Οι γυναίκες του Ιράν, η ιστορία τους και ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή
Είναι μια σκέψη που κάνω συχνά εδώ και κάποιους μήνες, από τον περασμένο Μάρτιο. Πώς σκέφτονται για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή οι γυναίκες του Ιράν; Πώς ένιωσαν την 7η Οκτώβρη, όταν οι ισλαμιστές της Χαμάς μπήκαν στο Ισραήλ και έσφαξαν, απήγαγαν, βίασαν και περιέφεραν τα σώματα των βιασμένων γυναικών σαν τρόπαια; Πώς αισθάνθηκαν όταν έπεσε το ελικόπτερο και σκοτώθηκε οπρόεδρος Ιμπραήμ Ραϊσί, γνωστός και ως ο Χασάπης της Τεχεράνης, υπεύθυνοςγια μαζικές δολοφονίες, εξαφανίσεις και βασανιστήρια χιλιάδων Ιρανών;
Όταν το Ιράν έστειλε μπαράζμη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Ισραήλ τον Απριλίο ως αντίποινα στην ισραηλινή επίθεση στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό, όπου σκοτώθηκαν επτά άτομα, είδαμε στην τηλεόραση εικόνες από την πλατεία Παλαιστίνης της Τεχεράνης: άνδρες και γυναίκες καλυμμένες με χιτζάμπ να πανηγυρίζουν φωνάζοντας με οργή «Θάνατος στην Αμερική!», «Θάνατος στο Ισραήλ!» γιορτάζοντας την επίθεση. Οι εικόνες αυτές μεταδόθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης μιας χώρας που δεν διαθέτει ελεύθερο τύπο, μια στυγνής δικτατορίας εδώ και 43 χρόνια που δεν αναγνωρίζει βασικά δικαιώματα στον μισό της πληθυσμό φυλακίζοντας και δολοφονώντας κάθε αντίθετη φωνή. Όχι, οι εικόνες που βλέπουμε κάθε τόσο την τηλεόραση δεν αντιπροσωπεύουν τον λαό του Ιράν. Σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν το Ιράν που ξέρω εγώ, όπως το γνώρισα εκ βαθέων από ένα ντοκιμαντέρ που μου γέννησε awareness.
Μετά τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Amini τον Σεπτέμβριο του 2022, η οποία είχε συλληφθεί επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντίλα της, που γέννησε το κίνημα «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία», συγκλονίζοντας για μήνες τη χώρα, στη Δύση ασχοληθήκαμε με τις γυναίκες του Ιράν. Μετά τη βίαιη καταστολή και με την επικαιρότητα να περνάει από χίλια κύματα, αδιαφορήσαμε ξανά.Τα κανάλια μέσα από τα οποία ακούγονται οι κραυγές των γυναικών αυτών είναι περιορισμένα, κυρίως από Ιρανές που έχουν διαφύγει στη Δύση. Όπως η Faraxnaz Sarifi, η οποία έφτιαξε το πιο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που έχω δει, τον «Κλεμμένο μου πλανήτη»,που πήρε και βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Όταν τέλειωσε η προβολή, μείναμε όλοι ακίνητοι στην σκοτεινή με την καρδιά χίλια κομμάτια. Η Faraxnaz μας έκανε να νιώσουμε πώς είναι μέσα σε μια μέρα, και για 43 χρόνια, να σου κλέβουν όλα σου τα δικαιώματα, κι η χώρα σου, την οποία λατρεύεις, να είναι έκτοτε όμηρος μιας τυραννικής θεοκρατίας. Η Faraxnaz είναι σκηνοθέτρια, πρωταγωνίστρια και κάνει τα πάντα στην ταινία, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική – αφηγούμενη την προσωπική της ιστορία, φτιάχνει ένα σπαρακτικό ντοκουμέντο μιας χώρας βυθισμένης στο σκοτάδι.
