Ο χορός των drones και η επικίνδυνη «μοναξιά» του Μπένζιαμιν Νετανιάχου

Ήταν λίγο μετά τις δέκα το βράδυ του Σαββάτου όταν τα πληρώματα των αεροσκαφών τύπου ORON, ΕΙΤΑΜ και SHAVIT ειδοποιήθηκαν πως πρέπει να απογειωθούν. Τα αεροσκάφη αυτά θα ανίχνευαν όλο το βράδυ τον ορίζοντα εντοπίζοντας τις εκατοντάδες drones, πυραύλους Cruise και βαλιστικούς που είχαν εκτοξευθεί από το έδαφος του Ιράν. Επρόκειτο για μία κομβική αλλαγή στις διακρατικές σχέσεις στην Μέση και Εγγύς Ανατολή από το 1949. Για πρώτη φορά το σύγχρονο Ιράν θα απειλούσε ευθέως το Ισραήλ και θα εξαπέλυε επίθεση κατά του εδάφους του. Για πρώτη όμως φορά, συντονισμένα και συγκροτημένα, αραβικά κράτη με διαφορετικά μεταξύ τους καθεστώτα θα συνεργάζονταν υπό μία αμερικανική ομπρέλα για να συνδράμουν στην άμυνα του Ισραήλ. Μία παγκόσμια πρώτη και μία στιγμιαία ενδεχομένως, στρατηγική πιθανώς διπλωματική επιτυχία της διακυβέρνηση Μπάϊντεν, ο οποίος βρέθηκε «στα καλύτερα του» σε μία απολύτως ευαίσθητη και πολύπλοκη ιστορική στιγμή. Του το αναγνωρίζουν ακόμη και οι εχθροί του. Αρκεί να διαρκέσει.

Όταν μία εβδομάδα πριν από την εκδήλωση της επίθεσης κατά του Ισραήλ οι Αμερικανοί πληροφορούνταν μέσω του περίφημου «ελβετικού καναλιού επαφής» τις προθέσεις της Τεχεράνης η μονίμως εφησυχασμένη κοινή γνώμη των δυτικών χωρών, ούτε θα μπορούσε να φανταστεί την ανασφάλεια που διαισθάνθηκε ο μηχανισμός ασφαλείας των ΗΠΑ.

Το στοίχημα, η αποφυγή δηλαδή έστω και της παραμικρής καταστροφής στόχων εντός του Ισραήλ με την ταυτόχρονή αποφυγή κάθε προοπτικής εκρήξεως ενός περιφερειακού πολέμου στην Μέση και Εγγύς Ανατολή με παγκόσμιες διαστάσεις, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να επιτευχθεί.

Ήταν σαφές εξ αρχής πώς το Ιράν δεν θα επεδίωκε κάτι παραπάνω από μία θεαματική ενέργεια χωρίς να προκαλέσει μείζονα καταστροφή και άρα μείζονα αντίδραση του Ισραήλ. Τo Ιράν επεδίωξε εξ’ αρχής να διατηρήσει την όλη επιχείρηση under control. Το πρόβλημα τελικά, το μπαλάκι της ευθύνης βρισκόταν στα χέρια των Αμερικανών. Θα μπορούσαν τεχνικά, τεχνολογικά και διπλωματικά να διασφαλίσουν την απόλυτη ακεραιότητα του εβραϊκού κράτους και των πολιτών του, αποφεύγοντας ακόμη και λάθη που θα ανεχόταν η στατιστική επιστήμη;

Τελικά λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της επίθεσης και αφού η αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ προέβαινε στην γνωστή ανακοίνωση περί «λήξεως συναγερμού» ένα επιφώνημα ανακούφισης ακούστηκε μέσα στο «Situation Room» στα υπόγεια του Λευκού Οίκου. Το αποτέλεσμα ήταν σαφώς καλύτερο από ότι θα μπορούσαν να φανταστούν οι επιτελείς της Ουάσιγκτον.

1) Ούτε ένα ιρανικό drone, ούτε ένας ιρανικός πύραυλος Cruise, διαπέρασαν την αμυντική ομπρέλα που είχε στηθεί πάνω και γύρω από το Ισραήλ. Πέρασαν 7 Βαλλιστικοί πύραυλοι οι οποίοι έπεσαν σε στρατιωτική βάση στην Νεγκέβ και σε ένα σημείο στα υψώματα του Γκολάν. Οι ζημιές στην Βάση ήταν αστείες. Δεν υπήρξε παρά μόνον ένα θύμα. Ένα κοριτσάκι 7 ετών που τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από θραύσμα.

2) Το Ιράν κατέδειξε στο εσωτερικό του πώς είναι ικανό να προκαλέσει παγκόσμιο συναγερμό, ικανοποιώντας το θεοκρατικό- εθνικιστικό κοινό το οποίο ελέγχεται από τον Αγιατολάχ και τους Φρουρούς της Επανάστασης.

