Είχαμε πει Ποτέ Ξανά: 7η Οκτωβρίου, Ισραήλ, ένας χρόνος μετά

Κλείνει ένας χρόνος από εκείνο το εφιαλτικό πρωινό, της 7ης Οκτώβρη στο Ισραήλ, που οι λέξεις δεν έφταναν για να το περιγράψουν. Οι πληροφορίες που έφταναν ήταν σοκαριστικές, έκαναν λόγο για νεκρούς και ομήρους. Η λέξη «νεκροί» όμως δεν αποδίδει το τι είχε συμβεί.

Ένα χρόνο μετά, είναι ακόμα δύσκολο να μιλήσεις για εκείνη την 7η Οκτώβρη. Να βάλεις σε λόγια τον τρόπο με τον οποίο ολόκληρες οικογένειες σύρθηκαν από τα κρεβάτια τους, σφαγιάστηκαν ο ένας μπροστά στα μάτια του άλλου, να μιλήσεις για τις γυναίκες που βιάστηκαν, τα μωρά που δολοφονήθηκαν, τα σώματα που διαμελίστηκαν, φίλοι και γείτονες, παιδιά και γονείς, παππούδες, θείοι, ξαδέλφια. Είναι δύσκολο να πεις και για αυτούς τους νέους, αγόρια και κορίτσια που χόρευαν ανυποψίαστα σε εκείνο το Φεστιβάλ, για τις σωρούς που οι τρομοκράτες της Χαμάς περιέφεραν σαν τρόπαια, τραβώντας βίντεο, ζητωκραυγάζοντας. Οι πανηγυρισμοί συνεχίστηκαν στη Γάζα όπου έσυραν τους βάναυσα κακοποιημένους ομήρους, 239 στο σύνολό τους, παρουσιάζοντάς τους στους συμπατριώτες τους ως λάφυρα.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για εκείνη την ημέρα γιατί η αγριότητα ήταν πέρα από τις λέξεις. Οι εικόνες και τα βίντεο κυκλοφόρησαν στα κοινωνικά δίκτυα, οι εξτρεμιστές του Ισλάμ ήθελαν να το δούμε: τον απόλυτο τρόμο, την χωρίς όρια περιφρόνηση στην ανθρώπινη ζωή, τον θρίαμβο της πιο απερίγραπτης βαρβαρότητας. Οι περιγραφές των επιζώντων του φεστιβάλ και οι εικόνες που τραβούσαν κρυμμένοι κάτω από τα νεκρά σώματα των φίλων τους, συμπλήρωναν το παζλ της σφαγής. Όσο για τις σκηνές που αντίκρισαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες όταν μπήκαν στα κιμπούτς στο Νότιο Ισραήλ , το Τελ Αβίβ αποφάσισε να μη τις δημοσιοποιήσει, από σεβασμό στους συγγενείς των νεκρών. 47 ημέρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα, κάποιοι δημοσιογράφοι του διεθνούς ρεπορτάζ είδαν ένα υλικό 45 λεπτών, που ξεπερνούσε την πιο διεστραμμένη φαντασία. «Τα 45 λεπτά της φρίκης» περιέγραψε η Κλειώ Νικολάου σε άρθρο της στην Athens Voice.

Είδαμε άλλον ένοπλο της Χαμάς να κόβει το κεφάλι άλλου στρατιώτη με φτυάρι, αλλά και πτώματα το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε τεράστιες λίμνες αίματος. Ανθρώπους ολόγυμνους, τους είχαν πάρει με φορτηγάκια στη Γάζα όπου χιλιάδες άνθρωποι – που πανηγύριζαν – περνούσαν από μπροστά, τους έφτυναν, τους χτυπούσαν με ξύλα, ρόπαλα, ό,τι είχε ο καθένας.

Δεκάδες πτώματα εφήβων σε ένα δωμάτιο που είχαν πάει να κρυφτούν, αλλά τους βρήκαν. Έπλεαν σε λίμνες αίματος. Γυμνούς άντρες – αδύνατο να διακρίνουμε αν ήταν ζωντανοί – μέσα σε καρότσες φορτηγών στη Γάζα να κακοποιούνται από το λαό. Είδαμε να μαζεύουν νεκρούς στρατιώτες για να τους κρεμάσουν στην πλατεία και να βεβηλώσουν τα πτώματα, είδαμε επιβάτες αυτοκινήτων να τους πυροβολούν, να τους βγάζουν έξω αιμόφυρτους, να τους δίνουν τη χαριστική βολή και μετά να τους βάζουν φωτιά. Μέσα στο δρόμο… είδαμε γυναίκες μέσα στα αίματα να κρατούν αγκαλιά τα νεκρά μωρά τους… είδαμε τους τρομοκράτες να ποδοπατούν στο κεφάλι νεκρούς, να ουρλιάζουν «κάψτε τους» και, φυσικά, «Αλλάου Άκμπαρ» (ο Θεός είναι μεγάλος).

Ακούσαμε τρομοκράτη να καλεί τον πατέρα του και να του λέει να ανοίξει το What’s App για να δει τι έκανε ο γιος του. Φώναζε πανευτυχής ότι σκότωσε δέκα Εβραίους. «Μαμά, ο γιος σου είναι ήρωας», ούρλιαζε στο τηλέφωνο…

Τους ακούσαμε να καμαρώνουν για τους ομαδικούς βιασμούς, για τις γυναίκες που τις βίασαν ομάδες αντρών, τους ακρωτηρίασαν τα γεννητικά όργανα και στη συνέχεια τους έκοψαν τα στήθη – επίσης για να παίξουν ποδόσφαιρο… Είδαμε δεκάδες πτώματα ακρωτηριασμένα, καμένα σαν κούτσουρα μέσα σε τζάκι. Οι διασώστες αναζητούν σημάδια για αναγνώριση… ένα κόσμημα ή ένα τατουάζ…

Αυτό ήταν η 7η Οκτώβρη. Ένα χρόνο μετά, δυστυχώς, είναι αναγκαίο να θυμίσουμε ότι ο πόλεμος δεν ξεκίνησε στη Γάζα, ξεκίνησε στα κιμπούτς στο Νότιο Ισραήλ και στο Φεστιβάλ Nova.

Πολλοί άνθρωποι στη Δύση γρήγορα το ξέχασαν. Κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ τι έγινε. Κάποιους άλλους δεν τους ένοιαξε τι έπαθαν «οι Εβραίοι». Οι βομβαρδισμοί στη Γάζα αποσυνδέθηκαν από την πράξη που τους γέννησε, κι αυτό ήταν μέρος του σχεδίου. Λες και το ήξεραν ότι θα έβρισκαν υποστηρικτές στις δικές μας κοινωνίες, που τόσο τις εχθρεύονται, και για αυτό θριαμβολογούσαν για τους βιασμούς, τις σφαγές ολόκληρων οικογενειών, τις απαγωγές ακόμα και μωρών. Λες και ήξεραν ότι η 7η Οκτωβρίου θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να αναδυθεί  σε τεράστιες δόσεις ένας αντισημιτισμός που για καιρό ήταν στο mute, απενοχοποιώντας τον στο όνομα των παιδιών της Γάζας. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν, στο όνομα του Αλλάχ.

Το Ισραήλ εξωθήθηκε σε έναν πόλεμο, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει, που ήταν βέβαιο ότι θα έχει αμέτρητα θύματα. Ολόκληρη η Γάζα ένας στρατώνας, τα στρατηγεία των τρομοκρατών της Χαμάς κάτω από νοσοκομεία και σχολεία. Οι εμπνευστές της 7ης Οκτώβρη υπέγραψαν τη θανατική καταδίκη των δικών τους ανθρώπων χρησιμοποιώντας τους σαν ασπίδα. Γνώριζαν ότι η Γάζα θα ισοπεδωθεί. Κι αν στο σύμπαν του ισλαμικού εξτρεμισμού η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία, στη Δύση ο θάνατος  αμάχων δεν είναι ανεκτός. Όμως οι νεκροί της μίας και της άλλης πλευράς είναι απλώς νούμερα;

