Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για το Ισραήλ και τις διαφορές του με τα υπόλοιπα κράτη της Μέσης Ανατολής
Πολύ λίγο μετά το τέλος τουΒ’ Παγκοσμίου Πολέμου οι νικητές σύμμαχοι αποφάσισαν πως ο Εβραϊκός λαός, του οποίου η συστηματική εξόντωση ήταν ο παρανοϊκός σκοπός των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών, έπρεπε επιτέλους να επιστρέψει στην πατρίδα του και να αποκτήσει κράτος. Έτσι το 1948 δημιουργήθηκε το μοναδικό κράτος για το οποίο η φράση «φάρος πολιτισμού σε μια θάλασσα σκοταδισμού» δεν είναι υπερβολική αλλά περιγράφει με ακρίβεια την πραγματικότητα.
Το Ισραήλείναι η μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής. Είναι η μοναδική χώρα της περιοχής στην οποία η γυναίκα δεν είναι ένα αντικείμενο που καθορίζεται από τις ορέξεις του άντρα αφέντη. Το 1969 απέκτησε γυναίκα πρωθυπουργό και η στράτευση δεν είναι μόνο αντρική υποχρέωση. Είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που η ομοφυλοφιλία δεν είναι έγκλημα αλλά μια αποδεκτή σεξουαλική επιθυμία. Μιλάμε για τη χώρα η οποία στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον το 1998 επέλεξε να εκπροσωπηθεί με την τρανσέξουαλ Ντάνα Ιντερνάσιοναλ.
Το Ισραήλ είναι πολυπολιτισμικό και ανεξίθρησκο. Εξασφαλίζει στους κατοίκους του ελευθερία πολιτική, θρησκευτική, σεξουαλική, καλλιτεχνική και γενικά κάθε ελευθερία που στην υπόλοιπη Ανατολή την ψάχνουν με το μικροσκόπιο.
Και γύρω της έχει μόνο σκοτάδι.
Στυγνές δικτατορίες και μοναρχίες στις οποίες η θέση των πολιτικών αντιπάλων είναι σε αίθουσες βασανιστηρίων, κελιά και τάφους. Θεοκρατικά ισλαμικά καθεστώτα στα οποία μια γυναίκα τιμωρείται μέχρι και με θάνατο γιατί αρνείται να φορέσει τη μαντήλα, το σύμβολο της αντρικής καταπίεσης (ναι, αυτό που υπερασπίζονται οι κατά φαντασία και ηλιθιότητα προοδευτικοί στη Δύση). Κοινωνίες τόσο βάρβαρες που αρκεί η υποψία ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος για να τον οδηγήσει σε δημόσιο λιντσάρισμα και ελεύθερη πτώση από ταράτσα. Χώρες που οι λέξεις ελευθερία , ανεξιθρησκεία, γυναικεία χειραφέτηση, ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμεύουν μόνο ως υλικό για πικρά ανέκδοτα.
Όταν λοιπόν το Ισραήλ δέχεται επίθεση από τους βάρβαρους γείτονες του των οποίων το μοναδικό αίτημα είναι να μην υπάρχει μια τέτοια χώρα δίπλα τους (και δέχεται τέτοιες επιθέσεις κυριολεκτικά από την πρώτη μέρα της ύπαρξης του) δεν είναι απλώς ένα κράτος που δέχεται επίθεση από άλλα κράτη. Είναι η δημοκρατία και η ελευθερία που δέχονται επίθεση από το σκοτάδι της μισαλλοδοξίας και της στυγνής καταπίεσης. Πράγμα που σημαίνει ότι ένας εχθρός της δημοκρατίας, ένας φασίστας ή ένας κομμουνιστής, ένας θρησκόληπτος που ονειρεύεται θεοκρατικά καθεστώτα να φυλακίζουν και να εκτελούν απίστους, ένας ούγκανος που ονειρεύεται στρατόπεδα συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους, ένας μισογύνης που αντιλαμβάνεται τις γυναίκες ως όντα που η μόνη τους επιθυμία είναι η ικανοποίηση των ανδρικών επιθυμιών δεν μπορεί παρά να βαράει παλαμάκια στην επίθεσή. Δεν μπορεί παρά να συντάσσεται με τους εχθρούς του Ισραήλ και να παρακαλάει για τον αφανισμό του.
Αντιθέτως, ένας άνθρωπος που είναι (στ’ αλήθεια και όχι στην κάρτα του) δημοκράτης και προοδευτικός, ένας άνθρωπος που αγαπά τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξιθρησκεία και την ισότητα των φύλων δεν μπορεί παρά να είναι πάντα στο πλευρό Ισραήλ και ποτέ με τους μουλάδες που το περιτριγυρίζουν. Και μπράβο του.
10°
