Φρανσουάζ Αρντί: Πέθανε η θρυλική μορφή της Γαλλίας που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή

Η Φρανσουάζ Αρντί, το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής και πολλά παραπάνω από μία απλή γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός, πέθανε σε ηλικία 80 ετών.

Η κλασική της ομορφιά και η συχνά μελαγχολική μουσική της συνέπαιρνε τους θαυμαστές της διεθνώς από τη δεκαετία του 1960 και μετά. Ήταν η Γαλλίδα με το εμβληματικό, διαχρονικό στυλ και ηγετικό πρόσωπο του κινήματος yé-yé. Ο γιος της, Thomas Dutronc, επίσης μουσικός, ανέφερε τον θάνατο της Αρντί στον λογαριασμό του στο Instagram, δημοσιεύοντας μια βρεφική φωτογραφία του με τη μητέρα του και γράφοντας: «Maman est partie». Ή αλλιώς, «η μαμά έφυγε».

Φρανσουάζ Αρντί: Το σύμβολο των 60 's δεν είναι πια εδώ

Η Αρντί είχε δώσει μάχη με τον καρκίνο του λεμφικού και του λάρυγγα τις τελευταίες δύο δεκαετίες, καθώς διαγνώστηκε για πρώτη φορά με την πρώτη πάθηση το 2004.

Σε ένδειξη του συνεχιζόμενου θρύλου της, το 2023, το περιοδικό Rolling Stone κατέταξε τη Hardy στο Νο 162 της κατάταξης με τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες όλων των εποχών. Ήταν η μόνη Γαλλίδα ερμηνεύτρια στη λίστα. Ο Will Hermes έγραψε ότι η Αρντί «ενσάρκωνε τη γαλλική ψυχραιμία και τη γαλλική ζέστη ταυτόχρονα».

Τα λόγια της ενίσχυαν τον τόνο της: Γράφοντας το δικό της υλικό, ασυνήθιστο στις αρχές της δεκαετίας του '60, ειδικά για γυναίκες, ηχογράφησε επίσης έργα από δασκάλους όπως ο Serge Gainsbourg, και η ερμηνεία της στο «Suzanne» του Leonard Cohen μπορεί να είναι η πιο υποβλητική που έχει ηχογραφηθεί ποτέ, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του. Ο Hermes έγραψε ότι οι δεκάδες κυκλοφορίες δίσκων της «εξακολουθούν να κάνουν τον υπαρξισμό να ακούγεται απίστευτα κομψός».

Η Αρντί έγινε επίσης μοντέλο, για σχεδιαστές όπως ο Yves Saint Laurent,αλλά και ηθοποιός, και ίσως να έμεινε περισσότερο στη μνήμη του αμερικανικού κοινού για το «Grand Prix» του John Frankenheimer το 1966.

Οι εμφανίσεις της στην οθόνη διήρκεσαν 13 χρόνια, από το «Κάστρο στη Σουηδία» του 1963 μέχρι το κύκνειο άσμα της το 1976, το «Αν έπρεπε να ξαναγίνει» του Claude Lelouch. Άλλοι υποκριτικοί της ρόλοι περιελάμβαναν το «A Bullet in the Heart» και ένα cameo στο «What's New, Pussycat?».

«Ήμουν πολύ αφελής και μια καλοαναθρεμμένη νεαρή γυναίκα», δήλωσε η Αρντί στους New York Times το 2018, περιγράφοντας μια κινηματογραφική καριέρα για την οποία ένιωθε ακατάλληλη. «Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα μπορούσα να απορρίψω προτάσεις από γνωστούς σκηνοθέτες. Ωστόσο, προτιμούσα κατά πολύ τη μουσική από τον κινηματογράφο. Η μουσική σου επιτρέπει να μπεις βαθιά στον εαυτό σου και στο πώς νιώθεις, ενώ ο κινηματογράφος έχει να κάνει με το να παίξεις έναν ρόλο, να υποδυθείς έναν χαρακτήρα που μπορεί να απέχει χιλιόμετρα από αυτό που είσαι».

