Mπάιντεν: Γιατί η αποχώρησή του δεν μοιάζει με των Τζόνσον και Τρούμαν;

Τα τελευταία 75 χρόνια εκτός του Τζο Μπάιντεν, μόνο δύο Δημοκρατικοί πρόεδροι, ο Χάρι Τρούμαν και ο Λίντον Τζόνσον, αποφάσισαν κατά τη διάρκεια ενός εκλογικού έτους να μην είναι εκ νέου υποψήφιοι ανακοινώνοντας ότι θα επιτρέψουν σε νέους υποψηφίους να διεκδικήσουν το χρίσμα του κόμματός τους.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι Δημοκρατικοί που έγιναν υποψήφιοι -ο Αντλάι Στίβενσον, τότε κυβερνήτης του Ιλινόις, και ο Χιούμπερτ Χάμφρι, τότε αντιπρόεδρος- έχασαν τις γενικές εκλογές από τους Ρεπουμπλικανούς.

Οι βαρυσήμαντες αποφάσεις του Τρούμαν, τον Μάρτιο του 1952, και του Τζόνσον, τον Μάρτιο του 1968, να αποσυρθούν από το παιχνίδι μπορεί να προσφέρουν μόνο περιορισμένη εικόνα για το πώς η απόφαση του προέδρου Μπάιντεν να αποχωρήσει θα αναδιαμορφώσει την κούρσα και την ιστορία, δεδομένου πόσο διαφορετικό ήταν το πολιτικό σκηνικό στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

«Οι ανησυχίες για την επανάληψη της ιστορίας προκαλούν σίγουρα ανησυχία», δήλωσε ο Τιμ Ναφτάλι, ιστορικός της προεδρίας και ακαδημαϊκός στη Σχολή Διεθνών και Δημοσίων Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Αλλά το γεγονός είναι ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πραγματικά».

Ο Τρούμαν, ο οποίος ήταν 67 ετών όταν αποφάσισε να μην διεκδικήσει άλλη θητεία, και ο Τζόνσον, ο οποίος ήταν 59 ετών, αποσύρθηκαν από τις αντίστοιχες κούρσες τους στη μέση της προεκλογικής περιόδου, καθώς αγωνίζονταν να βρουν έναν τρόπο να τερματίσουν τους αλέθριους, αντιδημοφιλείς πολέμους. Για τον Τρούμαν, ήταν η Κορέα. Για τον Τζόνσον, ήταν το Βιετνάμ.

Ο Τρούμαν είχε ανέλθει στην προεδρία μετά το θάνατο του Φραγκλίνου Ρούσβελτ το 1945 και είχε κερδίσει τις εκλογές του 1948 με ανατροπή. Το 1952, η δημοτικότητά του είχε πέσει σε χαμηλό επίπεδο ρεκόρ, εν μέρει λόγω της εμπλοκής του αμερικανικού στρατού στην Κορέα και των σκανδάλων διαφθοράς στη διοίκησή του. Το καπέλο βοήθησε να τον ωθήσει να ανακοινώσει, στις 29 Μαρτίου, ότι δεν θα διεκδικούσε τρίτη θητεία. Ο Τρούμαν δεν υπόκειτο στην 22η τροπολογία, η οποία καθιέρωσε όρια προεδρικών θητειών το 1951.

Για τον Τζόνσον, τα προβλήματα ήρθαν νωρίς στο εκλογικό έτος 1968, πρώτα με την επίθεση του Τετ, κατά την οποία οι Βορειοβιετναμέζοι και οι Βιετκόνγκ εξαπέλυσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων του Νοτίου Βιετνάμ και των ΗΠΑ, ξεκινώντας νωρίς το πρωί της 31ης Ιανουαρίου. Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, ο Walter Cronkite μετέδωσε ένα ειδικό ρεπορτάζ του CBS από το Βιετνάμ, εκτιμώντας ότι ο πόλεμος θα κατέληγε σε «αδιέξοδο». Αυτό αναγνωρίστηκε ευρέως ως σοβαρό πλήγμα για τον Τζόνσον και την πολεμική προσπάθεια, όχι τουλάχιστον από τον ίδιο τον Τζόνσον.

Στο τέλος μιας ομιλίας στις 31 Μαρτίου, ο Τζόνσον δήλωσε στη χώρα ότι δεν θα διεκδικούσε ούτε θα δεχόταν το χρίσμα του κόμματός του για επανεκλογή.

Είναι αδύνατο, φυσικά, να πούμε αν ο Τρούμαν ή ο Τζόνσον θα τα πήγαιναν καλύτερα αν είχαν παραμείνει. Ο Αϊζενχάουερ ήταν ένας σεβαστός ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1952 υπήρχε η αίσθηση, ακόμη και μεταξύ ορισμένων Δημοκρατικών, ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είχε παραμείνει στην εξουσία για πολύ καιρό. Η συνολική θητεία του Ρούσβελτ και του Τρούμαν διήρκεσε δύο δεκαετίες. Το 1968, το Βιετνάμ είχε διασπάσει σοβαρά το Δημοκρατικό Κόμμα και ο Τζορτζ Γουάλας, ο φυλετιστής της Αλαμπάμα, κατέληξε να αποσπάσει πολλούς Δημοκρατικούς του Νότου στις γενικές εκλογές ως υποψήφιος του τρίτου κόμματος.

Πηγή: NY Times