3)  Το Ιράν κατέδειξε παγκοσμίως πώς δεν είναι σε θέση να απειλήσει (ακόμη) στα σοβαρά δυτικούς στόχους και φιλοδυτικά καθεστώτα στην ευρύτερη περιοχή.

4) Το Ισραήλ απέδειξε πώς η στρατιωτική του τεχνολογία είναι σαφώς ανώτερη, αποτελεσματικότερη και καταφανώς ισχυρότερη από οποιαδήποτε στρατιωτική δύναμη στην περιοχή.

5) Το Ισραήλ κατάλαβε πώς χωρίς τις ΗΠΑ, την Βρετανία, την Γαλλία , την Ιορδανία, την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι ευάλωτο και πώς θα είναι ακόμη πιο ευάλωτο στο μέλλον.

Ισραήλ: Η ώρα της περισυλλογής

Ο Μπένζιαμιν Νετανιάχου προφανώς θα προέβαινε σε οποιαδήποτε ενέργεια προκειμένου να διασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση. Συμμάχησε ακόμη και με τον Διάβολο για να διασωθεί κατ’ αρχή από τις δικαστικές εκκρεμότητες που τον ακολουθούν κατά πόδας  και την απειλή καταδίκης του για υπεξαίρεση δημοσίων κονδυλίων κλπ. Συμμάχησε ακόμη και με τον Διάβολο για να διασωθεί από την μείζονα καταγγελία πώς είναι αυτός και το σύστημα που έστησε τόσα χρόνια που επέτρεψε στην Χαμάς να υλοποιήσει το σχέδιο επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2024.

Σε μία ύστατη προσπάθεια να αποφύγει τα χειρότερα και να αποτινάξει από επάνω του την αφόρητη διεθνή πίεση για λήξη της σφαγής στη Γάζα, ο Νετανιάχου ενέπλεξε και τον «απόλυτο εχθρό» ,το Ιράν στο παιγνίδι. Τι καλύτερο γι’ αυτόν από την απειλή του «Συνδρόμου του Ναβουχοδονόσωρα» που διακατέχει ιστορικά τον Εβραϊσμό και δικαίως.

Η επίτευξη της άμεσης εμπλοκής του Ιράν στην σύγκρουση της Μέσης Ανατολής πραγματοποιήθηκε με μία καλοσχεδιασμένη προβοκάτσια. Χωρίς καμία ενημέρωση των ΗΠΑ, χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Πολεμικού Συμβουλίου, χωρίς πολιτική ενημέρωση, πραγματοποιήθηκε η επίθεση κατά του Προξενείου του ΙΡΑΝ στη Δαμασκό και κατά της οικογενείας του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς στη Γάζα.

Τα αποτελέσματα αυτών των δύο επιθέσεων είναι πια ξεκάθαρα. Μέχρις στιγμής δεν έχουν δοθεί πολιτικές εξηγήσεις ούτε και έχει ξεκαθαρίσει το κατά πόσο προσωπικά ο Νετανιάχου ενήργησε με τον δόλιο στόχο να εμπλέξει εκ των πραγμάτων και μάλιστα άμεσα την Τεχεράνη σε μία απευθείας πλέον σύγκρουση με το κράτος του Ισραήλ χωρίς πια μεσάζοντες (Χεζμπολάχ, Χαμάς και Χούθι).

Την Τρίτη το πρωί τα πρωτοσέλιδα όλων των σημαντικών εφημερίδων του δυτικού κόσμου διατύπωναν το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Το πώς δηλαδή ερμηνεύεται η απόφαση του Πολεμικού Συμβουλίου του Ισραήλ πώς θα υπάρξει «επώδυνη απάντηση προς το Ιράν η οποία όμως δεν θα προκαλέσει περιφερειακή κλιμάκωση και γενικευμένη πολεμική σύγκρουση». 

Ο καλά προσχεδιασμένος αυτός «γρίφος» επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις οι οποίες καταλήγουν σε ένα μόνον συμπέρασμα. Πώς το Ισραήλ λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη τις διατυπώσεις των Αμερικανών και τις τοποθετήσεις των Βρετανών, Γάλλων και φιλοδυτικών Αράβων, πώς αν το Τελ Αβίβ επιχειρήσει να αντεπιτεθεί στο Ιράν θα αντιμετωπίσει την διπλωματική και ενδεχομένως την τακτική μοναξιά του. Και τα δύο αυτά ενδεχόμενα είναι ικανά να θέσουν, ακόμη και  βραχυπρόθεσμα τον Νετανιάχου εκτός παιγνιδιού. Τα πράγματα δηλαδή έχουν αντιστραφεί. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ έχει παγιδευτεί στο παιγνίδι που ο ίδιος έστησε για να διασωθεί πολιτικά και για να αποφύγει την ακύρωση του.

Η εσωτερική πολιτική ανισορροπία στο Ισραήλ

Εδώ και πάνω από 15 χρόνια εξελίσσεται στο Ισραήλ μία δραματική μετάλλαξη του πολιτικού ειδικού βάρους στο κράτος του Ισραήλ. Οικοδομημένο ή μάλλον αρχιτεκτονημένο από τους Πατέρες του Έθνους, το κράτος αυτό είχε εμποτισθεί από τις Αρχές και τους πολιτικούς κώδικες συμπεριφοράς, μιας δυτικού τύπου Δημοκρατίας (Republic), μικτής οικονομικής δομής (οικονομικός φιλελευθερισμός και κοινοβιακές ιδεολογικές υποδομές... τα ΚΙΜΠΟΥΤΣ) αλλά με μία ισχυρή επιβολή των ιδεολογικών σχημάτων της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό το πολιτικό αρχιτεκτόνημα άρχισε να κλυδωνίζεται από τη στιγμή που τα εξαιρετικά συντηρητικά στοιχεία του διεθνούς εβραϊσμού, προερχόμενα κυρίως από την Ρωσία, εγκαταστάθηκαν στην χώρα. Η πολιτική αλλοίωση επήλθε σταδιακά ακολουθώντας την πληθυσμιακή αλλοίωση. Αργά ή γρήγορα πολιτικά σχήματα ήλθαν για να πλαισιώσουν αυτήν την νέα παρουσία στην ισραηλινή κοινωνία. Οι Ορθόδοξοι Εβραίοι απόκτησαν βήμα και στην συνέχεια πολιτική ισχύ.

Η πολιτική γεωγραφία άλλαξε και ακόμη και η κλασσική – παραδοσιακή δεξιά του ΛΙΚΟΥΝΤ άρχισε να νοιώθει την ιδεολογική πίεση της Άκρας Δεξιάς. Αυτήν την νέα πραγματικότητα αποκρυστάλλωσε ο Μπένζιαμιν Νετανιάχου με τα κυβερνητικά σχήματα που υιοθέτησε. Αυτή η νέα πραγματικότητα οδήγησε αναπόφευκτα το Ισραήλ στην κορυφαία σύγκρουση για το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Η εξελισσόμενη μάχη της Γάζας είναι η δραματικότερη (προς το παρόν) εξέλιξη σε αυτό το αδιέξοδο. Ο Νετανιάχου σε άμεση εξάρτηση με το ισλαμιστικό κονκλάβιο της Χαμάς, το οποίο όπως καταγγέλλουν εδώ και χρόνια πολιτικά κόμματα στο Ισραήλ αλλά και δυτικά Think Tanks, το ισχυροποίησε ο ίδιος με τις ενέργειες του ήδη από την 2η ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ, αυτός λοιπόν καταγγέλλεται ως ένας από τους Πρωθιερείς αυτής της προδιαγεγραμμένης ανθρωποθυσίας. Μία ανθρωποθυσία η οποία προσλαμβάνει πλέον και Βιβλικές διαστάσεις σε περίπτωση μάλιστα που η σύγκρουση επεκταθεί και για την οποία δεν διατυπώνεται ούτε σχέδιο ούτε και στρατηγική προοπτική. Μα πάθος και τόλμη η ισραηλινή εφημερίδα «HAARETZ» καταγγέλλει αυτήν την απουσία σχεδίου ως προς τον πόλεμο στη Γάζα. Η ίδια εφημερίδα άσκησε ιδιαίτερα αποφασιστική κριτική κατά του πρωθυπουργού Νετανιάχου και του συστήματος εξουσίας του για την επίθεση κατά του προξενείου του Ιράν στη Δαμασκό αλλά και εκείνην κατά της οικογενείας του ηγετικού στελέχους της Χαμάς.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, οι δυτικές Καγκελαρίες, το Πεκίνο και η Μόσχα προσπαθούν να ανιχνεύσουν τις πραγματικές προθέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης. Ένα μόνον στοιχείο προσφέρει μία μικρή ανάσα αισιοδοξίας. Οι διεθνείς αγορές προεξοφλώντας, κατά τα φαινόμενα, τις διαστάσεις της κρίσης, κρατούν χαμηλά και με πτωτικές τάσεις τις τιμές του αργού πετρελαίου. Ένας ωστόσο δείκτης δεν είναι αρκετός για να καλμάρει την παγκόσμια νευρικότητα. Οι επόμενες νύκτες θα εξακολουθήσουν να είναι αφύσικα μακρές.