Γάζα - Eurovision σημειώσατε 1: η επιλεκτική διαμαρτυρία

Ενώ το σλόγκαν της Eurovision ήταν φέτος «United by music» (Ενωμένοι με τη μουσική), μόνο United δεν ήταν! Διαδηλώσεις, συλλήψεις, bullying σε βάρος τραγουδίστριας, χώρες που απείλησαν να αποχωρήσουν από τον διαγωνισμό, αποκλεισμός της Ολλανδίας την τελευταία στιγμή… Η Eurovision απέδειξε επίσης περίτρανα πως η πολιτική όχι μόνο παρενέβη στον διαγωνισμό ενώ θεωρείται αυστηρά «α-πολιτικός», αλλά προκάλεσε και πρωτοφανείς εντάσεις.

Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα προς τη συμμετοχή του Ισραήλ και την εικοσάχρονη τραγουδίστρια Eden Golan. Το τραγούδι «Ηurricane» (Τυφώνας) ήταν ένα ύμνος για τα 1.200 θύματα της επίθεσης της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου, χωρίς βέβαια να γίνεται κάποια άμεση αναφορά στην τραγική αιματοχυσία. Η χώρα είχε ήδη προτείνει μια πρώτη εκδοχή με τίτλο «Οctober Rain» (Βροχή του Οκτωβρίου) η οποία απορρίφθηκε από την EBU (European Broadcasting Union), υπεύθυνη για τον διαγωνισμό, γιατί τα «πολιτικά» μηνύματα απαγορεύονται αυστηρά από τον κανονισμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τραγούδι γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Το 1976, λόγου χάρη, το τραγούδι της Ελλάδας «Παναγία μου, Παναγία μου» που ερμήνευσε η Μαρίζα Κωχ, ήταν μια διαμαρτυρία ουσιαστικά για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Πιο πρόσφατα, το 2016, η Ουκρανία κέρδισε τον διαγωνισμό με το τραγούδι «1944» το οποίο αναφερόταν στη βίαιη εκτόπιση των Τατάρων της Κριμαίας στην κεντρική Ασία από τον Στάλιν.

Φέτος όμως οι εντάσεις ήταν πιο έντονες από ποτέ και όχι τόσο για ένα τραγούδι, αλλά κυρίως για τη συμμετοχή μιας χώρας. Γιατί; Γιατί πρόκειται για το Ισραήλ! Χαμός στα social media και στην τηλεόραση με αντισημιτικά σχόλια, με θεωρίες συνομωσίας και με απειλητικά μηνύματα προς την ισραηλινή ομάδα. Στο Μάλμε, πόλη όπου διεξαγόταν η Eurovision, δεκάδες διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία και προσπάθησαν να εισβάλλουν στον χώρο του διαγωνισμού. Οπαδοί της Eurovision μπήκαν αναστατωμένοι στην Arena, καθώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους οργισμένους διαδηλωτές που φώναζαν «ντροπή σας».

Τα γεγονότα αυτά δεν μας κάνουν δυστυχώς εντύπωση. Εδώ και αρκετούς μήνες, βλέπουμε σε πόλεις και πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής διαδηλώσεις και καταλήψεις από φιλοπαλαιστίνιους. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιοι είναι αυτοί οι διαδηλωτές ανά τον κόσμο και τι ζητούν. Ως επί το πλείστον πρόκειται για μουσουλμάνους και ακτιβιστές της Αριστεράς. Τα πιο συνηθισμένα σλόγκαν που χρησιμοποιούν είναι «From the river to the sea», «Free Palestine», «Stop Genocide».

