Για τη δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι

Αισθάνομαι θυμό για τον Ναβάλνι. Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω πώς πήγε και έβαλε μόνος του το κεφάλι του στο ανοιχτό στόμα της λυσσασμένης αρκούδας. Από την άλλη, ναι, είμαι σε θέση να δω ότι πρόκειται για μία πράξη καθαρού ηρωισμού, θα έλεγα επικού ηρωισμού, ομηρικού — και απέναντι σε μια ηρωική πράξη δεν μπορούν να υπάρξουν λόγια. Μα και πάλι ο θυμός μου δεν καταλαγιάζει.

Γιατί; Γιατί δεν μπορώ να τον πενθήσω. Και γιατί κανείς δεν θα τον πενθήσει. Γιατί δεν μπορούσε να έχει αξία και λογική και ένα κάποιο οποιοδήποτε αποτέλεσμα αυτή η θυσία. Δεν. Μπορούσε. Ποτέ.

Να πέσει η χούντα; Όχι βέβαια. Να βγει ο κόσμος στους δρόμους; Πες πως βγαίνουν κάποιοι άνθρωποι στην κηδεία του. Πες δέκα χιλιάδες. Ε και; Θα τους δείρουν, θα πιάσουν μερικές εκατοντάδες και θα τους πετάξουν στις φυλακές, θα σπάσουν μερικά κεφάλια και μερικά χέρια, και — και αυτά. Την άλλη μέρα και πάλι οι υπόλοιποι Ρώσοι (κάτι σαν ένα 85%, βασικά) θα βγουν και θα μεθύσουν, ξανά και πάλι. Και κάποιοι από δαύτους, οι πιο ανεξέλικτοι, σκουπίζοντας τον πισινό τους με ένα φύλλο μιας περσινής Πράβδα, θα πάνε να καταταγούν για να γίνουν κομπόστ μια ώρα αρχύτερα: η μόνη προσφορά τους στον κόσμο, άλλωστε, αυτή μπορεί να είναι.

Άρα; Άρα δεν βγαίνει κανένα νόημα από τη θυσία του Ναβάλνι. Από την υπέρτατη αυτή ηρωική πράξη. Κανένα. Καμία λύση. Καμιά αναστάτωση, καν. Τίποτα.

H Δύση θα συνεχίζει να (μη) στέλνει τα απαραίτητα πολεμοφόδια για την προάσπιση του ευρωπαϊκού έθνους (όλοι στην ήπειρο ένα πράγμα είμαστε), ή παρά μόνον στάγδην, έτσι για τα μάτια του κόσμου

Να αλλάξει στάση η Δύση; Όχι, δεν θα αλλάξει στάση η Δύση. Δεν έχει αλλάξει με τόσες ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΔΙΚΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ, με έναν ακόμα θα αλλάξει; ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Θα συνεχίζει να (μη) στέλνει τα απαραίτητα πολεμοφόδια για την προάσπιση του ευρωπαϊκού έθνους (όλοι στην ήπειρο ένα πράγμα είμαστε), ή παρά μόνον στάγδην, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Μα θα ’ναι (εξ ου και το στάγδην) σταγόνα στον ωκεανό των ατέλειωτων πυραύλων και ντρόουν του εχθρού, του ναζιστικού μορφώματος που εξοπλίζεται αφειδώς από το Ιράν, από τη Βόρειο Κορέα, και από την Κίνα. Που έχουν ακόμα στοκ να του χαρίζουν για πόλεμο ενός αιώνα.

Εμείς έχουμε έγνοια και πολεμάμε με τον φασίστα σύμμαχο του Πούτιν, τον Τραμπ, που άπαξ και αναλάβει ξανά την εξουσία θα ζήσουμε καταστάσεις που μόνο η επιστημονική φαντασία έχει περιγράψει μέχρι σήμερα

Κι εμείς; Εμείς έχουμε έγνοια και πολεμάμε με τον φασίστα σύμμαχο του Πούτιν, τον Τραμπ, που άπαξ και αναλάβει ξανά την εξουσία θα ζήσουμε καταστάσεις που μόνο η επιστημονική φαντασία (το πιο πολιτικό είδος λογοτεχνίας — και βασικά το μόνο πολιτικό είδος λογοτεχνίας) έχει περιγράψει μέχρι σήμερα. Η Γη ΔΕΝ θα τα πάει καλά, με Πούτιν + Τραμπ + τη σκοταδιστική Κίνα. Και η Ευρώπη ακόμη ΔΕΝ είναι αυτό που θα γίνει μέχρι το 2040, βία 2050: ΜΙΑ χώρα, με έναν θηριώδη, ανίκητο στρατό (αιχμή του οποίου θα είναι προφανώς η ατσάλινη Ουκρανία).

Γι’ αυτό αισθάνομαι θυμό για τον Ναβάλνι. Πήγε τζάμπα. Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν είχε μείνει αρκετά στον ελεύθερο κόσμο για ν’ ανοίξει το μυαλό του, για να δει τι συμβαίνει, για να καταλάβει ποια είναι η Ρωσία, για να νιώσει τι τρέχει με τη Δύση, τι γίνεται με την Ουκρανία και την Κριμαία. Ξεκίνησε αργά την αυτομόρφωσή του και την τέλειωσε άδοξα. Άδικα. Τζάμπα.

Θα δούμε άραγε Ρώσους αντικαθεστωτικούς να μαζεύονται στην κηδεία του στη Μόσχα έστω να τον κλάψουν; Κανείς δεν ξέρει. Κυρίως γι’ αυτό: γιατί ο Πούτιν μπορεί να μην τον στείλει καν στους γονείς του. Μπορεί να τον παραχώσει σε έναν λάκκο στο γκουλάγκ όπου τον σκότωσε.

Το εγκληματικό καθεστώς του Πούτιν μπορεί να ανατραπεί μόνο μετά τη στρατιωτική νίκη της Ουκρανίας.