Η Σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Γαλλία και η διαμαρτυρία για την Παλαιστίνη

Η κατάσταση στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, που κατελήφθη από φιλο-Παλαιστίνιους φοιτητές και στη συνέχεια εκκενώθηκε από την αστυνομία, είναι ενδεικτική των νοοτροπιών των σημερινών και των αυριανών ελίτ στη Γαλλία. Η Sciences Po, που εδώ και μερικές δεκαετίες παράγει αριστερούς οικονομολόγους και πολιτικούς επιστήμονες, λειτουργεί υπό ειδικό καθεστώς αυτονομίας και θεωρείται ένα από τα πιο woke ΑΕΙ στην Ευρώπη.

Η ποιότητα των συνθημάτων της Sciences Po υπέρ των Παλαιστινίων  

Αυτές τις ημέρες, το φοιτητικό κίνημα στη Sciences Po επέλεξε να διαμαρτυρηθεί για την ισραηλινή πολιτική στη Γάζα, απηχώντας τα όσα εκτυλίχθηκαν σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια: δεν είναι η πρώτη φορά που οι φοιτητές στηρίζουν τους Παλαιστινίους· εκτός του ότι η παλαιστινιακή υπόθεση συγκινεί τους Ευρωπαίους από το 1948 —οι ευρωπαϊκές ελίτ ήταν ανέκαθεν φιλο-αραβικές— η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση έχει επισκιάσει όλες τις τραγικές εξελίξεις στον κόσμο. Που δεν είναι λίγες. Όμως, το ζήτημα δεν είναι όσο ξεκάθαρο ήταν, για παράδειγμα, ο πόλεμος στο Βιετνάμ στις δεκαετίες του 1960 και 1970, τον οποίο το φοιτητικό και γενικότερα το νεανικό κίνημα αντιπαρέθετε στον έρωτα (Make love, not war) και στη χαρά της ζωής: τα «παιδιά των λουλουδιών» δεν ήθελαν να πάνε στον πόλεμο, ιδιαίτερα σε ένα «βρόμικο» πόλεμο που εκτυλισσόταν σε μια μακρινή ζούγκλα. Τότε τα συνθήματά τους ήταν γεμάτα φαντασία: απέπνεαν ειρωνεία, δημιουργικότητα και νεανική χάρη. Και αφέλεια φυσικά, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Τα συνθήματα των φοιτητών της Sciences Po δείχνουν έλλειψη φαντασίας, ψυχική ακαμψία και εχθροπάθεια. Προστίθενται η άγνοια της ιστορίας και της γεωγραφίας: νομίζω ότι πρόκειται για μια γενιά που βρίσκει τον κόσμο τόσο απαίσιο ώστε θα προτιμούσε να μην έχει γεννηθεί. Πιθανώς, εξαιτίας του αντίκτυπου που έχουν τα social media στην πρόσληψη του κόσμου, οι σημερινοί νέοι, ένα μέρος τους τουλάχιστον, πάσχουν από το σύνδρομο του κακού κόσμου: βλέπουν την κατάσταση των πραγμάτων πολύ χειρότερη από όσο είναι, έχουν πεισθεί ότι επιδεινώνεται διαρκώς και φοβούνται το μέλλον.

Άρα, πρέπει να βρεθούν οι ένοχοι: το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, ο καπιταλισμός, οι νεο-αποικιοκράτες και τα τοιαύτα. Έτσι, προκύπτουν συνθήματα που ταυτίζουν το Ισραήλ με τη ναζιστική Γερμανία και άλλα που διατυπώνουν το αίτημα για «ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα», πράγμα που σημαίνει εκμηδένιση του Ισραήλ. Αλλά ίσως οι φοιτητές δεν το συνειδητοποιούν: οι ιδέες τους είναι ομιχλώδεις. Αυτό που ξέρουν είναι πως το Ισραήλ έκλεψε τη γη των Αράβων κι ότι τη ροκανίζει με παράνομες εποικίσεις: έχουν μαύρα μεσάνυχτα για όσα διαδραματίζονται γύρω από αυτή την υπόθεση και για το πώς την εργαλειοποιούν οι γεωπολιτικοί παίκτες.

Κι επειδή, όπως στα περισσότερα πανεπιστήμια, οι φοιτητές της Sciences Po διαπαιδαγωγούνται με την ιδέα της «καλής» βίας, του καθαγιασμού των μέσων για τον δίκαιο σκοπό, δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε το χρονικό της παλαιστινιακής τρομοκρατίας, ούτε την ισλαμιστική ιδεολογία της Χαμάς, ούτε τους ισλαμιστές συμμάχους των Παλαιστινίων που απεργάζονται την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού. Αντιθέτως, θεωρούν τέτοιες διαπιστώσεις ρατσιστικές και συνωμοσιολογικές.

Έτσι, συνεχίζουν, χωρίς πολλή σκέψη, μια μακρά αριστερή παράδοση από την οποία δεν έλειψε ο αντισημιτισμός (πέραν του «νόμιμου» αντισιωνισμού) και η τρομοκρατία: όλες, ή σχεδόν όλες, οι ομάδες ανταρτών πόλεων των δεκαετιών 1960-1970-1980 διατηρούσαν σχέσεις με ένοπλες παλαιστινιακές ομάδες, αυταπατώμενες ότι μοιράζονταν τον ίδιο πολιτικό στόχο —κάποιου είδους σοσιαλισμό. Η αυταπάτη δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί τότε και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί τώρα: ο αραβικός σοσιαλισμός έχει πεθάνει χωρίς να αφήσει ίχνη. Στον μουσουλμανικό κόσμο έχουν επικρατήσει ισλαμιστικά κινήματα όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, οι σαλαφιστές, οι Ιρανοί σιίτες, η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και τα λοιπά. Στο πέρασμα των δεκαετιών, η αδιαλλαξία των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων οδήγησε τους μεν σε πόλωση εντός και εκτός της χώρας τους, τους δε σε εξισλαμισμό.

