Η υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις στις αμερικανικές εκλογές και οι παράγοντες που την ευνοούν και ταυτόχρονα τη δυσχεραίνουν
Οι 25 ημέρες των καταιγιστικών εξελίξεων στην αμερικανική πολιτική -από την απογοητευτική εμφάνιση του Joe Biden στο πρώτο τηλεοπτικό debate του με τον Donald Trump στις 27 Ιουνίου έως την απόπειρα δολοφονίας κατά του δεύτερου στις 13 Ιουλίου και τη χθεσινή δήλωση αποχώρησης του πρώτου από την προεδρική κούρσα- καταλήγουν σε ένα και μοναδικό ερώτημα: μπορεί η θεωρούμενη ως σχεδόν βέβαια αντικαταστάτριά του για το Δημοκρατικό Κόμμα, η Kamala Harris, να κάνει την ανατροπή; Προσθέτει κάτι παραπάνω το πρόσωπο της Harris στην πλευρά των Δημοκρατικών; Ή έστω προβάλλει κάποια μεγαλύτερη αντίσταση στην επιλογή των ψηφοφόρων για τον Trump;
Οι «ιδιαιτερότητες» του προφίλ της Harris ως προς το φύλο και την καταγωγή της οδηγούν στη σκέψη ότι η πιθανότατη νέα υποψήφια των Δημοκρατικών θα μπορούσαν να προσελκύσουν τη γυναικεία και τη μη λευκή ψήφο. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν μερικώς το δεύτερο, δηλαδή τη σημαντική ενίσχυση των ποσοστών για τους Δημοκρατικούς υπό την Harris στο μη λευκό κοινό, στο οποίο όμως οι Δημοκρατικοί είχαν ούτως ή άλλως μεγάλο προβάδισμα. Όμως οι δημογραφικοί παράγοντες δεν φαίνονται να είναι οι κομβικοί για την απάντηση στο ερώτημα αν η Harris μπορεί να κάνει την ανατροπή.
Κομβικότεροι φαίνονται να είναι δύο άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με την πολιτική συγκυρία και τη γενικότερη πολιτική ατμόσφαιρα. Πρώτος παράγοντας, το εύρος της απήχησης της Harris στους κομματικά ταυτισμένους Ρεπουμπλικάνους που δεν εγκρίνουν την υποψηφιότητα Trump. Πρόκειται για το 25% των κομματικά ταυτισμένων Ρεπουμπλικάνων, από τους οποίους τα 2/3 δήλωναν ότι θα στηρίξουν απρόθυμα τον Trump έναντι του Biden, ποσοστό που όμως ανεβαίνει στα ¾ τώρα που απέναντι στον Trump θα βρεθεί η Harris. Η αντικατάσταση του Biden μοιάζει λοιπόν να συσπειρώνει τους Ρεπουμπλικάνους, στοιχείο που αποδυναμώνει τους Δημοκρατικούς που υπό τον Biden έμοιαζαν να κερδίζουν μεγάλο αριθμό αρνητικών ψήφων από τους Ρεπουμπλικάνους που πλέον φυλλοροούν.
Δεύτερος παράγοντας, το εύρος της απήχησης της Harris σε όσους ψηφοφόροι δηλώνουν ανεξάρτητοι, δηλαδή μη ταυτισμένοι με κανένα από τα δύο αμερικανικά κόμματα, και προτίθενται να ψηφίσουν κάποιον τρίτο υποψήφιο, μη προερχόμενο από τα δύο κόμματα. Πρόκειται για το 20% του εκλογικού σώματος, από τους οποίους οι Trump και Biden κέρδιζαν περίπου το ίδιο ποσοστό (1/3), ενώ στην υπό διαμόρφωση κούρσα μεταξύ Trump και Harris η υποψήφια των Δημοκρατικών φαίνεται να κερδίζει σχεδόν τους μισούς. Η αντικατάσταση του Biden μοιάζει λοιπόν να αποδίδει στους μη ταυτισμένους ψηφοφόρους, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο η Harris να κερδίσει σημαντικό τμήμα ενός ενοχλημένου από «τα παιχνίδια του συστήματος» κοινού που ίσως να επέλεγε μια τρίτη μη κομματική υποψηφιότητα, όπως αυτή του Robert Kennedy.
Οι δύο παράγοντες μοιάζουν να λειτουργούν αντίρροπα: ο ένας δυσχεραίνει και ο άλλος ευνοεί την Harris, χωρίς να υπάρχει τρόπος να συμβιβαστούν τα δύο κοινά -ταυτισμένοι Ρεπουμπλικάνοι που αντιπαθούν τον Trump και ακομμάτιστοι που αντιπαθούν το «σύστημα»- με μια κοινή στρατηγική. Πώς μπορείς να προσελκύσεις την ίδια στιγμή κομματικά ταυτισμένους και ακομμάτιστους; Η αποχώρηση του Biden από την κούρσα άνοιξε εκ νέου το εκλογικό παιχνίδι, όχι γιατί άλλαξε η στάθμη στη ζυγαριά των ποσοστών για τοn Trump και τον οποίον αντίπαλό του, αλλά επειδή τα «ψιλά γράμματα» των δημοσκοπήσεων δείχνουν πως η καμπάνια της Harris μπορεί να δομηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, από τους οποίους θα κριθεί τελικά και η επίδοσή τους.
