«Μαύρη Ντάλια»: Μια από τις πιο διαβόητες ανεξιχνίαστες δολοφονίες στον κόσμο

Στις 15 Ιανουαρίου 1947 μια γυναίκα (η 22χρονη ηθοποιός Ελίζαμπεθ Σορτ, όπως διαπιστώθηκε αργότερα) βρέθηκε νεκρή σε ένα οικόπεδο στο νοτιοδυτικό Λος Άντζελες. Το πτώμα είχε κοπεί στη μέση κι είχε αποστραγγιστεί ενδελεχώς από αίμα. Ο δολοφόνος είχε κόψει το στόμα στις δυο άκρες του σχηματίζοντας ένα τρομακτικό χαμόγελο κλόουν. Η δολοφονία έκανε γρήγορα αίσθηση, όχι μόνο επειδή διαπράχτηκε στην πρωτεύουσα της σόου μπιζ, αλλά κι επειδή η αστυνομία συνεργάστηκε με τον Τύπο για να διαδώσει στοιχεία ελπίζοντας να εντοπίσει τον ένοχο. Αρκετοί άνθρωποι, κανένας από τους οποίους δεν γνώριζε τη Σορτ, επικοινώνησαν με την αστυνομία και τις εφημερίδες και ισχυρίστηκαν ότι την είχαν δει τη βδομάδα μεταξύ της εξαφάνισής της στις 9 Ιανουαρίου και της ανακάλυψης του πτώματός της στις 15 Ιανουαρίου. Πολλοί ήταν εκείνοι που ομολόγησαν ενοχή για τη δολοφονία της, αλλά αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι λόγω έλλειψης στοιχείων. Πολλές εικασίες περιέβαλαν τις λεπτομέρειες της ζωής της Σορτ, όπως ότι είχε κατάθλιψη μετά τον θάνατο του αξιωματικού της αεροπορίας που θα παντρευόταν, αλλά εκείνος σκοτώθηκε, ότι ήταν επίδοξη ηθοποιός, συναναστρεφόταν με πολλούς άντρες και σύχναζε σε τζαζ κλαμπ, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο να διαπιστωθεί με ποιον ήταν πριν πεθάνει.

Αρχικά η αυτοψία έδειξε ότι επρόκειτο για λευκή γυναίκα περίπου 20 ετών με πράσινα μάτια. Είχε βρεθεί γυμνή, δεν υπήρχαν κοσμήματα στο σώμα ούτε γυναικεία ρούχα στη γύρω περιοχή. Και τα δύο μέρη του σώματος κείτονταν απολύτως επίπεδα με τα εντόσθια τοποθετημένα κάτω από τους γλουτούς. Υπήρχαν πτωματικές υποστάσεις στην πάνω πλευρά και των δύο μερών, πράγμα που έδειχνε ότι η νεκρή είχε μείνει μπρούμυτα για αρκετή ώρα αμέσως μετά το θάνατό της. Το σώμα ήταν καθαρισμένο από κηλίδες αίματος, πράγμα που έδειχνε ότι είχε ξεπλυθεί μετά θάνατον. Υπήρχαν πολλές ίνες που προέρχονταν από βούρτσα. Το στόμα ήταν κομμένο 7 εκατοστά στην κάθε πλευρά. Υπήρχαν σημάδια στραγγαλισμού στον λαιμό και σαφή σημάδια από σχοινί ή γραβάτα στα πόδια και στα χέρια. Το συμπέρασμα ήταν ότι είχε δεθεί, βασανιστεί και σκοτωθεί αλλού και μετά είχε μεταφερθεί στο οικόπεδο. Το γρασίδι κάτω από το πτώμα ήταν ακόμα βρεγμένο από την πρωινή δροσιά, υποδεικνύοντας ότι το πτώμα είχε τοποθετηθεί εκεί τις πρώτες πρωινές ώρες.

