Τρομοκρατική επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Euro 2024: Ένας όχι παράλογος καλοκαιρινός φόβος

Με τον τελικό του Conference League τις προάλλες στην OPAP Arena, πολλοί γκρίνιαξαν για τα μέτρα ασφαλείας που πάρθηκαν. Πολύ κακώς και πολύ ανοήτως βέβαια γκρίνιαξαν, πρώτον γιατί τα μέτρα ασφαλείας στα μεγάλα γεγονότα που συγκεντρώνουν πλήθη κόσμου είναι εξίσου απαραίτητα με τα ίδια τα γεγονότα, όσο και γιατί, δεύτερον, αυτά τα μέτρα τα απαιτεί σε κάθε πόλη που αναλαμβάνει τελικούς η ίδια η UEFA — και πολύ καλά κάνει. Τα ίδια ισχύουν και για όλες τις άλλες «διοργανώτριες Αρχές» ανάλογων τελικών ή μεγάλων τουρνουά. Αλλά στ’ αλήθεια: υπάρχουν άνθρωποι αναμεταξύ μας που θεωρούν υπερβολικά (!) τέτοιου είδους μέτρα. «Ε και τι θα γίνει τώρα δηλαδή, δεν θα μπορούμε να περπατάμε ελεύθερα;»

Βέβαια, στη ζωή μαθαίνουμε σχετικά γρήγορα πως κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα συνηθίσει κανείς ποτέ. Η χαζομάρα είναι ένα από αυτά που τα μαθαίνεις πάντα από την αρχή. Δεν φτάνεις σε μια καμπή της ζωής που να λες, «Από δω και πέρα δεν θα δίνω σημασία, ας πουν ό,τι βλακεία θέλουν, δεν με νοιάζει». Γιατί σε νοιάζει. Και γιατί είναι σαν την πείνα — όσο και να φας σήμερα, αύριο κάποια στιγμή θα ξαναπεινάσεις. Υπάρχει λόγος βέβαια: αν συνήθιζε κανείς στην ανοησία, θα έχανε αμέσως κάθε διάθεση για ζωή γιατί θα ένιωθε κοινωνικά ανυπεράσπιστος. Και θα ’πεφτε από το μπαλκόνι να ξεμπερδεύει.

Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2024 στο Παρίσι. Αργούν ακόμα: ξεκινούν στις 26 Ιουλίου και θα διαρκέσουν μέχρι τις 11 Αυγούστου. Αλλά εμάς μάς έχει καρφωθεί ο φόβος ενός τρομοκρατικού χτυπήματος κατά τη διάρκεια των Αγώνων. Και δεν εννοώ εδώ το χτύπημα ενός μοναχικού λύκου, κάτι δηλαδή που είναι απρόβλεπτο και συνήθως περιορισμένης κλίμακας (περιορισμένης μέχρι να σφάξουν εσένα, βέβαια…). Αλλά για ένα οργανωμένο χτύπημα, που θα έχει σκοπό να προκαλέσει μεγάλη ζημιά, μεγάλη αιματοχυσία.

Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ μείζον αθλητικό γεγονός στον κόσμο, και δη στην Ευρώπη, που να μην αναβοσβήνει με μεγάλα κόκκινα γράμματα στους πίνακες όσων είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλειά μας

Θα πει κανείς ότι πολύ πιο πριν θα έχουμε το Euro στη Γερμανία: θα διεξαχθεί από τις 14 Ιουνίου έως τις 14 Ιουλίου, όχι σε μία και σε δύο, αλλά σε δέκα πόλεις — τις εξής: Βερολίνο, Μόναχο, Ντόρτμουντ, Κολωνία, Στουτγκάρδη, Αμβούργο, Φρανκφούρτη, Λειψία, Ντύσελντορφ και Γκελζενκίρχεν. Δέκα πόλεις. Χάος.

Δεν ξέρω γιατί έχω (πολύ) μεγαλύτερο καρδιοχτύπι για τους Ολυμπιακούς των Παρισίων απ’ ό,τι για το Euro της Γερμανίας. Ίσως γιατί οι Ολυμπιακοί είναι το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο. Ίσως γιατί το Παρίσι είναι το Παρίσι. Ίσως γιατί έτσι θα τρωθεί περαιτέρω ο Μακρόν, που είναι ο #1 Ευρωπαίος ηγέτης αυτή τη στιγμή. Ίσως γιατί αποκλείστηκε η Ρωσία. Ίσως για το Μπατακλάν και το Σαρλί Εμπντό: εννιά χρόνια δεν είναι δα ένας αιώνας, σαν χθες ήταν που είχαμε μείνει παγωμένοι, δυο φορές μέσα σε μια χρονιά, και που η καρδιά μας έμεινε στο Παρίσι. Ίσως ακόμα και για το Μόναχο, λόγω του πολέμου στο Ισραήλ, κι ας έγινε πράγματι πολύ-πολύ καιρό πριν. Δεν ξέρω. Και δεν ξεχνώ.

Και, επιπλέον, δεν σημαίνουν κάτι οι φόβοι οι δικοί μου. Αυτό το ξέρω, και μάλιστα πολύ καλά. Έχουν γνώσιν οι φύλακες, και τα μέτρα ασφαλείας θα είναι πραγματικά δρακόντεια. Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ μείζον αθλητικό (και όχι μόνο) γεγονός στον κόσμο, και δη στην Ευρώπη, που να μην αναβοσβήνει με μεγάλα κόκκινα γράμματα στους πίνακες των ανθρώπων εκείνων που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλειά μας: τη μητέρα της ελευθερίας, και αδελφή της ισότητας. Μόνο στο Crocus City Hall δεν συνέβη αυτό. Αλλά το Crocus City Hall είναι στη Ρωσία, μισή ώρα δρόμος από τη Μόσχα: εκεί είναι άλλο σύμπαν, και κανείς μπορεί να σκεφτεί ό,τι θέλει για τους λόγους που αφέθηκαν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι εκείνοι οι κτηνάνθρωποι με τα Καλάσνικοφ και να θερίζουν τον κόσμο.

Ας ελπίσουμε να μη συμβεί τίποτε. Ας πούμε απλώς ότι κινδυνολογώ, και ας τελειώνουμε μ’ αυτό. Ή, αν σχεδιάζεται κάτι, να πνιγεί εν τη γενέσει του, όπως τόσα και τόσα άλλα, για τα οποία δεν μαθαίνουμε ποτέ το παραμικρό. Και ούτε χρειάζεται να μάθουμε ποτέ.

Σε κάθε περίπτωση, ξέρουμε ότι τα μέτρα ασφαλείας στα μεγάλα γεγονότα που συγκεντρώνουν πλήθη κόσμου είναι εξίσου απαραίτητα με τα ίδια τα γεγονότα — και πάντα αποδίδουν.