Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την καλή θέση του Ισραήλ στη Eurovision και τις διαμαρτυρίες, που όμως δεν είναι πλειοψηφία
Παρ' ότι τα τελευταία χρόνια πέφτουν από έκπληξη σε έκπληξη κάποιοι συμπολίτες επιμένουν να μην καταλαβαίνουν ότι αυτός που κάνει περισσότερο θόρυβο δεν είναι υποχρεωτικό να εκφράζει την πλειονότητα. Στην πραγματικότητα συνήθως το αντίθετο συμβαίνει, αφού η φασαρία είναι μια καλή προσπάθεια αναπλήρωσης της έλλειψης μεγέθους.
Πάρτε για παράδειγμα τον έναν από τους δύο συμπολίτες που η ΕΡΤ έκρινε κατάλληλους να στείλει στο Μαλμέ για να σχολιάσουν τον διαγωνισμό της Eurovision. Μην μπορώντας να χωνέψει τους 323 βαθμούς που έδωσε το κοινό στο Ισραήλκαι πλειοδοτώντας στην έκπληξη του συμπαρουσιαστή του είπε «όχι αυτοί που γιουχάρουν, αυτοί είναι ηθοποιοί». Δεν μπορούσε ο δυστυχής να καταλάβει το ότι αν σε 10 ανθρώπους φωνάζει ο ένας αυτός θα είναι ο μόνος που θα ακούγεται, αλλά οι φωνές του δεν θα λένε τίποτα για τους υπόλοιπους. Λαμβάνοντας υπόψιν, λοιπόν, μόνον όποιους άκουγε να φωνάζουν (και μάλλον συμμεριζόμενος τις απόψεις τους) επέλεξε να αγνοήσει ή να μη σκεφτεί καν όσους έμεναν σιωπηλοί και όσους δεν μπορούσε να ακούσει.
Εννοείται ότι δεν ισχυρίζομαι ότι η ψήφος σε έναν διαγωνισμό, όσο μεγάλος κι αν είναι, είναι σώνει και καλά αντιπροσωπευτική της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (παρ' ότι είναι αντιπροσωπευτικότερη από ένα timeline στο twitter).
Αυτό που λέω είναι ότι δεν μπορεί κανείς να κρίνει το οτιδήποτε βασιζόμενος σ’ αυτούς που κάνουν θόρυβο όσο κι αν ψυχολογικά ικανοποιείται από αυτόν.
Δυστυχώς πολλοί συμπολίτες βγάζουν τα συμπεράσματά τους για τον κόσμο γύρω τους μέσω συζητήσεων στον καθρέφτη τους. Και παρά τις συνεχείς διαψεύσεις στις οποίες τους υποχρεώνει αυτή η αντιληπτική αυτοϊκανοποίηση επιμένουν να νομίζουν ότι η κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι αντίστοιχη της παρέας τους, του κύκλου τους ή όσων έχουν επιλέξει να ακολουθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Άλλωστε η πραγματική τους προσπάθεια δεν είναι να βγάλουν τα καλύτερα δυνατά συμπεράσματα για την κοινωνία. Η προσπάθειά τους έχει να κάνει αποκλειστικά με τους εαυτούς τους. Ό,τι πιστεύουν για τον κόσμο γύρω τους είναι για να καθησυχάσουν τις αμφιβολίες τους και να τονώσουν την αίσθησή τους ότι κάπου ανήκουν. Η ανάγνωση της πραγματικότητας δεν έχει σκοπό την κατανόηση, αλλά την επιβεβαίωση των αντιλήψεων που ήδη έχουν, την τόνωση του ηθικού τους.
Βεβαίως οι συμπολίτες αυτοί έχουν ένα κάποιο ελαφρυντικό. Η λανθασμένη αντίληψή τους για την πραγματικότητα, η επιπόλαια ανάγνωση της κοινωνίας, υποστηρίζεται συνήθως από εκείνους τους επαγγελματίες που κανονικά η δουλειά τους είναι να ξεπερνούν το προφανές και να «ακούνε» και πέρα από τον θόρυβο: τους δημοσιογράφους. Οι οποίοι για τους ίδιους ψυχολογικούς (και καμιά φορά για εμπορικούς ή ακόμα πιο πονηρούς λόγους) ενθαρρύνουν αυτήν την επιπόλαια ανάγνωση της πραγματικότητας. Παρουσιάζοντας ως πλειονότητα τις φωνακλάδικες μειοψηφίες δημιουργούν μια απολύτως στρεβλή, αλλά ψυχολογικά ικανοποιητική, όψη της πραγματικότητας.
Πάρτε ας πούμε τις φασαρίες σε κάποια αμερικανικά πανεπιστήμια. Αν βασιστεί κανείς στη δημοσιογραφική κάλυψη (μιλώ για τα ελληνικά μέσα) μπορεί να νομίζει ότι γίνεται χαμός σε όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια, ότι στον χαμό συμμετέχει η πλειονότητα των φοιτητών την οποία περισσότερο από όλα τα θέματα απασχολούν οι εξελίξεις στη μέση ανατολή. Στην πραγματικότητα οι διαμαρτυρίες γίνονται σε λίγα πανεπιστήμια και οι φοιτητές που συμμετέχουν είναι η μειοψηφία. Αλλά, βλέπετε, οι πολλοί δεν κάνουν θόρυβο. Δεν μπορεί κανείς να τους εκμεταλλευτεί για να στήσει ένα αφήγημα ή να πουλήσει θέαμα. Όμως έχουν ψήφο. Και μπράβο τους.
ΥΓ1 – Εκτός από το Ισραήλ που ήρθε δεύτερο στην ψήφο του κοινού, υπάρχει και η Ουκρανία που ήρθε τρίτη.
ΥΓ2 – Μπράβο στην ΕΡΤ που έστειλε ένα μήνυμα συμπεριληπτικότητας δείχνοντας ότι ο καθένας μπορεί να έχει την ευκαιρία να σχολιάσει ως απεσταλμένος της κρατικής τηλεόρασης ένα μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός χωρίς η ικανότητα για σχόλιο, η προετοιμασία ή οι γνώσεις του να σταθούν εμπόδιο.
6°