Αμέσως μετά την άφιξη στο νεκροτομείο, η σορός φωτογραφήθηκε από την αστυνομία και λήφθηκαν δακτυλικά αποτυπώματα. Δημοσιοποιήθηκε η περιγραφή στην προσπάθεια να βρεθεί η ταυτότητα της νεκρής. Η αστυνομία έλεγξε τα μοτέλ και τα ξενοδοχεία σε όλη την πόλη και έγιναν έρευνες στις γειτονικές περιοχές για πιθανή τοποθεσία διάπραξης του εγκλήματος, αλλά ήταν άκαρπες. Πολλά ρούχα που βρέθηκαν σε αποχετεύσεις κι άλλους χώρους ελέγχθηκαν για την πιθανότητα να ανήκουν στο θύμα αλλά χωρίς επιτυχία. Η ιατροδικαστική έκθεση ανέφερε ότι αιτία θανάτου ήταν η απώλεια αίματος. Φωτογραφίες των δακτυλικών αποτυπωμάτων του θύματος ταυτοποίησαν τη νεκρή. Ήταν η  Ελίζαμπεθ Σορτ που είχε κρατηθεί στο Τμήμα της Σάντα Μπάρμπαρα τον Σεπτέμβριο 1943 επειδή, αν και κάτω των 21 ετών, κρατούσε ποτό σε δημόσιο χώρο. Τα αρχεία αναγνώρισης αποκάλυψαν ότι είχε γεννηθεί στις 29 Ιουλίου 1924 στη Βοστώνη και είχε έρθει στο Λ. Άντζελες τον Ιούλιο του 1946. Η μητέρα της, Φοίβη Σορτ, ενημερώθηκε για τον θάνατο της κόρης της και πήγε αμέσως αεροπορικώς στο Λος Άντζελες.

Στις 16 Ιανουαρίου 1947 η Φοίβη Σορτ είπε στην αστυνομία ότι η κόρη της ζούσε στο Σαν Ντιέγκο. Έδωσε τη διεύθυνση και το όνομα της συγκατοίκου της. Η αστυνομία επικοινώνησε με το Αστυνομικό Τμήμα του Σαν Ντιέγκο και έμαθε ότι η Ελίζαμπεθ είχε μείνει εκεί περίπου από τις 9 Δεκεμβρίου 1946 έως τις 8 Ιανουαρίου 1947 και ότι είχε φύγει το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου με έναν άντρα γνωστό ως Μπομπ ή Ρεντ με κουπέ αμάξι. Ο άνδρας αναγνωρίστηκε, συνελήφθη, έδωσε κατάθεση και κρατήθηκε προσωρινά. Το αυτοκίνητό του ελέγχθηκε, ερευνήθηκε το άλλοθί του και πέρασε από ανιχνευτή ψεύδους. Αφέθηκε ελεύθερος στις 20 Ιανουαρίου 1947.

Στις 16 Ιανουαρίου 1947 μια γυναίκα κι ένας άντρας κάλεσαν την αστυνομία και δήλωσαν ότι γνώριζαν την Ελίζαμπεθ Σορτ. Η γυναίκα την είχε πάρει για να ζήσει μαζί της αφού τη γνώρισε και κατάλαβε ότι αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Διεξήχθη μια μακρά έρευνα για τα ίχνη και τις ενέργειες των δυο αυτών ατόμων, αλλά δεν αποκαλύφθηκαν στοιχεία που να υποδείκνυαν ότι είχε διαπραχθεί έγκλημα στη διεύθυνση κατοικίας της Σορτ, ούτε βρέθηκαν μάρτυρες που να είχαν δει το θύμα εκεί μεταξύ της 9ης και της 15ης Ιανουαρίου 1947. Μέσω μιας ανώνυμης τηλεφωνικής κλήσης, βρέθηκε ο πατέρας του θύματος, ο Κλίο Σορτ. Δήλωσε ότι η Ελίζαμπεθ είχε φύγει από τη Βοστώνη στα τέλη του 1942, όταν εκείνος της έστειλε 200 δολάρια. Ήρθε να μείνει μαζί του στην Καλιφόρνια, στο Βαλέχο όπου δούλευε στα ναυπηγεία, αλλά της ζήτησε να φύγει μετά από 3 εβδομάδες. Δήλωσε ότι δεν την είχε δει από τότε. Ήταν μεθυσμένος και εχθρικός προς την αστυνομία κι αρνήθηκε να πάει για την ταυτοποίηση της σορού. Η Φοίβη Σορτ μαζί με την άλλη κόρη και τον γαμπρό της έκαναν την ταυτοποίηση της σορού, στο πίσω μέρος του γραφείου του ιατροδικαστή χωρίς την παρουσία φωτογράφων ή δημοσιογράφων.

