Ένας Δούκας που ονομάστηκε Ellington

Σαν Σήμερα πέθανε ο Duke Ellington, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες τζαζ όλων των εποχών, είχε τεράστιο αντίκτυπο στη δημοφιλή μουσική των τελών του 20ού αιώνα. Για σχεδόν πενήντα χρόνια περιόδευσε σε όλο τον κόσμο ως αρχηγός συγκροτήματος και πιανίστας. Σήμερα οι ηχογραφήσεις του παραμένουν μεταξύ των πιο δημοφιλών τζαζ της εποχής των big-band.

Ανάμεσα στα περισσότερα από δύο χιλιάδες τραγούδια του περιλαμβάνονται επιτυχίες όπως τα "In A Sentimental Mood", "Sophisticated Lady", "I Got It Bad And That Ain't Good" και "I'm Beginning To See The Light".

Η πρώιμη καριέρα του Duke Ellington

Γεννημένος στην Ουάσινγκτον το 1899, ο Edward Kennedy Ellington, πιο γνωστός ως "Duke", άρχισε να παίζει πιάνο από παιδί. Η μητέρα του, η οποία έπαιζε επίσης πιάνο, επέβλεψε την εκπαίδευσή του και στα δεκαεπτά του άρχισε να παίζει επαγγελματικά. Κάνοντας το όνομά του ως πιανίστας στην Ουάσινγκτον, ο Ellington άρχισε να συνθέτει τη δική του μουσική. Το 1923 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο χρόνο δημιούργησε το δικό του συγκρότημα, τους Washingtonians. Μέχρι το 1927, η μπάντα του Ellington είχε βρει μια μικρή βάση θαυμαστών και εξασφάλισε μια δέσμευση στο διάσημο Cotton Club του Χάρλεμ. Αυτό αποδείχθηκε σημαντικό σημείο καμπής στην καριέρα του Ellington, παρέχοντάς του πρόσβαση σε μεγαλύτερο κοινό μέσω του ραδιοφώνου και των ηχογραφήσεων.

Η μπάντα του Duke Ellington

Το 1931 ο Ellington εγκατέλειψε το Cotton Club και ξεκίνησε μια σειρά εκτεταμένων περιοδειών που θα συνεχιστούν για το υπόλοιπο της ζωής του. Για τον Ellington, η big band δεν αποτελούνταν απλώς από τέσσερις τρομπέτες, τρία τρομπόνια, τύμπανα, ένα μπάσο και ένα πιάνο- αποτελούνταν από άτομα. Εκεί που άλλοι συνθέτες είχαν ασχοληθεί με τη δημιουργία ενός ήχου που θα ενοποιούσε τα πολλά όργανα σε μια φωνή, ο  Ellington πίστευε ότι έπρεπε να αφήσει τις παράφωνες φωνές κάθε μουσικού να παίξουν η μία εναντίον της άλλης. Έγραψε μουσική που αξιοποιούσε το ιδιαίτερο ύφος και τις ικανότητες των σολίστ του.Για αυτόν και για πολλούς άλλους λόγους, οι σολίστες του συχνά παρέμεναν μαζί του για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Μεταξύ των καλύτερων μελών της μπάντας του ήταν ο Jimmy Blanton, ο Johnny Hodges, ο Cootie Williams και ο Harry Carney (ο οποίος ήταν στη μπάντα σχεδόν σε όλα τα σαράντα επτά χρόνια της).

Συνεργασία με τον Billy Strayhorn

Το 1939, ο Billy Strayhorn εντάχθηκε στο συγκρότημα ως ενορχηστρωτής, συνθέτης και μερικές φορές πιανίστας. Οι δύο τους συνεργάστηκαν, συνεχίζοντας την παράδοση που είχε χτίσει ο Ellington. Η συμβολή του Strayhorn στα επιτεύγματα του Ellington εκείνη την εποχή ήταν σημαντική, και μάλιστα μερικές από τις πιο δημοφιλείς μελωδίες τους (όπως το "Take The A Train") γράφτηκαν από τον Strayhorn. Αν και δεν είναι τόσο γνωστό όσο μεγάλο μέρος του υπόλοιπου έργου του Ellington, κομμάτια όπως το "Jack the Bear", το "Ko-ko" και το "Cotton Tail" (που έγιναν μεταξύ 1939 και 1942), είχαν βαθιά επίδραση σε μεγάλο μέρος της σύνθεσης και της εκτέλεσης της τζαζ που ακολούθησε. Παρόλο που ο Ellinfton συνέχισε να συνθέτει και να παίζει τακτικά καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και του 1950, η ζήτηση του κοινού για μουσική big-band είχε εξασθενίσει. Μόνο το 1956, με μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Φεστιβάλ Τζαζ του Νιούπορτ, ο Ellingtonεπανεμφανίστηκε ως σημαντική φωνή στη σύγχρονη μουσική.

Για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του ως συνθέτης και αρχηγός συγκροτήματος, ο Ellignton υποβάθμισε τον ρόλο του ως πιανίστας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να εμφανίζεται με πολλούς άλλους σπουδαίους μουσικούς και συνθέτες της εποχής, όπως ο Coleman Hawkins, o John Coltrane και άλλοι. Για τις νεότερες γενιές, ο Ellington ήταν ταυτόχρονα σύμβολο των παραδοσιακών τρόπων της τζαζ μουσικής και το καλύτερο παράδειγμα υπέρβασης αυτών των τρόπων. Η ομορφιά και η ενέργεια παλαιότερων κομματιών όπως το "Mood Indigo" παρέμειναν ζωντανές ακόμη και στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον Μάιο του 1974, ο Ellington πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στη Νέα Υόρκη.

Στα πενήντα και πλέον χρόνια που ήταν επαγγελματίας μουσικός, ο Ellington είχε προταθεί για το βραβείο Πούλιτζερ, είχε εκλεγεί στο Εθνικό Ινστιτούτο Τεχνών και Γραμμάτων, είχε ανακηρυχθεί διδάκτωρ μουσικής από το Πανεπιστήμιο Γέιλ, του είχε απονεμηθεί το Μετάλλιο της Ελευθερίας και, το σημαντικότερο, είχε χτίσει τα θεμέλια από τα οποία αναπτύχθηκε στη συνέχεια μεγάλο μέρος της καλύτερης αμερικανικής μουσικής.