Σαν σήμερα 27 Οκτωβρίου 1838, το Εκτελεστικό Διάταγμα 44 του Μιζούρι, γνωστό ως Διάταγμα Εξόντωσης των Μορμόνων - Το χρονικό των βίαιων γεγονότων
Αιματηρό κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας, το Εκτελεστικό Διάταγμα 44 του Μιζούρι, γνωστό ως Διάταγμα Εξόντωσης των Μορμόνων, εκδόθηκε από τον κυβερνήτη της πολιτείας Λίλμπερν Μπογκς σαν σήμερα στις 27 Οκτωβρίου 1838, ως απάντηση στη μάχη του ποταμού Κρούκεντ.
Η σύγκρουση στο Μιζούρι είχε προκληθεί όταν μια μονάδα πολιτειακής πολιτοφυλακής από την κομητεία Ρέι κατέλαβε αρκετούς ομήρους Μορμόνους από την κομητεία Κάλντγουελ και την επακόλουθη προσπάθεια των Μορμόνων να τους σώσουν.
Βασιζόμενος σε υπερβολικές αναφορές για τη μάχη και φήμες για στρατιωτικά σχέδια των Μορμόνων, ο Μπογκς ισχυρίστηκε ότι οι Μορμόνοι είχαν διαπράξει «ανοιχτή και δηλωμένη περιφρόνηση του νόμου» και είχαν «κάνει πόλεμο στον λαό του Μιζούρι».
Η διαταγή απευθυνόταν στον στρατηγό Τζον Μπούλοκ Κλαρκ και εφαρμόστηκε από την πολιτειακή πολιτοφυλακή για να εκτοπιστούν με τη βία οι Μορμόνοι από το Μιζούρι.
Σε απάντηση στη διαταγή, οι Μορμόνοι παραδόθηκαν και στη συνέχεια αναζήτησαν καταφύγιο στο Ναουβού του Ιλινόις. Το 1976, επικαλούμενος την αντισυνταγματικότητά της, ο κυβερνήτης του Μιζούρι Κιτ Μποντ την ανακάλεσε επισήμως.
Το καλοκαίρι του 1831, η κομητεία Τζάκσον ορίστηκε ως τόπος της Σιών, ένας ιερός τόπος όπου οι Μορμόνοι πίστευαν ότι τελικά θα συγκεντρώνονταν και θα προετοιμάζονταν για τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, καθώς ο αριθμός των Μορμόνων στην περιοχή αυξανόταν, δημιουργήθηκαν εντάσεις μεταξύ των Μορμόνων και των μη Μορμόνων γειτόνων τους. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στις θρησκευτικές και πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων, στον οικονομικό ανταγωνισμό, στις πολιτικές διαφορές και στους φόβους για πολιτισμικό εκτοπισμό.
Οι κάτοικοι της κομητείας Τζάκσον, μεταξύ των οποίων και αρκετοί δημόσιοι αξιωματούχοι, δημοσίευσαν ένα μανιφέστο στο οποίο κατηγορούσαν τους Μορμόνους ότι είχαν «διαφθαρμένη επιρροή» στους δούλους τους και ζητούσαν την απομάκρυνσή τους: «ειρηνικά αν μπορούμε, βίαια αν πρέπει». Την ίδια ημέρα, στις 20 Ιουλίου 1833, το τυπογραφείο του Γ.Γ. Φελπς, που εξέδιδε την εφημερίδα στην Ιντιπέντενς, καταστράφηκε από τον όχλο.
Στις 4 Ιουλίου 1838, το μέλος της Πρώτης Προεδρίας Σίντνεϊ Ρίγκντον εκφώνησε μια ομιλία στο Φαρ Ουέστ, την έδρα της κομητείας Κάλντγουελ. Ο Ρίγκντον ήθελε να καταστήσει σαφές ότι οι Μορμόνοι θα αντιμετώπιζαν κάθε επίθεση εναντίον τους με βία. Η ομιλία του Ρίγκντον, αντί να καταλαγιάσει τις εντάσεις, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα: τρόμαξε και φούντωσε τους κατοίκους των γύρω κομητειών.
Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, οι εντάσεις κλιμακώθηκαν σε ανοιχτή σύγκρουση, με αποκορύφωμα την πολιορκία του οικισμού των Μορμόνων στην κομητεία Κάρολ, την λεηλασία και το κάψιμο του Γκαλατίν από τους Ντανίτες και τη σύλληψη ομήρων Μορμόνων από τον λοχαγό Σάμιουελ Μπόγκαρτ και την πολιτοφυλακή του.
Οι φήμες αυτές μόνο αυξήθηκαν καθώς οι αναφορές για τη μάχη του ποταμού Κρούκεντ έφτασαν στην πρωτεύουσα στο Τζέφερσον, με υπερβολικές αναφορές για τους Μορμόνους που υποτίθεται ότι έσφαζαν τον λόχο πολιτοφυλακής του Μπόγκαρτ, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που είχαν παραδοθεί. Περαιτέρω αποστολές έκαναν λόγο για επικείμενη επίθεση στο Ρίτσμοντ, την έδρα της κομητείας Ρέι, αν και στην πραγματικότητα καμία τέτοια επίθεση δεν εξετάστηκε ποτέ.
