Λίγο πριν πεθάνει το 2004 η Jenny Verastro από το Staten Island των ΗΠΑ, αποκάλυψε στον αγαπημένο της ανιψιό ότι του αφήνει έναν κρυμμένο θησαυρό κάτω από τη ραπτομηχανή της. Ο Καρλ Σαμπατίνο δεν βιάστηκε να ψάξει – άλλωστε, τι θα μπορούσε να χωράει κάτω από μία ραπτομηχανή; Όταν πια πέθανε η θεια του, έριξε μια ματιά κάτω από την παλιά ραπτομηχανή της και ανακάλυψε έναν πίνακα, που δεν φαινόταν και ιδιαίτερης αξίας, πάντως σίγουρα δεν φαινόταν για θησαυρός, τυλιγμένο μέσα σε μία εφημερίδα.
Λίγο καιρό μετά, συνειδητοποίησε ότι αυτή τη ζωγραφιά κάπου την είχε ξαναδεί. Για την ακρίβεια, στο σπίτι της θείας του όταν εκείνος ήταν παιδί και εκείνη αρκετά νέα τότε.
Ο περίεργος Καρλ άρχισε να εξετάζει πιο προσεκτικά τον πίνακα, πριν από περίπου 12 χρόνια και κάπως άρχισε να τον παραξενεύει η φαρδιά πλατιά υπογραφή του Πικάσο. Μήπως το έργο ήταν αυθεντικό και όχι κάποιο αντίγραφο; Μήπως η θεία του τόσα χρόνια στο σπίτι της φιλοξενούσε εναν πραγματικό θησαυρό;
Υποπτευόμενος ότι μπορεί να είναι αντίγραφο του πίνακα του Πικάσο «Γυναίκα με κάπα» του 1901, πήγε και το εκτίμησε στον οίκο Christie's στη Νέα Υόρκη.
«Το εξέτασε για περίπου 30 δευτερόλεπτα και κυριολεκτικά μου το γύρισε πίσω και μου είπε: “Αυτή είναι μια αφίσα αξίας 10 δολαρίων (7,86 λίρες), μην χάνεις τον χρόνο σου”», θυμάται ο Καρλ αναφορικά με την αντίδραση του εκτιμητή.
Όμως, δεν το έβαλε κάτω και λίγο καιρό μετά επισκέφθηκε τον αναλυτή τέχνης Dr. Kenneth Smith, πρόεδρο του Center for Art Materials Analysis για να δει αν θα μπορούσε να βρει περισσότερες πληροφορίες.
Ο Smith χρησιμοποίησε μια βελόνα για να αποσπάσει τη χρωστική ουσία και τη μελέτησε στο μικροσκόπιο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ήταν απολύτως χρονοσυμβατή με τα υλικά που χρησιμοποιούνταν στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1930.
«Ο ιδιοκτήτης του έργου Τέχνης δαπάνησε τον χρόνο και τα χρήματα για να κάνει όλα όσα θα διασφάλιζαν την εγκυρότητα του έργου», εξήγησε η Alexandra DeMasi, η διευθύντρια της γκαλερί Sheldon Fine Art.
«Πραγματικά πιστεύω ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα σχετικά με το έργο είναι ότι, σε κάποιο βαθμό, ξαναγράφει την ιστορία της τέχνης», συμπλήρωσε η ίδια, ενώ υποστηρίζει ότι οι ιδιοκτήτες του έργου μπορούν να εντοπιστούν πίσω στο 1944, όταν ένας άνδρας ονόματι Nicholas Verrastro αγόρασε το έργο από έναν πλανόδιο πωλητή κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πίνακας έφτασε στη Νέα Υόρκη και το έργο φυλασσόταν στο σπίτι της Jenny και της Rose Verrastro στο Greenwich Village, μέχρι το 2004, οπότε και η πρώτη αποφάσισε να το αφήσει –μετά τον θάνατό της- στον ανιψιό της.
15°