«From the river to the sea», «Free Palestine», «Stop Genocide» - Ανάλυση των συνθημάτων

Τι σημαίνει η φράση «From the river to the sea» (Από το ποτάμι στη θάλασσα);

Το ποτάμι αφορά τον Ιορδάνη και η θάλασσα τη Μεσόγειο. Άρα, επί της ουσίας, προτείνουν να διαγραφεί το Ισραήλ από τον χάρτη, όπως ακριβώς προτείνουν και οι τρομοκράτες της Χαμάς, της Χεζμπολάχ καθώς και το Ιράν! Αν λοιπόν πρέπει ακολουθήσουμε αυτή την λογική, τι κάνουμε με τους σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους της χώρας; Οι ισλαμιστές πάντως έδωσαν μια ξεκάθαρη απάντηση με το πογκρόμ της 7ης Οκτωβρίου.

Ας αναλύσουμε το «Free Palestine» (Ελεύθερη Παλαιστίνη)

Για ποια Παλαιστίνη μιλούν, με ποια σύνορα; Να υπενθυμίσουμε εδώ πως ποτέ δεν υπήρξε ανεξάρτητο αραβικό κράτος της Παλαιστίνης. Από τον 16ο αιώνα μέχρι το 1917, η Παλαιστίνη ήταν μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ενώ από το 1917 μέχρι το 1948 βρισκόταν στα χέρια των Άγγλων. Για να βρεθεί λύση στις εντάσεις μεταξύ των μουσουλμάνων και των Εβραίων, η Peel Commission το 1937 πρότεινε να χωριστεί η Παλαιστίνη σε 3 ζώνες: διεθνής, αραβική και εβραϊκή. Οι Άραβες αρνήθηκαν. Ακολούθησαν από τότε κι αλλά «όχι» των Αράβων: το 1947 (με την πρόταση του ΟΗΕ για δυο κράτη), το 2000 στη Σύνοδο Κορυφής του Camp David, το 2001 στις διαπραγματεύσεις στην Τάμπα και το 2008 με το Σχέδιο Ολμέρτ. Μέχρι σήμερα, οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ξεκαθαρίσει τη θέση τους. Eίναι οι ίδιοι έτοιμοι να δεχτούν την ύπαρξη του Ισραήλ; Αν ναι, ποια θα είναι τα σύνορα των δύο χωρών; Απαιτούνται διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις και από τις δύο πλευρές, χωρίς να εμπλέκονται βέβαια τρομοκρατικές οργανώσεις και Ιράν. Το «Free Palestine» είναι λοιπόν απλά μια θεωρία.

Ας δούμε και το «Stop genocide»

Είναι πολύ σημαντικό να ορίσουμε ξεκάθαρα τον όρο γενοκτονία. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, «γενοκτονία» είναι τo βίαιο έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος μια ομάδας (εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής) με στόχο τον αφανισμό της. Κάποια παραδείγματα:

• Αρμένιοι το 1915, περίπου 1,5 εκατομμύριο θύματα (από τους Τούρκους)
• Εβραίοι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 6 εκατομμύρια (από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους σε όλη την Ευρώπη)
• H φυλή των Τούτσι το 1994 στη Ρουάντα, 900.000 περίπου θύματα (από τη φυλή των Χούτου).

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε θύματα πόλεμου ή εγκλήματα πολέμου με γενοκτονία. Το Ισραήλ δεν έχει σκοπό τον αφανισμό των Παλαιστίνιων, αλλιώς δεν θα έστελνε ούτε φυλλάδια στους κατοίκους πριν βομβαρδίσει κι ούτε θα επέτρεπε ανθρωπιστική βοήθεια. Δεν μιλάμε λοιπόν για γενοκτονία. Σίγουρα όμως, στο πλαίσιο ενός πολέμου δυστυχώς θρηνούμε θύματα και κυρίως αμάχους.

Απ’ ό,τι φαίνεται, οι διαδηλωτές δεν γνωρίζουν καλά τους όρους και την ιστορία. Βέβαια αυτό δεν έχει σημασία για εκείνους. Το πιο τραγικό είναι πως δεν διαδηλώνουν εν κατακλείδι υπέρ των Παλαιστίνιων αλλά κατά του Ισραήλ και, τολμώ να πω, κυρίως κατά των Εβραίων! Δεν ήταν λίγες οι διαδηλώσεις που ακούστηκαν αντισημιτικά συνθήματα. Στο πανεπιστήμιο Columbia, οι Εβραίοι φοιτητές αποφεύγουν τα μαθήματα δια ζώσης γιατί δέχονται απειλές. Στο Βέλγιο και τη Γαλλία, Εβραίοι βγάζουν το όνομά τους από το γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας τους γιατί είχε γεμίσει αντισημιτικά και απειλητικά μηνύματα.

Για κανένα πόλεμο δεν έγιναν τόσες πολλές διαδηλώσεις και επεισόδια. Ερωτώ λοιπόν: Γιατί κάποιοι αντιδρούν μόνο όταν πρόκειται για το Ισραήλ; Είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν την επιλεκτική διαμαρτυρία:

• Από το 2011 μέχρι σήμερα: εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, πάνω από 500.000 θύματα. Σιωπή!
• Από το 2000 μέχρι σήμερα: εμφύλιος πόλεμος στο Σουδάν, 400.000 θύματα. Σιωπή!
• Από το 2014 μεχρι σήμερα: εμφύλιος πόλεμος στη Υεμένη με κύριο υπεύθυνο τους ισλαμιστές Χούθι: 400.000 περίπου θύματα. Σιωπή!

Ας επανέλθουμε στη Eurovision. Μέχρι να διώξει η EBU τη Ρωσία από τον διαγωνισμό δεν είδαμε μεγάλες κινητοποιήσεις. Επίσης, μέχρι να αποσυρθεί η Τουρκία, πάλι δεν είδαμε κινητοποίηση. Η Τουρκία, μια δικτατορία με επεκτατικές διαθέσεις, που δεν αναγνώρισε ποτέ τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων, που κατέλαβε την Βόρεια Κύπρο αψηφώντας τους νόμους του Διεθνούς Δικαίου, που φέρεται απάνθρωπα στη μειονότητα των Κούρδων… Πού είναι οι διαδηλώσεις;

Άλλη ερώτηση: γιατί η Σουηδή ακτιβίστρια υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος Greta Thunberg δίνει τόση σημασία στην κατάσταση στην Παλαιστίνη αλλά δεν να μιλάει ποτέ για τους Ουιγούρους (μουσουλμάνους) στην Κίνα, οι οποίοι υφίστανται μαζικές διώξεις με εκτελέσεις, βασανιστήρια, σεξουαλική βία και καταναγκαστική εργασία;

Είδαμε επίσης στις διαδηλώσεις κάποιους να κρατούν μπάνερ με συνθήματα όπως «Gays for Palestine» ή «Queers for Palestine». Άραγε γνωρίζουν ποια θα ήταν η μοίρα τους αν ζούσαν στην Παλαιστίνη ή σε κάποια άλλη μουσουλμανική χώρα;

Πολλές οι ερωτήσεις χωρίς απάντηση. Είναι εύκολο εντούτοις να καταλάβεις: όταν πρόκειται για Εβραίους όλοι οι εξτρεμιστές συσπειρώνονται! Ένας λοιπόν ριζωμένος και ξεκάθαρος αντισημιτισμός! Γι’ αυτό και είναι επιλεκτική η διαμαρτυρία!

Όλοι πονάμε για τα θύματα ενός πόλεμου. Όλοι θέλουμε να βρεθεί γρήγορα μια λύση μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων. Όλοι θέλουμε την ειρήνη στον κόσμο. Κάποιοι λίγοι το εκφράζουν με λάθος τρόπο. Είναι πολλοί όμως αυτοί που διαθέτουν και γνώσεις και λογική και μνήμη και κρίση και δεν επικροτούν τις ακραίες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των δήθεν ακτιβιστών και υπερασπιστών της ειρήνης, γνωρίζοντας τι ακριβώς γίνεται στην περίπτωση του Ισραήλ και της Γάζας. Το ότι δεν εκφράζονται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Μακάρι να νικήσει στο τέλος η φωνή της λογικής.