Η σφαγή της 7ης Οκτώβρη έχει ευθείες αναφορές στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας. Δεν την έπραξαν σχιζοφρενείς, αλλά κανονικοί άνθρωποι, με οικογένειες και παιδιά, οπαδοί της Τζιχάντ, που έχουν γαλουχηθεί στον ισλαμικό εξτρεμισμό, που έχουν μάθει να σκέφτονται ότι οι Εβραίοι πρέπει να αφανιστούν από προσώπου γης, σε όλη αυτή την περιοχή From the river to the sea, δηλαδή από το κράτος που ίδρυσαν για να είναι ασφαλείς μετά το Ολοκαύτωμα και τις δεκαετίες των πογκρόμ που κουβαλούν στο dna τους σαν τραύμα.

Σαν να ξεχάσαμε την ιστορία μας του 20ού αιώνα. Είχαμε κάνει ένα συμβόλαιο που έλεγε Ποτέ Ξανά. Για αυτό είναι τρομακτικό να ακούγεται αυτό το σύνθημα, From the river to the sea, στα αμερικανικά campus και στις διαδηλώσεις σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όσο ακόμα δεν είχαν προλάβει να ταυτοποιήσουν τις απανθρακωμένες σωρούς μέσα στα σπίτια. Είναι τρομακτικό να φοβούνται ξανά οι Εβραίοι στην καρδιά της Δύσης, να κρύβονται για να προστατευτούν. Αυτή είναι η πραγματική νίκη της Χαμάς, έτσι εξαργυρώθηκαν οι χιλιάδες νεκροί τους. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ελευθερία και την ευημερία του παλαιστινιακού λαού. Ούτε βέβαια η Χεσμοπλάχ, η χρηματοδοτουμένη τρομοκρατική οργάνωση από το θεοκρατικό Ιράν, που πήρε από την αρχή μέρος στον πόλεμο αναγκάζοντας 150.000 Ισραηλινούς να φύγουν από τα σπίτια τους αδειάζοντας το Βόρειο Ισραήλ.

Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αυτός ο πόλεμος. Με λιγότερους νεκρούς. Με τους ομήρους να επιστρέφουν σώοι και αβλαβείς. Σε συντομότερο χρόνο. Το Ισραήλ στο εσωτερικό του βράζει, οι Ισραηλινοί πολίτες αισθάνονται εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που μοιάζει αδιέξοδη και δημιουργεί στον έξω κόσμο ηθική σύγχυση. Ακόμα κι όταν ζητούν αλλαγή κυβέρνησης επικρίνοντάς την για τους χειρισμούς της, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο πόλεμος αυτός εξακολουθεί να είναι μια μάχη ανάμεσα σε μια δημοκρατία κι έναν ολοκληρωτισμό, αναγκαία για την επιβίωσή τους. Με θύματα τα παιδιά στη Γάζα.

Αυτό είναι που ξεχνάμε. Ένας κόσμος σκοτεινός και ανελεύθερος, με μίσος απέναντι στο διαφορετικό, στις ιδέες της ισότητας και της συμπερίληψης, απειλεί όχι μόνο το Ισραήλ, αλλά τις φιλελεύθερες κοινωνίες. Δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό εκείνο το βίντεο από το Φεστιβάλ Nova, που όσο τα παιδιά χορεύουν, λίγα μέτρα πίσω τους πέφτουν από τον ουρανό με αλεξίπτωτα πλαγιάς οι αφανιστές τους. Μια τέτοια ανεμελιά αισθάνομαι ότι δείχνει μέρος της Δύσης.

*Το άρθρο γράφτηκε για να δημοσιευθεί στο περιοδικό ΑΛΕΦ, της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, που κυκλοφορεί 25/10 και θα είναι αφιερωμένο στον ένα χρόνο από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου.