Διάσημα εγκλήματα: Η υπόθεση του κατά συρροή σαδιστή 50 gay ανδρών

Στη Βόρεια Ουαλία τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 είχαν σημειωθεί πολλές άγριες επιθέσεις εναντίον ανδρών, οι οποίες έμεναν ανεξιχνίαστες, όταν τον Δεκέμβριο του 1995 η αστυνομία άρχισε να ανακαλύπτει πτώματα ανδρών που είχαν βασανιστεί και δολοφονηθεί βίαια. Η έρευνα οδήγησε στον Πίτερ Μουρ, ευγενικό κι αξιοσέβαστο ιδιοκτήτη πολλών κινηματογράφων της περιοχής. Φορώντας το σήμα κατατεθέν του, τα μαύρα δερμάτινα ρούχα, για να εμφυσήσει τον μέγιστο φόβο, είχε τρομοκρατήσει, είχε ταπεινώσει και βασανίσει τα θύματά του. Ο Μουρ είχε στραφεί στον φόνο μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1994.

Ο Πίτερ Μουρ ήταν μοναχοπαίδι. Η μητέρα του τον γέννησε αφού είχε κλείσει τα σαράντα και δεν ήλπιζε πια ότι θα γινόταν μητέρα. Πάντα έλεγε ότι ο Πίτερ ήταν το αγόρι θαύμα της, το καμάρι και η χαρά της. Ο πατέρας του ήταν ένας δεσποτικός, επιθετικός άνδρας που έπινε συχνά και πολύ. Η οικογένεια μετακόμισε στη Βόρεια Ουαλία, στο Ριλ, ένα θέρετρο του Κινμελ Μπέι, όταν ο Μουρ ήταν μικρός. Μεγάλωσε με τους γονείς του σε ένα μεγάλο σπίτι (το οποίο διπλασιάστηκε ως κατάστημα σιδηρικών του πατέρα του) στη συνέχεια βοηθούσε στο κατάστημα και ο Πίτερ. Το σπίτι ήταν κάτι σαν τοπόσημο του Ριλ.

Στο σχολείο ξεχώριζε από τους άλλους μαθητές γιατί ήταν εξαιρετικά ψηλός. Τον κορόιδευαν για το ύψος του και για το ότι εξακολουθούσε να φοράει κοντά παντελόνια, ενώ οι συνομήλικοί του δε φορούσαν πια.

Ομοφυλόφιλος από μικρή ηλικία, έκρυβε τη σεξουαλικότητά του. Ήταν μια άρνηση που επιδεινώθηκε με τα χρόνια

Ο θάνατος του πατέρα του το 1979 οδήγησε τον Μουρ να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, πριν προχωρήσει στην ανακαίνιση μικρών κοινοτικών κινηματογράφων -εμφανίστηκε ακόμη και σε τοπικά δελτία ειδήσεων και επαινέθηκε ευρέως για την προσφορά του στην κοινότητα.

Aξιοσέβαστος τοπικός επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης κινηματογράφων τη μέρα, ο Μουρ ήταν ένας σαδιστής σεξουαλικός δολοφόνος τη νύχτα, υπεύθυνος για πολλά θανατηφόρα μαχαιρώματα κατά τη διάρκεια του 1995 και μια σειρά από σοβαρές επιθέσεις τις προηγούμενες δεκαετίες.

Αλλά στην πραγματικότητα ήταν ικανός να κάνει πολύ χειρότερες πράξεις από αυτές που παρουσιάζονταν στις ταινίες τρόμου που έδειχνε μερικές φορές στα διάφορα σπίτια του

Ντυμένος με σκούρα δερμάτινα ρούχα και με ακόμη πιο σκοτεινές σκέψεις στο μυαλό, ονομάστηκε «ο Άνδρας με τα Μαύρα» από τα μέσα ενημέρωσης. Επισκεπτόμενος νυχτερινά κέντρα ή απομονωμένα μέρη όπου σύχναζαν ομοφυλόφιλοι άνδρες για σεξουαλικές συνευρέσεις στα τυφλά, διάλεγε σε ποιον θα πραγματοποιούσε τις φρενήρεις επιθέσεις του.

Ο πρώτος από αυτούς, τον Σεπτέμβριο του 1995, ήταν ο Χένρι Ρόμπερτς, ένας 56χρονος συνταξιούχος σιδηροδρομικός, ο οποίος ζούσε σε ημι-απομόνωση σε ένα ερειπωμένο εξοχικό σπίτι γεμάτο σκουπίδια και ναζιστικά αναμνηστικά. Μια λεπίδα δέκα εκατοστών χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση. Το πτώμα του Ρόμπερτς βρέθηκε γεμάτο τραύματα από μαχαίρι και το παντελόνι του κατεβασμένο στους αστραγάλους ώστε να φαίνονται τα μαχαιρωμένα οπίσθιά του -ένδειξη ταπείνωσης του θύματος από τον δολοφόνο. Ο Μουρ, που φορούσε ένα καπέλο ναζιστικού τύπου ενώ κυνηγούσε το θήραμά του, πήρε στη συνέχεια μια σημαία με σβάστικα από το σπίτι του Ρόμπερτς ως τρόπαιο.

Η επόμενη δολοφονία έγινε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους -θύμα ο 49χρονος νυχτοφύλακας Κηθ Ραντλς που εργαζόταν σε ένα εργοτάξιο. Το πτώμα του βρέθηκε στο τροχόσπιτο που έμενε, μόλις πέντε μίλια από το σπίτι του Ρόμπερτς. Ωστόσο, καθώς ο Ραντλς δεν ήταν ομοφυλόφιλος, η αστυνομία δεν συνέδεσε τις δυο δολοφονίες. Στη συνέχεια, ένα μήνα αργότερα, ο παντρεμένος πατέρας δύο παιδιών Τόνι Ντέιβις βρέθηκε μαχαιρωμένος στην παραλία Πένσαρν, μια περιοχή που συχνάζουν γκέι άνδρες. Και, παρά το γεγονός ότι η οικογένειά του επέμενε ότι ήταν στρέιτ, η αστυνομία θεώρησε ότι η σεξουαλικότητα ήταν το κίνητρο της δολοφονίας και προσέγγισε την τοπική ομοφυλοφιλική κοινότητα για βοήθεια. Ως αποτέλεσμα, έλαβαν μια πληροφορία από κάποιον που ανέφερε έναν ψηλό άνδρα με μαύρα δέρματινα που τον πήγε σε ένα σπίτι στο Κίνμελ Μπέι, όπου τον ξυλοκόπησε.

Ένα βαν παρόμοιο με αυτό που είχε ο Μουρ είχε επίσης εντοπιστεί κοντά στη σκηνή της δολοφονίας του Ντέιβις. Αυτή ήταν η σημαντική ανακάλυψη που θα οδηγούσε τους αστυνομικούς στη διεύθυνση του Μουρ και όταν συνελήφθη στις 22 Δεκεμβρίου 1995 διαπιστώθηκε ότι είχε στην κατοχή του ένα μαχαίρι κομάντο. Αρχικά αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες, αλλά απροσδόκητα άλλαξε την ιστορία του και την παραμονή των Χριστουγέννων ομολόγησε κάθε φόνο. Σε μαγνητοσκοπημένες ανακρίσεις είπε ότι του έλειπε τρομερά η νεκρή μητέρα του. Είπε πώς δύο σκυλιά Αλσατίας, η αγαπημένη του γάτα και ο κυπρίνος στη λίμνη του πέθαναν όλα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά το θάνατό της το 1994.