Οι γυναίκες του Ιράν και ο «Κλεμμένος μου πλανήτης»
H Faraxnaz Sarifi γεννήθηκε 8 Μαρτίου 1979, τρεις εβδομάδες μετά την ισλαμική επανάσταση. Εκείνη την ημέρα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, οι γυναίκες του Ιράν ξεχύνονται σαν ποτάμι στους δρόμους της Τεχεράνης για να διαδηλώσουν κατά του χιτζάμπ με συνθήματα όπως «Ελευθερία για τις γυναίκες», «Ελευθερία για την κοινωνία». Την προηγουμένη είχε ανακοινωθεί η εισαγωγή του υποχρεωτικού χιτζάμπ. Η φωτογραφία, όπως γεμίζει το πλάνο και ζουμάρει στα πρόσωπα, είναι συγκλονιστική. Είναι η τελευταία φορά που θα δούμε Ιρανές με δυτικά ρούχα, σύγχρονες, όμορφες, χειραφετημένες γυναίκες, σαν κι εμάς. Επί 6 ημέρες, χιλιάδες γυναίκες να διαδηλώνουν με τους άντρες να σχηματίζουν αλυσίδες για περιφρούρηση – οι φίλοι, οι άντρες, οι αδελφοί τους. Η καταστολή ήταν άγρια. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Χομεϊνί ξεκίνησε την επίθεσή του στις μειονότητες, την αντιπολίτευση και τα δικαιώματα των γυναικών.
Μέχρι τον Ιούνιο του 1981, το μεγαλύτερο μέρος του φιλελεύθερου και αριστερού κόσμου του Ιράν σιώπησε με εκφοβισμό, φυλακίσειςκαι δολοφονίες από τη φατρία του Χομεϊνί, τον οποίο –θυμίζουμε– υποστήριζε ο προοδευτικός κόσμος της Αριστεράς στη Δύση. Το 1983, το ιρανικό κοινοβούλιο πέρασε τον νόμο που τιμωρούσε τις γυναίκες που αρνούνταν να συμμορφωθούν με την επιβολή του χιτζάμπ. Σύμφωνα με τη σαρία και τον ισλαμικό νόμο του Ιράν, οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν τα μαλλιά και ολόκληρο το σώμα τους, εκτός από πρόσωπο, χέρια και πόδια, φορώντας μακριά, φαρδιά ρούχα. Οι παραβάτισσες έκτοτε θα αντιμετώπιζαν δημόσια επίπληξη, πρόστιμα ή συλλήψεις, και επιπλέον, όπως γνωρίζουμε τώρα πια, βιασμούς και δολοφονίες.
Ο «Κλεμμένος μου πλανήτης» είναι μια ιστορία σε πρώτο πρόσωπο, που την παρακολουθούμε μέσα από οικογενειακές φωτογραφίες και βίντεο:πριν από την επανάσταση, όταν η Τεχεράνη θύμιζε Λος Άντζελες –τρελό ε; –, αλλά και μετά. Παρακολουθούμε τη Faraxnaz καθώς μεγαλώνει, βίντεο από τη βάφτιση, στο σπίτι να παίζει, σκηνές από την οικογενειακή ζωή να χορεύουν. Βλέπουμε ντοκουμέντα με εκτελέσεις αντιφρονούντων, και φωτογραφίες όταν πηγαίνει σχολείο 7 χρονών φορώντας τα πρώτα της χιτζάμπ.
Τα κορίτσια στο δημοτικό με καλυμμένα πρόσωπα και μαύρα ρούχα, και με τη φωνή του διευθυντή στο ηχείο να φωνάζει «Ζήτω η επανάσταση!». Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν είναι να εύχονται το θάνατο των άλλων, λέει η Faraxnaz. Και κάθε μέρα, πριν μπουν στην τάξη, φωνάζουν συνθήματα: «Θάνατος στην Αμερική», «Θα σκοτώσω όποιον σκοτώσει τον άντρα μου και τον αδερφό μου». Με το που γυρνάει στο σπίτι τη βλέπουμε να βγάζει το χιτζάμπ στην αυλή – στο σπίτι μπορεί να είναι ο εαυτός της. «Το χιτζάμπ δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ύφασμα, και αυτό το κομμάτι ύφασμα που κρατάω στη φωτογραφία δεν είναι απλώς χιτζάμπ. Είναι η δύναμή τους να ελέγχουν τη ζωή μας», λέει.
