Αμερικανικές εκλογές: όσα έχουν σημασία για μένα

Δείτε τους δύο πιο ισχυρούς ηγέτες στον κόσμο σήμερα. Ο ένας είναι ένας τύπος που δεν μπορεί να αποφασίσει για τη γεύση του παγωτού· ο άλλος είναι ένας δολοφόνος τύραννος που δεν μπορεί να αποφασίσει μεταξύ τακτικών και στρατηγικών πυρηνικών όπλων. Αν αυτό δεν είναι σύμπτωμα παρακμής της ανθρώπινης φυλής, δεν ξέρω τι είναι. Φυσικά, θα θέλαμε να μας κυβερνά κάποιος ευφυής, ευσυνείδητος και αποφασιστικός πολιτικό· κι αν είναι εύγλωττος και φωτογενής, ακόμα καλύτερα. Αλλά, για σταθείτε μια στιγμή: δεν είχαμε πρόσφατα κάποιον τέτοιο; Τον Μπαράκ Ομπάμα; Τον τύπο που όπλισε το Ιράν; Άρα, όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Σαν πρόβατα στη σφαγή, συμφιλιωθήκαμε με άλλα τέσσερα χρόνια του κανόνα του Ice Cream Man. Αλλά, ξαφνικά έπεσε η αυλαία και όλοι διαπίστωσαν ότι οι δεξιές θεωρίες συνωμοσίας είχαν κάποιο νόημα – ο βασιλιάς ήταν γυμνός, διανοητικά τουλάχιστον. Έπειτα από μια στιγμή πανικού, το Πολιτικό Γραφείο των Δημοκρατικών και το Υπουργείο Προπαγάνδας –τα ΜΜΕ– ανάγκασαν τον Μπάιντεν να αποχωρήσει από την κούρσα. Έτσι, στο γήπεδο των γαλάζιων αναδύθηκε ένα πρόσωπο που είναι τόσο δημοφιλές ώστε δεν έχει κερδίσει ούτε προκριματικές εκλογές: η υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις έρχεται σε αντίθεση με όλες τις τυπικές έννοιες, με όλους τους κανόνες για τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογών. Δεν πειράζει. Η πλατφόρμα του κόμματος των Δημοκρατικών δεν έχει αλλάξει από το 2016. Έχει μόνο ένα σύνθημα: ΣΤΟΠ ΣΤΟΝ ΤΡΑΜΠ. Απέτυχαν το 2016, τα κατάφεραν, είτε με λίγη τύχη, είτε με λίγη απατεωνιά (κυρίως με το δεύτερο) το 2020 και ξαναπροσπαθούν τώρα. «Δεν υπάρχει τίποτα εκεί», όπως θα έλεγε και η Γερτρούδη Στάιν: το Δημοκρατικό κόμμα είναι ένα κενό. Δεν ασχολείται με τίποτα πέρα από την αναχαίτιση του Κακού Πορτοκαλή Ανθρώπου. Save Democracy! Δηλαδή, Save the Democratic Party!

Αμερικανικές εκλογές 2024 και ελευθερία του λόγου

Οικονομία, μετανάστευση, κλίμα… μπορούμε να διαφωνήσουμε για αυτά τα σημαντικά θέματα, μπορούμε να είμαστε υπέρ και κατά, αλλά κανένα επιχείρημα δεν είναι δυνατό χωρίς το μείζον θέμα που τα συνδέει μεταξύ τους. Ονομάζεται Πρώτη Τροποποίηση, ή, σε απλούστερη μορφή, Ελευθερία του Λόγου. Από τα δύο κόμματα, το ένα, οι Δημοκρατικοί, αμφισβητεί αυτή τη συνταγματική ιδέα. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει πώς η ρητορική μίσους, μια από τις αγαπημένες έννοιες της αριστεράς, συμβιβάζεται με την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης: οι Δημοκρατικοί καταγγέλλουν τη ρητορική μίσους μόνον όταν στρέφεται εναντίον των αγαπημένων τους ιδεών· ποτέ όταν στρέφεται εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων. Μέχρι πρόσφατα η ρητορική μίσους περιοριζόταν σε πανεπιστημιουπόλεις: σήμερα έχει μεταστάσεις με εύστροφο τρόπο στον ευρύ χώρο των fake news ή της παραπληροφόρησης, που έχει γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής των Δημοκρατικών. Κατά μία έννοια, όσο όλα αλλάζουν, τόσο μένουν ίδια, όπως λένε στη Γαλλία. Πρόκειται για προαιώνιο δόγμα: ψεύτικες ειδήσεις είναι οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με τη γραμμή του κόμματος.

Δεν έχω αντίρρηση: μπορείτε να χαρακτηρίσετε fake news την κριτική για τα εμβόλια Covid ή για τις μεταναστευτικές πολιτικές. Πλην όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο κατασκευαστής fake news που κάνει photoshop στην Kάμαλα με στολή της KGB δεν θεωρείται απλώς υπερβολικός ή ψεύτης· ανακηρύσσεται Εχθρός της Δημοκρατίας ή, ακόμα ένα βήμα παραπέρα, Εχθρός του Λαού. Σήμερα μπορεί να του επιβληθεί πρόστιμο για «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»· αύριο μπορεί να βρεθεί στη λίστα των ανεπιθύμητων στις αεροπορικές συγκοινωνίες, μεθαύριο τι μπορεί να του συμβεί άραγε; Αφήστε τη φαντασία σας να σκιαγραφήσει το μέλλον. Υπάρχει μόνο ένα κόμμα –μήπως να το γράψω με Κ κεφαλαίο;–  που πιέζει για τέτοιες πολιτικές. Ευτυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πέσει ακόμη στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ο πρώην επίτροπος Τιερί Μπρετόν απείλησε τον Ίλον Μασκ επειδή επέτρεψε την ελευθερία του λόγου στο X, ενώ υποτίθεται πως η Βραζιλία έκανε το σωστό απαγορεύοντας το X. Ο Μπρετόν οπισθοχώρησε και θα δούμε πώς θα τα πάει η Βραζιλία.

Πάντως, στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ψυχρός Εμφύλιος Πόλεμος είναι ζωντανή πραγματικότητα. Τις προάλλες, ένας δικαστής στην Καλιφόρνια αποφάνθηκε κατά του νόμου AB2839, που, σύμφωνα με τον δικαστή Τζον Μέντες, έδωσε στους νομοθέτες «απεριόριστη ελευθερία να καταργήσουν τη μακρόχρονη παράδοση της κριτικής, της παρωδίας και της σάτιρας που προστατεύεται από την Πρώτη Τροποποίηση». Ο καβγάς άρχισε εξαιτίας κάποιων deepfakes της Χάρις και το κοινό διχάστηκε: επιτρέπεται κάτι τέτοιο; Ο Μέντες χαρακτήρισε κάθε νομικό περιορισμό της χιουμοριστικής έκφρασης «αντισυνταγματικό» και υπερασπίστηκε «την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών». Μαντέψτε ποιο κόμμα είναι στην εξουσία στην Καλιφόρνια. Κάθε επιφανής Δημοκρατικός, από τη Χίλαρι Κλίντον μέχρι τον Τζον Κέρι, έχει μιλήσει για την απαγόρευση της «παραπληροφόρησης». Αλλά, τι είναι παραπληροφόρηση και τι δεν είναι;

Όσο για τα αμερικανικά κολέγια, έχουν εξελιχθεί στους Ερυθροφρουρούς του Κόμματος. Ένας συντηρητικός ομιλητής έχει περισσότερες πιθανότητες να ακουστεί στην Πιονγιάνγκ παρά στο Χάρβαρντ ή στο Μπέρκλεϊ. Καθώς το τυπικό επιχείρημα είναι ο «φόβος σωματικής βλάβης για μέλη μειονοτήτων», έχουν δημιουργηθεί, όπως όλοι ξέρουμε, «ασφαλείς χώροι» για όσους φοβούνται να ακούσουν αντίθετες απόψεις. Τώρα όλες οι πανεπιστημιουπόλεις είναι ασφαλείς χώροι.

Επιδιώκοντας απεγνωσμένα την αντικειμενικότητα, ψάχνω παραδείγματα Ρεπουμπλικανών που απαιτούν την απαγόρευση όσων λένε οι Δημοκρατικοί. Αλλά το μόνο που καταφέρνω να βρω είναι παρωδίες της λεκτικής σαλάτας που βγαίνει από το στόμα της Kάμαλα Χάρις. Δεν έχω δει ακόμα τον Ντόναλντ Τραμπ, μολονότι γίνεται συχνά μπλε από οργή, να απειλεί να φιμώσει κανέναν. Στην πραγματικότητα, είναι αυτός που σίγησε όταν το Twitter, πριν από τον Μασκ, έκλεισε τον λογαριασμό του.

Δεν έχω δει καμία απόδειξη ότι οι Αμερικανοί θα ψηφίσουν ΥΠΕΡ των Δημοκρατικών, είτε υπέρ του γερο-Μπάιντεν είτε υπέρ της Χάρις. Το 99% των ψήφων των Δημοκρατικών θα είναι ΕΝΑΝΤΙΟΝ του Ντόναλντ Τραμπ. Η προπαγάνδα των Δημοκρατικών πέτυχε να πείσει τη μισή χώρα για την ανηθικότητα του Τραμπ: η επιθυμία να είσαι καλός και ηθικός αποτελεί την ουσία του αμερικανικού ονείρου και έχει υπερισχύσει της κοινής λογικής. Ομολογουμένως, ο Ντόναλντ Τραμπ θα έπρεπε να πάρει μερικά μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν διαθέτει τίποτα από την ευπρέπεια και το απαλό στιλ του Ρέιγκαν, το οποίο ο τότε πρόεδρος είχε μάθει και εξασκήσει στο Χόλιγουντ. Αλλά νοιάζομαι λιγότερο για τα αγενέστατα τιτιβίσματα του Τραμπ και περισσότερο για το ότι αυτός ο τύπος δεν θα προσπαθήσει να μου κλείσει το στόμα. Εξάλλου, δεν είμαι ειδικός ούτε στην οικονομία ούτε στο κλίμα ούτε στην κουλτούρα των τρανσέξουαλ.