Προηγουμένως, ο κυβερνήτης Μπογκς είχε λάβει μήνυμα ότι οι Μορμόνοι είχαν εκδιώξει αρκετούς πολίτες της κομητείας Ντέιβις από τα σπίτια τους. Είχε τότε διορίσει τον στρατηγό Τζον Μπούλοκ Κλαρκ να ηγηθεί της πολιτειακής πολιτοφυλακής για να βοηθήσει τους πολίτες αυτούς να επιστρέψουν. Όμως, αφού άκουσε αυτές τις αναφορές, ο κυβερνήτης Μπογκς εξέδωσε νέες διαταγές που έδιναν εντολή στον Κλαρκ να αρχίσει άμεσες στρατιωτικές επιχειρήσεις και εξέδωσε το εκτελεστικό διάταγμα 44 του Μιζούρι.
Ο στρατηγός Κλαρκ επικαλέστηκε το εκτελεστικό διάταγμα 44 αμέσως μετά την παράδοση των Μορμόνων εποίκων τον Νοέμβριο του 1838, λέγοντας ότι θα χρησιμοποιούνταν βία αν είχαν επιλέξει να μην παραδοθούν.
Ο στρατηγός Κλαρκ δήλωσε επίσης ρητά ότι οι Μορμόνοι δεν έπρεπε να περιμένουν κανένα έλεος και ότι οι ηγέτες τους δεν θα τους επιστρεφόταν. Κατά συνέπεια, περίπου 15.000 Μορμόνοι κατέφυγαν αμέσως στο Ιλινόις, υπομένοντας τις σκληρές συνθήκες του χειμώνα.
Ενώ ο όρος εξόντωση χρησιμοποιήθηκε στη διαταγή, ο Μπογκς θα ισχυριζόταν αργότερα στη ζωή του ότι η κύρια επιθυμία του ήταν να υποτάξει τους Μορμόνους χωρίς αιματοχυσία.
Το ερώτημα αν κάποιος σκοτώθηκε άμεσα ως αποτέλεσμα της διαταγής εξόντωσης μεταξύ της έκδοσής της στις 27 Οκτωβρίου 1838 και της παράδοσης των Μορμόνων την 1η Νοεμβρίου 1838, έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης ιστορικής συζήτησης.
Η σφαγή στο Χονς Μιλ έλαβε χώρα στις 30 Οκτωβρίου 1838, τρεις ημέρες μετά τη διαταγή. Διαπράχθηκε από φρουρούς της πολιτείας του Μιζούρι από την κομητεία Λίβινγκστον στον οικισμό Χονς Μιλ, που βρισκόταν στην ανατολική κομητεία Κάλντγουελ κοντά στα σύνορα της κομητείας Λίβινγκστον. Είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 18 ανθρώπων.
Ενώ οι περισσότεροι μελετητές αναφέρουν ότι υπάρχουν ελάχιστες αποδείξεις ότι οι πολιτοφύλακες γνώριζαν για το εκτελεστικό διάταγμα, υπάρχει τουλάχιστον μία μαρτυρία από πρώτο χέρι που υποστηρίζει ότι οι δράστες ανέφεραν ως κίνητρο της σφαγής την εντολή του κυβερνήτη να τους εξοντώσει.
Παρά την παράδοσή τους στο Φαρ Ουέστ την 1η Νοεμβρίου, οι Μορμόνοι συνέχισαν να υφίστανται παρενοχλήσεις από πολίτες και μονάδες πολιτοφυλακής. Οι Μορμόνοι στην κομητεία Κάλντγουελ, ως μέρος της συμφωνίας παράδοσής τους, παραχώρησαν όλη τους την περιουσία για να πληρώσουν τα έξοδα της εκστρατείας εναντίον τους, αν και η πράξη αυτή κρίθηκε αργότερα παράνομη.
Αν και ο Κλαρκ είχε προσφερθεί να επιτρέψει στους Μορμόνους να παραμείνουν στο Μιζούρι μέχρι την επόμενη άνοιξη, αυτοί αποφάσισαν να φύγουν αμέσως.
Ο κυβερνήτης Μπογκς δέχτηκε επικρίσεις από μερίδα του Τύπου του Μιζούρι, καθώς και των γειτονικών πολιτειών, για την ενέργειά του να εκδώσει αυτή τη διαταγή. Ο στρατηγός Ντέιβιντ Άτσισον, νομοθέτης και στρατηγός της πολιτοφυλακής από το δυτικό Μιζούρι, ο οποίος είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στις επιχειρήσεις, απαίτησε από το νομοθετικό σώμα να διατυπώσει επίσημα τη γνώμη του για τη διαταγή του κυβερνήτη Μπογκς, διότι «δεν θα ζούσε σε καμία πολιτεία, όπου είχε δοθεί τέτοια εξουσία».
Αν και η πρότασή του και παρόμοιες προτάσεις άλλων κατέπεσαν σε ήττα, ο ίδιος ο κυβερνήτης Μπογκς είδε την κάποτε πολλά υποσχόμενη πολιτική του καριέρα να καταστρέφεται σε σημείο που, στις επόμενες εκλογές, το ίδιο του το κόμμα δεν ήθελε να σχετίζεται μαζί του. Αφού επέζησε από απόπειρα δολοφονίας το 1842, ο κυβερνήτης Μπογκς μετανάστευσε τελικά στην Καλιφόρνια, όπου πέθανε σε σχετική αφάνεια στην κοιλάδα Νάπα το 1860.
Στο πλαίσιο της ομιλίας του σε αυτό το συνέδριο, 137 χρόνια μετά την υπογραφή του και επικαλούμενος τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα της οδηγίας του κυβερνήτη Μπογκς, ο Κιτ Μποντ παρουσίασε την ακύρωση του εκτελεστικού διατάγματος, «εκφράζοντας εκ μέρους όλων των κατοίκων του Μιζούρι τη βαθιά μας λύπη για την αδικία και την αδικαιολόγητη ταλαιπωρία που προκάλεσε το διάταγμα του 1838».
16°