Ο Μουρ είπε στους αστυνομικούς ότι δολοφονώντας ανακούφιζε το άγχος του, καθώς η τράπεζα απειλούσε να σφραγίσει αρκετές από τις επιχειρήσεις του εκείνη την εποχή

Επιπλέον, σε έρευνα στο σπίτι του ανακαλύφθηκαν πολλά σαδομαζοχιστικά σύνεργα και ίχνη αίματος στους τοίχους. Οι αστυνομικοί βρήκαν επίσης κάποια αντικείμενα των θυμάτων που είχε κρατήσει ως αναμνηστικά. Όταν ήταν υπό σύλληψη, ο Μουρ έριξε μια ακόμη βόμβα: Είχε δολοφονήσει έναν ακόμη άνδρα, τον Έντουαρντ Κάρθι -μετά τον Ρόμπερτς και πριν τον Ραντλς. Αφού τον συνάντησε σε ένα γκέι μπαρ στο Λίβερπουλ τον Οκτώβριο του 1995 και αφού είχαν συνευρεθεί, ο Μουρ είχε προτείνει να τον πάει στο σπίτι του. Ο 28χρονος Κάρθι αποκοιμήθηκε καθ’οδόν μέσα στο βαν του Μουρ και ξύπνησε όταν δεχόταν την επίθεση. «Τι συμβαίνει, είσαι κανένας Ντένις Νίλσεν;» πρόλαβε να ρωτήσει, πριν πεθάνει. Ο Μουρ στη συνέχεια έθαψε το πτώμα του Κάρθι σε ένα δάσος. Τώρα, έδωσε ένα σχεδιάγραμμα για να βοηθήσει την αστυνομία να βρει πού ήταν θαμμένος, πριν παραδεχτεί μια σειρά άγριων επιθέσεων σε πολλούς άλλους άνδρες.

Στο ότι την είχε γλιτώσει τόσα χρόνια πιθανότατα βοήθησε το κλίμα της προκατάληψης κατά των ομοφυλόφιλων που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Ο Μουρ ήταν σίγουρος ότι εκείνοι στους οποίους είχε επιτεθεί δε θα πήγαιναν να καταγγείλουν το συμβάν. Και όταν ρωτήθηκε κατά την ανάκριση πώς ένιωθε σκοτώνοντάς τους, ο Μουρ απάντησε: «Ήμουν ευχαριστημένος, ξεκίνησα να κάνω μια δουλειά και ήταν μια δουλειά που έγινε καλά. Το έκανα για πλάκα». Συνεχίζοντας να παίζει με την αστυνομία, ισχυρίστηκε επίσης αργότερα ότι στην πραγματικότητα δεν είχε σκοτώσει κανέναν, προσθέτοντας ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν ο φανταστικός εραστής του, ο Τζέισον -συμπτωματικά, το όνομα του δράστη με το μαχαίρι στις ταινίες «Παρασκευή και 13», ιδιαίτερα αγαπημένες ταινίες του Μουρ.

Ωστόσο, στη δίκη του που διήρκεσε ένα μήνα δεν είχε τίποτα να παρουσιάσει από όλα αυτά και καταδικάστηκε σε τέσσερις ισόβια τον Νοέμβριο του 1996

Καταδικάζοντας τον Μουρ, ο δικαστής είπε: «Ήσουν υπεύθυνος για τέσσερις σαδιστικούς φόνους μέσα σε διάστημα τριών μηνών. Κανένα από τα θύματα δεν σου έκανε το παραμικρό κακό». Ο δικαστής είπε επίσης ότι δεν υπήρχε πιο επικίνδυνος άνθρωπος και ότι θα συνιστούσε στον Υπουργό Εσωτερικών να μην επιτραπεί ποτέ η αποφυλάκιση του Μουρ.

Παραμένει έγκλειστος σε μια από τις πιο σκληρές φυλακές του Ηνωμένου Βασιλείου, το HM Prison Wakefield στο Δυτικό Γιορκσάιρ την λεγόμενη «Έπαυλη Τεράτων» μαζί με σκληρούς δολοφόνους και γνωστους δολοφόνους παιδιών. Στη ζωή και τις δολοφονίες του Πήτερ Μουρ έχουν βασιστεί πολλά ντοκιμαντέρ (BBC, ABC κ.ά.) και πολλές ιστορίες αληθινού εγκλήματος στο διαδίκτυο.

*Ακούστε εδώ τα Podcast «Criminal minds» της Μιμής Φιλιππίδη