Αμερικανικές Εκλογές: Ποιο ρόλο παίζουν οι υποψηφιότητες των μικρότερων κομμάτων;
Ενώ οι υποψήφιοι των μικρότερων κομμάτων μπορεί να μην εξασφαλίζουν συχνά τη νίκη, η παρουσία τους μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τις αμερικανικές εκλογές. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι εκλογές του 2024 θα είναι «στήθος με στήθος», καθιστώντας τις υποψηφιότητες τρίτων κομμάτων δυνητικά καθοριστικές. Το briefing του Foreign Press Center του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις αμερικανικές εκλογές ρίχνει φως στο παρελθόν και το τι σημαίνουν οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες.
Αρχικά, κανένας υποψήφιος τρίτου κόμματος δεν έχει κερδίσει μια πολιτεία από τότε που ο Τζορτζ Γουάλας κέρδισε πέντε νότιες πολιτείες με ένα πρόγραμμα διαχωρισμού στο αποκορύφωμα του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα το 1968. Μόνο δύο υποψήφιοι τρίτων έχουν λάβει πάνω από το 5% των εθνικών ψήφων τα τελευταία 50 χρόνια: Ο Τζον Άντερσον, ένας Ρεπουμπλικανός βουλευτής, ο οποίος κέρδισε 6,6% το 1980, και ο Ρος Περό, ένας Τεξανός επιχειρηματίας, ο οποίος κέρδισε 19% το 1992 και 8,4% το 1996.
Tα τρίτα κόμματα έχουν ως επί το πλείστον μια επιλεκτική άποψη ενός θέματος ή μιας θέσης, στην οποία ίσως τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν είναι απαραίτητα επικεντρωμένα. Ωστόσο, αυτή είναι η ευκαιρία για τα τρίτα κόμματα να επικεντρωθούν σε συγκεκριμένα ζητήματα στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Έτσι, η πλατφόρμα τους - η πλατφόρμα των τρίτων κομμάτων - φαίνεται στην προέλευσή της να επικεντρώνεται αποκλειστικά σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Το Κόμμα των Πρασίνων, το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα, οι Libertartians, το Κόμμα του Συντάγματος και το Κόμμα του Φυσικού Δικαίου αντιπροσωπεύουν τα πιο ενεργά τρίτα κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα αυτά τα κόμματα έχουν κατεβάσει προεδρικούς υποψηφίους στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ο Θίοντορ Ρούσβελτ είναι ο πιο επιτυχημένος υποψήφιος του τρίτου κόμματος στην αμερικανική ιστορία. Αφού υπηρέτησε ως πρόεδρος από το 1901 έως το 1909 - αναλαμβάνοντας για πρώτη φορά τα καθήκοντά του μετά τη δολοφονία του Γουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ και κερδίζοντας στη συνέχεια τις γενικές εκλογές το 1904 - ο Ρούσβελτ εγκατέλειψε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα για να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα το 1912 και να προωθήσει μια πιο προοδευτική πλατφόρμα μέσω του κόμματός του Bull Moose. Κέρδισε το 27% των ψήφων, διαιρώντας ουσιαστικά τους Ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους μεταξύ του ιδίου και του εν ενεργεία προέδρου Ουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ.
Στην πραγματικότητα όμως, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν έχουν εκλέξει πρόεδρο τρίτου κόμματος από τον Αβραάμ Λίνκολν, όταν το τότε μειονοτικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα νίκησε τους Ουίγους και τους Δημοκρατικούς το 1860 με την πλατφόρμα κατά της δουλείας. Οι ψηφοφόροι συχνά ανησυχούν ότι η ψήφος για έναν υποψήφιο του τρίτου κόμματος είναι «χαμένη» αφού είναι απίθανο να κερδίσει. Αξιοσημειώτες είναι και οι επιδόσεις του Ρόμπερτ Λαφολέτ, ο οποίος εκπροσώπησε το Προοδευτικό Κόμμα το 1924, και όπως αναφέρθηκε του Ρος Περό, ο οποίος κατέβηκε ως ανεξάρτητος το 1992. Ο Λαφολέτ πήρε το 17% της λαϊκής ψήφου, εις βάρος του Δημοκρατικού Κόμματος, και ο Ρος Περό, έβλαψε τους Ρεπουμπλικάνους με το 19% που συγκέντρωσε.
Ο Ραλφ Νάντερ, ως υποψήφιος του Πράσινου Κόμματος το 2000, συγκέντρωσε περισσότερες από 2 εκατομμύρια ψήφους, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση πίσω από τον Αλ Γκορ και τον Τζορτζ Μπους. Όμως οι διαμάχες αμαύρωσαν το επίτευγμα του Πράσινου Κόμματος. Οι Δημοκρατικοί κατηγόρησαν τον Νάντερ ότι προκάλεσε την ήττα του Γκορ, αποσπώντας ψήφους απλώς και μόνο με την παρουσία του στην κούρσα.
Η πλατφόρμα του Πράσινου Κόμματος επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στο περιβάλλον, ενώ οι Libertarians, που αποτελούν το τρίτο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρας και το παλαιότερο από τα τρίτα κόμματα, πιστεύουν σε μειωμένο ρόλο της κυβέρνησης. Υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να χρησιμεύει μόνο ως μια μορφή προστασίας των πολιτών. Αν και κανένας υποψήφιος των Libertarians δεν έχει γίνει ποτέ πρόεδρος, αρκετά μέλη του κατέχουν αιρετά αξιώματα στην πολιτειακή και τοπική αυτοδιοίκηση.
Ίσως το σημαντικότερο από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι υποψήφιοι του τρίτου κόμματος είναι το σύστημα «ο νικητής τα παίρνει όλα». Στις περισσότερες πολιτείες, ο προεδρικός υποψήφιος με το υψηλότερο ποσοστό ψήφων παίρνει όλες τις εκλογικές ψήφους της πολιτείας.
Οι υποψήφιοι του τρίτου κόμματος βρίσκονται επίσης σε μειονεκτική θέση λόγω των ομοσπονδιακών νόμων για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας, των κανόνων που υπαγορεύουν ποιος μπορεί να συμμετάσχει σε προεδρικές συζητήσεις και της έλλειψης προσοχής των μέσων ενημέρωσης.
Επιπλέον, απαιτείται σημαντικός όγκος γραφειοκρατίας για να καταστεί κάποιος βιώσιμος υποψήφιος. Όταν ο Ραλφ Νάντερ ανακοίνωσε τον Φεβρουάριο του 2004 ότι θα διεκδικούσε το προεδρικό χρίσμα, έπρεπε να συγκεντρώσει 1,5 εκατομμύριο υπογραφές σε όλες τις πολιτείες για να εμφανιστεί στο ψηφοδέλτιο. Οι προθεσμίες για τις υπογραφές αυτές αρχίζουν ήδη από τον Μάιο του 2004.
Οι κανόνες για τη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών λένε ότι ένα πολιτικό κόμμα μπορεί να λάβει κρατική χρηματοδότηση για να τρέξει σε έναν αγώνα μόνο εάν έχει λάβει ένα συγκεκριμένο ποσοστό ψήφων από τις προηγούμενες εκλογές. Συχνά αυτό αφήνει τους υποψηφίους των τρίτων κομμάτων να χρηματοδοτούν μόνοι τους τις εκστρατείες τους. Με λιγότερη κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι υποψήφιοι πρέπει να βρουν άλλα μέσα προβολής για να συγκεντρώσουν τα εκατομμύρια δολάρια που απαιτούνται για να διεξαχθεί μια επιτυχημένη εκστρατεία.
16°
