γοήτευαν.

«Μιλήσαμε σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Ο Τραμπ σε συναισθηματικό επίπεδο, εγώ σε επίπεδο γεγονότων. Για εκείνον όλες οι χώρες βρίσκονταν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, όπου η επιτυχία της μίας ήταν η αποτυχία της άλλης. Δεν πίστευε ότι η συνεργασία θα μπορούσε να αυξήσει την ευημερία όλων».

Τα παιδικά χρόνια

«Η ζωή στη ΛΔΓ ήταν μια συνεχής ζωή στο περιθώριο. Ακόμα και αν μια μέρα ξεκινούσε ανέμελα, όλα μπορούσαν να αλλάξουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αν παραβιάζονταν τα πολιτικά όρια... το κράτος δεν γνώριζε έλεος. Το να ανακαλύπτεις πού ακριβώς βρίσκονταν αυτά τα όρια ήταν η πραγματική τέχνη της ζωής. Ο κάπως διαλλακτικός χαρακτήρας μου και η ρεαλιστική μου προσέγγιση με βοήθησαν».

Περιγράφει μια αίσθηση ανωτερότητας «επειδή, παρά τα πάντα, αυτό το κράτος δεν κατάφερε να μου στερήσει κάτι που με έκανε να ζω, να αισθάνομαι και να αισθάνομαι: έναν ορισμένο βαθμό ανεμελιάς».