Το φοιτητικό κίνημα δεν φαίνεται να επηρεάζεται από αυτούς τους παράγοντες, όχι μόνο επειδή, όπως έχω ξαναγράψει, δεν αίρουν το δίκιο των Παλαιστινίων, αλλά κυρίως επειδή το «παλαιστινιακό» συνδυάζεται με τον «αγώνα κατά της ισλαμοφοβίας» που αποτελεί συνιστώσα της ρητορικής και της πρακτικής της αριστεράς παντού στον δυτικό κόσμο.

Μεγάλο ποσοστό των φοιτητών της Sciences Po ανήκει σε συγκεκριμένα ακροαριστερά κόμματα και ομάδες, ιδιαίτερα στην «Ανυπότακτη Γαλλία» η οποία έχει οικειοποιηθεί τη μουσουλμανική κοινότητα. Εξάλλου, πολλοί φοιτητές είναι αραβικής καταγωγής: ο αντιεβραϊσμός τους είναι δεδομένος. Η «Ανυπότακτη Γαλλία» και ο ίδιος ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν τον ενθαρρύνουν: η (άκρα) αριστερά δεν κινητοποιείται υπέρ των Ιρανών γυναικών, ούτε καταγγέλλει τα εγκλήματα «τιμής» εκ μέρους των ισλαμιστών στη Γαλλία· σιγεί και για τον ράπερ που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Τεχεράνη πριν από δύο εβδομάδες· αδιαφορεί για τα ισλαμιστικά εγκλήματα· επικεντρώνεται σ’ εκείνα του ιουδαιο-χριστιανικού πολιτισμού και της «λευκής» φυλής. Έτσι κι αλλιώς, η woke προπαγάνδα δεν αναζητεί λύσεις σε υπάρχοντα προβλήματα· αντιθέτως, δημιουργεί προβλήματα εκεί όπου δεν υπάρχουν: όπως είπα, επιτείνει το σύνδρομο του κακού κόσμου.

Στην εξίσωση της Sciences Po προστίθεται ο προσωρινός διαχειριστής της Σχολής, Jean Bassères, ο οποίος φοβάται μήπως οι φοιτητές τον εντοιχίσουν, καθώς και τα αριστερά ΜΜΕ, όπως η εφημερίδα Le Monde —η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τον, θεωρούμενο, «αντικειμενικό» της εαυτό πριν από σαράντα χρόνια. Ο Jean Bassères ζήτησε διαπραγματεύσεις και συμβιβασμό ενώ παραλλήλως δήλωσε ότι, παρά το σχετικό αίτημα των ακτιβιστών, οι συνεργασίες της Sciences Po με τα ισραηλινά πανεπιστήμια δεν πρόκειται να διακοπούν.

Οι «ακτιβιστές» δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι τα περισσότερα ΑΕΙ στο Ισραήλ αντιπολιτεύονται τον Μπενιαμίν Νετανιάχου κι ότι τουλάχιστον ο μισός ισραηλινός πληθυσμός —ιδιαίτερα ο ακαδημαϊκός κόσμος— επιζητεί ειρηνική και δίκαιη λύση του παλαιστινιακού. A propos, η Sciences Po συνεργάζεται με πανεπιστήμια της Αιγύπτου, του Κατάρ και της Τουρκίας: αναρωτιέμαι πώς αποτιμούν οι εξεγερμένοι φοιτητές τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών κι αν συμφωνούν με τις συνεργασίες.

Η αναστάτωση στα πανεπιστήμια κατέστησε ανάγλυφο το ότι στη Γαλλία ζούμε σε δυο παράλληλους κόσμους: η αριστερά προειδοποιεί για την άνοδο της ακροδεξιάς (εννοώντας την εθνικιστική δεξιά, την αστική δεξιά και το κέντρο), ενώ οι δεξιοί και οι κεντρώοι παρατηρούν, ανήμποροι, με περίλυπο ύφος, το πώς η αριστερά έχει αλώσει τους περιβόητους «αρμούς της εξουσίας». Λες και τους άλωσε ξαφνικά, εν μια νυκτί. Πάντως, το σίγουρο σχετικά με την παλαιστινιακή υπόθεση είναι ότι το αριστερό αφήγημα, καθώς περιλαμβάνει αντι-αποικιοκρατία, εξωτισμό, αντιδυτικισμό, αντιαμερικανισμό, αντισιωνισμό ή/και αντισημιτισμό, εναλλακτικά κοινωνικοθρησκευτικά οράματα και σύμβολα, γνωρίζει αξιοσημείωτη επιτυχία. Σ’ αυτή την επιτυχία συμβάλλει η πολιτική της κυβέρνησης του Μπενιαμίν Νετανιάχου η οποία πιστεύει ότι οι Εβραίοι, ως περιούσιος λαός, δικαιούνται carte blanche.