Η Αρντί είχε την πρώτη της μουσική επιτυχία, το «Tous les Garcons et les Filles» («Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια»), το 1962, όταν ήταν μόλις 18 ετών. Είχε τη μεγαλύτερη αγγλόφωνη επιτυχία της το 1968 με το «It Hurts to Say Goodbye», γραμμένο από τον Serge Gainsbourg, το οποίο έγινε Νο. 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και στη γενέτειρά της, τη Γαλλία.

Τραγουδούσε στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά και συγκέντρωσε θαυμαστές από τις τάξεις των μεγαλύτερων αστέρων του κόσμου. Ο Bob Dylan ήταν μεταξύ των θαυμαστών της, απευθυνόμενος σε αυτήν με ένα ποίημα στο οπισθόφυλλο του πρώιμου άλμπουμ του «Another Side of Bob Dylan». Όταν ήρθε στο Παρίσι για να δώσει την πρώτη του συναυλία εκεί, θυμάται η Αρντί, αρνήθηκε να επιστρέψει στη σκηνή αν δεν συμφωνούσε να τον συναντήσει.

Το 2018, αφού αντιμετώπισε μια νέα σειρά προβλημάτων υγείας, η Αρντί έκανε αυτό που αποδείχθηκε η τελική της επιστροφή, εκδίδοντας μια αυτοβιογραφία, το «The Despair of Monkeys and Other Trifles», και εκδίδοντας ένα νέο άλμπουμ, το «Personne d'Autre» («Κανείς άλλος»), το 28ο της.

Ο γύρος του Τύπου που έκανε για να προωθήσει αυτά τα έργα σηματοδότησε μια μεγάλη στροφή σε σχέση με την κατάστασή της μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, όταν είχε τεθεί σε τεχνητό κώμα και δεν αναμενόταν να ανανήψει.

Η Αρντί διατήρησε το ενδιαφέρον της για τη μουσική και στα τελευταία χρόνια της ζωής της. Το 2017, η αρθρογραφία της εμφανίστηκε στον ιστότοπο Talkhouse, καθώς εκθείαζε εκτενώς το συγκρότημα Cigarettes After Sex.

«Ήταν ένας πραγματικός κεραυνός εν αιθρία: Ήταν ακριβώς η μουσική που προτιμώ και που έψαχνα όλη μου τη ζωή», έγραψε για το συγκρότημα. «Αν κάτι μπορεί να προσδιορίσει εμένα και τα τραγούδια μου, αυτό είναι η ρομαντική μοναξιά. Πιθανότατα έχει να κάνει με τους στίχους, αλλά αυτό που μου υποδηλώνουν όλα τα τραγούδια των Cigarettes After Sex έχει να κάνει περισσότερο με την αγάπη, τον αισθησιασμό, την τρυφερότητα, την ομορφιά και τη μελαγχολία παρά με τα αντίθετα αυτών των πραγμάτων. Δεν έχω τόσα πολλά πραγματικά αισθησιακά τραγούδια, και όλα τα τραγούδια του Greg είναι αισθησιακά... μόνο μερικά από τα δικά μου είναι έτσι».

Μίλησε για τη χαρά της όταν έμαθε ότι ο Greg Gonzales, ο τραγουδιστής των Cigarettes After Sex, ήταν θαυμαστής της και ενθουσιάστηκε με το γεγονός ότι συνάντησε το συγκρότημα για δείπνο στο Παρίσι. «Εδώ στην Κορσική, θέλω ο σύζυγός μου και οι φίλοι μας να αγαπούν αυτή τη μουσική όσο εγώ, γι' αυτό και την παίζω ξανά και ξανά, όσο πιο δυνατά γίνεται.

. Αν και νιώθω πολύ νέα στο μυαλό μου, είμαι δυστυχώς πολύ μεγάλη πια για να παίζω τη μουσική των Cigarettes After Sex κατά τη διάρκεια μιας ρομαντικής νύχτας με έναν «αρραβωνιαστικό» - όπως κάνουν σίγουρα πολλοί άλλοι θαυμαστές τους», έγραψε.

Με πληροφορίες από Variety/ Guardian