Οι φωτογραφίες μιας διπλής ζωής καθώς μεγαλώνει. Όταν είναι 15 χρόνων, μια γυναίκα αυτοπυρπολείται, δεν υπάρχει κινητό να το καταγράψει. Μετά από 16 χρόνια, το 2008, αρχίζουν οι πρώτες καταγραφές και οι πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις. Στιγμιότυπα από την ενήλικη ζωή της με τις φίλες της ιδιωτικά, ο χορός ως μέσο αντίστασης. Έξω, μαζικές διαδηλώσεις ανδρών και γυναικών ενάντια στο καθεστώς. Μια γυναίκα στα αίματα δολοφονημένη στο πεζοδρόμιο, «ο θάνατος με τις περισσότερες προβολές στην ιστορία» λέει η Faraxnaz. Μια άλλη νεαρή γυναίκα βγάζει το ύφασμα που φοράει στο κεφάλι και το κουνάει σαν σημαία σε ένα βάθρο, μετά από μερικές μέρες συλλαμβάνεται.
Το φιλμ προχωράει με τη Faraxnaz να κινηματογραφεί τα πάντα εντός και εκτός σπιτιού, ενώ αποκτάει μια εμμονή να συλλέγει παλιά οικογενειακά βίντεο πριν από την επανάσταση, όταν το Ιράν ήταν άλλη χώρα και οι άνθρωποι ζούσαν ελεύθεροι. Συλλέγει και παρακολουθεί, κι εμείς μαζί της, μνήμες ανθρώπων που δεν γνωρίζει την τύχη τους – έχουν φύγει στο εξωτερικό; έχουν δολοφονηθεί; έχουν υφαρπάξει τα σπίτια τους; Η ταινία είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστική, και μας πάει μέχρι τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Aminiκαι τη μεγαλύτερη πολιτική αναταραχή από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, με τον κόσμο στους δρόμους να ζητάειπτώση της κυβέρνησης. Και μετά, την απόδρασή της Faraxnaz στο Βερολίνο, τον αποχαιρετισμό της μητέρας της καθώς πεθαίνει μέσω βιντεοκλήσης και ένα σωρό σκηνές που σου ραγίζουν την καρδιά. Μαζί, πάντα, με τον άσβηστο αγώνα των Ιρανών γυναικών που παλεύουν να απαλλαγούν από την τυραννία του ισλαμικού καθεστώτος.
Από τότε, όταν γίνεται λόγος για το Ιράν, σκέφτομαι τις γυναίκες του.
Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ότι καταπιέζονται φρικτά. Το δημόσιο πρόσωπο του Ιράν στον έξω κόσμο είναι οι αγιατολάδες τους οποίους, για όνομα του Θεού, πολλοί στη Δύση, ορμώμενοι από το μίσος τους για το Ισραήλ και τους Εβραίους, υποστηρίζουν. Δεν υπάρχει πιο τρομακτική και πιο πληγωτική ιστορία από αυτές τις γυναίκες και αυτό τον λαό που μέσα σε μια μέρα γύρισε στον Μεσαίωνα, όπως και στο Αφγανιστάν.
Επανέρχομαι, λοιπόν, στο αρχικό μου ερώτημα. Πώς αισθάνονται για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή οι γυναίκες του Ιράν; Και πόσοι είναι αυτοί τελικά οι Ιρανοί και οι Ιρανές, ντυμένες στα μαύρα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, που υποστηρίζουν τα χιτζάμπ και τους αγιατολάδες φωνάζοντας «Θάνατος στη Δύση»;
Η εξέγερση μετά τη δολοφονίατης Amini το 2022 δεν έπαψε. Σε επίδειξη πολιτικής ανυπακοής, οι γυναίκες πλέον εμφανίζονται συχνά στον δημόσιο χώρο με ακάλυπτο πρόσωπο, οι έφηβοι και οι έφηβες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας είναι ένα ποτάμι που βράζει και που διεκδικούν τα αυτονόητα δικαιώματα: να μπορούν να μην καλύπτουν τα μαλλιά τους, να κάνουν ποδήλατο, να τραγουδούν, να χορεύουν, να επιτρέπεται να πάνε σε μεικτά πάρτι, να ερωτευτούν και να ζήσουν τη ζωή τους σε μια δημοκρατία.
Αυτό είναι το Ιράν που δεν βλέπουμε ποτέ στην τηλεόραση, που μισεί το ισλαμικό καθεστώς και το πολιτικό Ισλάμ περισσότερο από κάθε τι.
Ψάχνοντας μαρτυρίες Ιρανών γυναικών, πέφτω στο podcast του Sam Harris «Making Sense» που συνομιλεί με την Alinejad Masih: «Περισσότεροι από 800 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 40 άνθρωποι εκτελέστηκαν κατηγορούμενοι ότι υποστήριξαν τις αδερφές τους, περισσότεροι από 22.000 άνθρωποι συνελήφθησαν, αλλά νομίζετε ότι η επανάσταση είναι έχει ήδη τελειώσει επειδή δρόμοι είναι άδειοι; Όχι, ακόμα οι νέες γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους με ακάλυπτα πρόσωπα, δείχνοντας το τρίτο τους δάχτυλο στις φωτογραφίες του Αλί Χαμενεΐ μπροστά στις κάμερες, που υπάρχουν παντού. Οι γυναίκες αυτές δεν φοβούνται, γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν». Είναι συγκλονιστικό το θάρρος αυτών των γυναικών, που μπορείς να δεις σε βιντεάκια.
H Alinejad είναι Ιρανή δημοσιογράφος που έχει καταφύγει στις ΗΠΑ, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών και συγγραφέας των απομνημονευμάτων με τις μεγαλύτερες πωλήσεις «The Wind in My Hair». Το 2023, το TIME την ανακήρυξε μία από τις Γυναίκες της Χρονιάς και εξελέγη πρόεδρος του World Liberty Congress. Είναι από τις πιο εξέχουσες και μαχητικές προσωπικότητες που αμφισβητούν την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ενώ έχουν γίνει δύο απόπειρες για απαγωγή και δολοφονία της έξω από το σπίτι της στην Αμερική και είναι υπό την προστασία του FBI. Η ίδια είναι ατρόμητη. Το 2014, ξεκίνησε την εκστρατεία #My Stealthy Freedom κατά του υποχρεωτικού χιτζάμπ, το μεγαλύτερο κίνημα πολιτικής ανυπακοής στην ιστορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Σήμερα, η Masih συνεχίζει να γράφει και να φιλοξενεί το Tablet, μια σατιρική εβδομαδιαία εκπομπή στο Voice of America Persian, και κάνει εκστρατεία #EndGenderApartheid στο Ιράν και το Αφγανιστάν, προσπαθώνταςο ελεύθερος κόσμος να συμμετάσχει στην εκστρατεία της «Ενωμένοι ενάντια στο απαρτχάιντ των φύλων», συναντώντας Ευρωπαίους ηγέτες και αξιωματούχους, ώστε να θεμελιωθεί θεσμικά οόρος Gender apartheid ως έγκλημα στα ισλαμικά καθεστώτα.
Η Alinejad εξηγεί αυτό που είπαμε στην αρχή. Λέει:
Στο εξωτερικό οι άνθρωποι παθαίνουν σύγχυση και μπερδεύουν το Ιράν με την ισλαμική Δημοκρατία. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσά τους
Και πώς ένιωσαν τα κορίτσια του Ιράν, όταν σκοτώθηκε στο ελικόπτερο που έπεσε ο Ιμπραήμ Ραϊσί, πρόεδρος του Ιράν, με το προσωνύμιο the butcher; Οι Ιρανές και Ιρανοί χόρευαν και πανυγήριζαν, όσο ταΗνωμένα Έθνη κρατούσαν ενός λεπτού σιγή τηρώντας τους τύπους. «Τι ντροπή», λέει η Alinejad Masih, «να τιμούν έναν βασανιστή. Λένε πως ήταν δική του πολιτική τα νέα κορίτσια που πηγαίνουν φυλακή να βιάζονται για να βεβαιώνονται αν είναι παρθένες, ώστε δεν θα πάνε στον παράδεισο. Ένας ολόκληρος λαός είναι όμηρος του καθεστώτος που λέει στις γυναίκες σας αξίζει ο βιασμός, σας αξίζει να πεθάνετε, αν απλώς δείξετε τα μαλλιά σας, και στη Δύση τους αναγνωρίζουν ως ηγέτες;»
Στο εξωτερικό οι άνθρωποι παθαίνουν σύγχυση και μπερδεύουν το Ιράν με την ισλαμική Δημοκρατία. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσά τους
Στην ερώτηση, που είναι και δική μας απορία: «Πόσοι περίπου άνθρωποι πιστεύεις ότι υποστηρίζουν την ισλαμική δημοκρατία του Ιράν;» απαντάει:
«Δεν είναι η δική μου γνώμη αλλά γεγονός, που έχει να κάνει με τις εκλογές. Το καθεστώς λέει ότι ένα 25% πήγε να ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές, εμείς όμως είδαμε άδεια εκλογικά κέντρα, ενώ χρησιμοποίησαν παλιές φωτογραφίες. Η πραγματικότητα είναι ότι το καθεστώς περνάει σοβαρή κρίση ακόμα και ανάμεσα στους υποστηρικτές του, και οι απλοί άνθρωποι δεν τους υποστηρίζουν πια. Νέα κορίτσια υφίστανται βιασμούς και βασανιστήρια μέχρι θανάτου επειδή θέλουν να δείξουν τα μαλλιά τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων στο Ιράν δεν είναι μόνο εναντίον του θεοκρατικού καθεστώτος αλλά και εναντίον του Ισλάμ, εξαιτίας της καταπίεσης που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια. Οι ισλαμιστές είναι μειοψηφία».
In Iran I was told if I don’t wear hijab, I get kicked out from school, I get jailed, lashes, beaten up, and kicked out from my country. In the West I’m told, sharing my story will cause Islamophobia.
I’m a woman from Middle East and I am scared of Islamic ideology. Let us talk. pic.twitter.com/SKQFh93M51
Το Ιράν είναι όμηροι για 40 χρόνια στην ισλαμική ιδεολογία και γι’ αυτό είναι οι νέοι της χώρας καίνε την σημαία της Ισλαμικής Δημοκρατίας, εξηγεί η Alinejad Masih. «Έρχομαι από μια γενιά που ως παιδί ήμουνα υποχρεωμένη να καίω τη σημαία της Αμερικής και να φωνάζω “Θάνατος στην Αμερική” και “Θανάτος στο Ισραήλ” όσο πιο δυνατά μπορούσα. Tώρα οι άνθρωποι στο Ιράν φωνάζουν “Θάνατος στην Ισλαμική Δημοκρατία” τόσο δυνατά ώστε να τρίζει η καρέκλα του Χαμενεΐ. Η νέα γενιά, οι έφηβοι, οι φοιτητές, θέλουν να έχουν μια κανονική ζωή, θέλουν να χορεύουν, να τραγουδάνε, να πηγαίνουνε αγόρια κορίτσια στο πάρτι, να διαβάζουν τα βιβλία που θέλουν. Όλα αυτά είναι απαγορευμένα για τις γυναίκες, δεν μπορούμε να πάρουμε διαβατήριο ή να βρούμε δουλειά χωρίς την άδεια ενός άντρα συγγενή μας. Ναι, πληγώνονται, η Sarina ήταν 17 χρονών όταν σκοτώθηκε, η Κowsar 16 χρονών όταν την τύφλωσαν, όταν μιλάω με όλα αυτά τα κορίτσια που τους ρίχνουν σφαίρες για να τα τυφλώνουν στις διαδηλώσεις, αισθάνομαι τη δύναμή μας».
«Ένα καθεστώς που σκοτώνει γυναίκες επειδή δείχνουν τα μαλλιά τους, το φαντάζεσαι; Το χιτζάμπ έγινε ένα εργαλείο του καθεστώτος για να ελέγχει όλη την κοινωνία μέσω των γυναικών»
Η καταπίεση των γυναικών και το μίσος για τη Δύση είναι οι δύο πυλώνες της ισλαμικής τρομοκρατίας. «Ένα καθεστώς που σκοτώνει γυναίκες επειδή δείχνουν τα μαλλιά τους, το φαντάζεσαι; Το χιτζάμπ έγινε ένα εργαλείο του καθεστώτος για να ελέγχει όλη την κοινωνία μέσω των γυναικών» λέει η Alinejad, όπως και η Faraxnaz στο ντοκιμαντέρ. «Και όταν το αποκαλούν οι Δυτικοί μέρος της κληρονομιάς και τις παράδοσής μας, αυτό είναι η μεγαλύτερη προσβολή για τις γυναίκες του Ιράν και υποστήριξη στους καταπιεστές μας».
Ακούγεται αδιανόητο, αλλά όταν η Alinejad ζήτησε από τις οργανώσεις των φεμινιστριών να συμμετέχουν στην καμπάνια της για τις γυναίκες του Ιράν, λέει, την μπλόκαραν, της έκαναν cancel, την κατηγόρησαν για ισλαμοφοβία.
«Η φοβία είναι κάτι παράλογο, ενώ ο δικός μου φόβος για τους Ταλιμπάν και για τους ιρανούς θεοκράτες είναι πολύ πραγματικός. Και βλέπουμε στη Δύση την Αριστερά να συμμαχεί με μια ισλαμική θεοκρατία, υποστηρίζουν την Χαμάς και τη Χεσμπολά, που είναι ένα γκρουπ τρομοκρατών που έχει εξοπλιστεί και εκπαιδευτεί από το Ιράν. Πρέπει να ξέρουν τι συμβαίνει όταν συμμαχείς με τρομοκράτες και χασάπηδες. Πρώτα απ’ όλα βάζεις σε κίνδυνο αυτούς που ζουν σ’ αυτά τα θεοκρατικά καθεστώτα, τα κορίτσια και τις γυναίκες, αλλά πιστεύουμε ότι θα είναι οι επόμενοι στόχοι. Η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ένα δολοφονικό καθεστώς αποφασισμένο να εξαγάγει τον ισλαμισμό σε όλον τον κόσμο».
Η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ένα δολοφονικό καθεστώς αποφασισμένο να εξαγάγει τον ισλαμισμό σε όλον τον κόσμο».
Πώς νιώθουν οι άνθρωποι στο Ιράν; Τι φοβάται το καθεστώς;
Μετά την ανακοίνωση της Αστυνομίας και τη νέα επιχείρηση καταστολής, Ιρανοί και Ιρανές ανεβάζουν στα σόσιαλ μίντια φωτογραφίες από έντονη αστυνομική παρουσία στην Τεχεράνη: βίντεο από αστυνομικούς που συλλαμβάνουν βίαια γυναίκες ακατάλληλα ντυμένες, νέα κορίτσια με μώλωπες από ξυλοδαρμό. Με χάσταγκ #MyCameraIsMyWeapon οι Ιρανές να κινηματογραφούν τη βαρβαρότητα της αστυνομίας ηθών στους δρόμους, για να ενημερώσουν τη Δύση για την κατάσταση των γυναικών στο Ιράν.
Ακτιβιστές από την Τεχεράνη, άνθρωποι που έχουν τον τρόπο να φτάσει η φωνή τους σε εμάς, λένε ότι η νέα αυτή εκστρατεία είχε στόχο να εμφυσήσει φόβο στην κοινωνία για να αποτρέψει τυχόν αντιπολεμικές διαδηλώσεις και να καταπνίξει την εγχώρια σύγκρουση. Δημοσιογράφοι, δικηγόροι, ακτιβιστές, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φοιτητές έχουν συλληφθεί, σύμφωνα με ειδησεογραφικά site της ιρανικής αντιπολίτευσης.
Τι φοβάται το καθεστώς; Ότι ο πόλεμος και η περαιτέρω οικονομική κατάρρευση θα προκαλέσουν ένα μεγάλο σεισμό στο εσωτερικό για πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Επιτίθενται στις γυναίκες για να καταστέλλουν τις αντιδράσεις μιας κοινωνίας που πέρα από το άγχος της σύλληψης από την Αστυνομία Ηθών, φοβάται ότι δεν θα έχουν χρήματα για το ενοίκιό τους. Η οικονομία του Ιράν είναι στα τάρταρα από την εκτεταμένη διαφθορά, ενώ οι συνεχείς υποτιμήσειςτου νομίσματος έχουν κάνει πολλούς Ιρανούς να αγωνίζονται για τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης.
Μετά την εκτόξευση περίπου 180 βαλλιστικών πυραύλων προς το Ισραήλ ως αντίποινα για τη δολοφονία ανώτερων ηγετών της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, όπως ανακοίνωσε η Τεχεράνη, πολλοί φοβούνται μήπως ο πόλεμος που ξεκίνησε την 7η Οκτώβρη κλιμακωθεί με επίθεση στο ίδιο το Ιράν. 80 εκατομμύρια Ιρανοί, σε ομηρεία.
Και πάλι όμως. Πώς ένιωσαν οι Ιρανές για την 7η Οκτώβρη;
«“Είναι αλήθεια ότι οι φεμινίστριες στη Δύση δεν καταδίκασαν τους βιασμούςτων θυμάτων της Χαμάς;” με ρωτούσαν οι γυναίκες στο Ιράν με τις οποίες συνδέομαι. “Οι τρομοκράτες ήθελαν να ξέρει όλος ο κόσμος ότι βιάζουν τις γυναίκες και τις χρησιμοποιούν σαν τρόπαιο, ότι τις περιφρονούν, και οι Δυτικές μένουν σιωπηλές; Αλήθεια τώρα;” Κι όμως συμβαίνει! Για τον ίδιο λόγο που δεν αντιδρούν και στους βιασμούς και στην καταπίεση των Ιρανών γυναικών. Επειδή συμπαθούν τον καταπιεστή, αν είναι μουσουλμάνος – ακόμα κι αν είναι μουσουλμάνος τρομοκράτης. Αν είσαι το λάθος θύμα, δεν θα πάρεις υποστήριξη». Αυτά λέει η Alinejad Masih στον Sam Harris, συμπληρώνοντας ότι ο τρόμος που έζησαν τα ισραηλινά θύματα ήταν κάτι που εκείνες, οι γυναίκες του Ιράν, το γνωρίζουν, όπως γνωρίζουν πώς είναι να νιώθουν προδομένες από εκείνες κι εκείνους που νόμιζαν ότι είναι στη δική τους πλευρά. «Οι βιασμένες και δολοφονημένες Ισραηλινές δεν πήραν καμιά υποστήριξη από τους οργανισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τις ακτιβίστριες, από το Hollywood. Και αυτό είναι θλιβερό γιατί θέτει τη δημοκρατία σε κίνδυνο και τον τρόπο σκέψης των νέων στη Δύση».
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ξεκάθαρη απάντηση. Ποιον υποστηρίζουν σε αυτό τον πόλεμο; Πάντως όχι το Ιράν τον αγιατολάδων. Όπως ψάχνω στο X πέφτω σε μια εικόνα: η γερμανοϊσραηλινή Σάνι Λουκ, κι από πάνω μια δολοφονημένη στον δρόμο Ιρανή, με την ίδια περίπου στάση στο σώμα. Κάθετα, δίπλα η φωτογραφία του ηγέτη του Ιράν, Χαμεϊνί.
Khamenei said today: “The October 7 operation, with the wisdom and courage of Yahya Sinwar, will be remembered in the history of this region.”
I believe there is another mastermind alongside Sinwar: Ali Khamenei, and you can see an example of this in these two photos.
→ Ο Χαμενεΐ δήλωσε σήμερα: «Η επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου, με τη σοφία και το θάρρος του Yahya Sinwar, θα μείνει στη μνήμη της ιστορίας αυτής της περιοχής». Πιστεύω ότι υπάρχει ένας άλλος εγκέφαλος δίπλα στον Sinwar: ο Αλί Χαμενεΐ, και μπορείτε να δείτε ένα παράδειγμα αυτού σε αυτές τις δύο φωτογραφίες.
Πριν από τον Οκτώβριο, το 2022, η Nika Shakarami έπεσε για πρώτη φορά υπό την καθοδήγηση του Khamenei και στη συνέχεια, όπως μπορείτε να δείτε, τράβηξαν φωτογραφία το νεκρό σώμα της.Αφού σκοτώθηκε η Νίκα, εμφάνισαν περήφανα τη φωτογραφία του άψυχου πτώματος της. Βλέπετε την ομοιότητα; Ναι, ο Χαμενεΐ είναι ο εγκέφαλος πίσω από τα εγκλήματα και τους βιασμούς γυναικών στη Μέση Ανατολή. Δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις ζωές του παλαιστινιακού λαού. Σε όλα αυτά τα 40 χρόνια, δεν έχω ακούσει ούτε μια φορά τον ίδιο και το καθεστώς του να μας λέει να ψάλλουμε «Ζήτω η Παλαιστίνη», αλλά για χρόνια μας έβαζαν να ψάλλουμε «Θάνατος στο Ισραήλ». Έχει μετατρέψει τους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής σε ανθρώπινες ασπίδες του για την καταστροφή του Ισραήλ.
Το πιο συγκλονιστικό μέρος της ιστορίας είναι ότι ούτε μια ευρωπαϊκή χώρα ή οι ΗΠΑ έχετε επιβάλει κυρώσεις στον Χαμενεΐ. Καθημερινά χρησιμοποιεί την ελευθερία του λόγου των αμερικανικών δικτύων κοινωνικής δικτύωσης για να εκδώσει εντολές για επιθέσεις και βιαιοπραγίες κατά γυναικών και παιδιών και κάποιοι, στο όνομα της ελευθερίας του λόγου, συνεχίζουν να του δίνουν πρόσβαση. Κάθε μέρα βιαιοπραγεί εναντίον μας μπροστά στα μάτια του κόσμου. Υπάρχει μόνο μία λύση για την ειρήνη: μια κοσμική δημοκρατία στο Ιράν, ώστε κανένας δικτάτορας όπως ο Χαμενεΐ ή η Ισλαμική Δημοκρατία να μην μπορεί να τολμήσει να επιβληθεί σε ένα έθνος πέρα από τις κάλπες και να διαλύσει τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο.
Κάπως έτσι παίρνουμε απαντήσεις για το πώς νιώθουν οι γυναίκες του Ιράν για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Κάθε φορά που ακούμε τη λέξη Ιράν, ας σκεφτόμαστε τις γυναίκες του.
18°