Καθώς οι ειδήσεις για τη δολοφονία της Σορτ άρχισαν να κυκλοφορούν, οι εφημερίδες άρχισαν να την αναφέρουν ως «Μαύρη Ντάλια». Ορισμένες πηγές αποδίδουν το όνομα στο φιλμ νουάρ του 1946 «The Blue Dahlia», με τη Βερόνικα Λέικ και τον Άλαν Λαντ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα εφημερίδων το παρατσούκλι «Μαύρη Ντάλια» είχε δοθεί στη Σορτ από το προσωπικό και τους πελάτες ενός φαρμακείου του Λονγκ Μπιτς στα μέσα του 1946, ως λογοπαίγνιο με τον τίτλο της ταινίας «Μπλε Ντάλια». Άλλες φήμες υποστηρίζουν ότι το όνομα επινόησαν τα μέσα ενημέρωσης, επειδή η Σορτ στόλιζε τα μαλλιά της με ντάλιες. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο του FBΙ, το πρώτο μέρος από το παρατσούκλι προήλθε από τη φημολογούμενη τάση της να φοράει πάντα καθαρά μαύρα ρούχα.

Στις 24 Ιανουαρίου 1947, ένας ύποπτος φάκελος στάλθηκε προς «The Los Angeles Examiner» και άλλες εφημερίδες του Λος Άντζελες. Ο φάκελος περιελάμβανε ένα γράμμα με λέξεις από αποκόμματα εφημερίδων που έλεγε: «Εδώ είναι τα υπάρχοντα της Ντάλια». Μέσα στον φάκελο υπήρχαν το πιστοποιητικό γέννησης της Σορτ, επαγγελματικές κάρτες, φωτογραφίες, ονόματα γραμμένα σε χαρτάκια και ένα βιβλίο διευθύνσεων. Το περιεχόμενο του φακέλου είχε καθαριστεί με βενζίνη, με τον τρόπο που είχε καθαριστεί το πτώμα της Σορτ. Αυτό έπεισε τις αρχές ότι το γράμμα ήταν σίγουρα από τον δολοφόνο της. Η αστυνομία επικοινώνησε με περίπου 75 άνδρες από το βιβλίο διευθύνσεων της Σορτ, αλλά οι περισσότεροι ισχυρίστηκαν ότι την είχαν γνωρίσει μόνο για λίγο. Λόγω της ακρίβειας των τομών στο πτώμα της Σορτ, οι αρχές υποψιάστηκαν ότι ο δολοφόνος θα μπορούσε να είναι κάποιος σχετικός με τον ιατρικό κλάδο. Η αστυνομία ερεύνησε στην Ιατρική Σχολή USC, η οποία βρισκόταν κοντά στο σημείο όπου είχε βρεθεί το πτώμα, αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα.

Αν και η υπόθεση «πάγωσε», το ενδιαφέρον του κόσμου για την ανεξιχνίαστη δολοφονία δεν έχει κοπάσει τα 77 χρόνια που μεσολάβησαν.

Η ζωή και ο θάνατος της Ελίζαμπεθ Σορτ αποτέλεσαν τη βάση πολλών βιβλίων, μυθοπλασίας και μη. Ένα από τα πιο διάσημα βιβλία για την υπόθεση είναι το μυθιστόρημα του Τζέιμς Ελρόι «Μαύρη Ντάλια» γραμμένο το 1987, το οποίο εκτός από τη δολοφονία εξερεύνησε «τα μεγαλύτερα πεδία της πολιτικής, του εγκλήματος, της διαφθοράς και της παράνοιας στο μεταπολεμικό Λος Άντζελες». Το μυθιστόρημα του Ελρόι διασκευάστηκε στην ομώνυμη ταινία του 2006 από τον σκηνοθέτη Μπράιαν Ντε Πάλμα. Τόσο το μυθιστόρημα του Ελρόι όσο και η κινηματογραφική του μεταφορά έχουν μικρή σχέση με τα γεγονότα της υπόθεσης.

Ο πρώην ντετέκτιβ των Ανθρωποκτονιών Στηβ Χοντέλ στο βιβλίο του «Black Dahlia Avenger» υποστηρίζει ότι δολοφόνος της Ελίζαμπεθ Σορτ ήταν ο πατέρας του, ένας μεγαλογιατρός του Λος Άντζελες που την εποχή της δολοφονίας θεωρήθηκε ύποπτος, ανακρίθηκε κατ’ επανάληψη από την αστυνομία, αλλά ποτέ δεν του απαγγέλθηκαν κατηγορίες.

Η Ελίζαμπεθ Σορτ απεικονίστηκε επίσης σε πολλές τηλεοπτικές ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ.