Aμερικανικά πανεπιστήμια και η περί αντισημιτισμού λογοδοσία

Την περασμένη εβδομάδα τρεις πρόεδροι αμερικανικών πανεπιστημίων —της Πενσυλβάνια, του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ— κλήθηκαν σε ακρόαση από το μέλος του Κογκρέσου Elise Stefanik, Ρεπουμπλικανής εκπροσώπου της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Η Stefanik ζήτησε εξηγήσεις υποστηρίζοντας ότι στις εν λόγω πανεπιστημιουπόλεις ακούστηκαν προτροπές εξαφάνισης του Ισραήλ και ότι πολλοί Εβραίοι φοιτητές προπηλακίστηκαν. Αν και στα περισσότερα πανεπιστήμια κύρους, η πλειοψηφία των φοιτητών και των καθηγητών στηρίζουν τους Παλαιστινίους ως «αποικιακά θύματα» των Ισραηλινών, φαίνεται ότι σε ορισμένα campus σημειώθηκαν αντισημιτικά επεισόδια —και όχι μόνο στα τρία των οποίων οι πρόεδροι κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις. Υπήρξαν καταγγελίες για το Στάνφορντ, το Μπαρντ, το Μπέρκλεϋ, το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρουζ, το πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, το Σάρα Λώρενς, το πολιτειακό του Πόρτλαντ, το Κορνέλ, το Τιουλέιν, το Κολούμπια: σε όλα αυτά τα ΑΕΙ επικρατεί εκείνη η μορφή wokism που μπορεί να εκφυλιστεί σε εχθροπάθεια και βία εναντίον κοινωνικών ομάδων οι οποίες εκλαμβάνονται ως πολιτικά ισχυρές, αποικιοκρατικές ή/και ρατσιστικές.

Στο πρόσφατο περιβάλλον της επίθεσης της Χαμάς, πολλοί φοιτητές που θεωρούν τον εαυτό τους σταυροφόρο της δικαιοσύνης εφαρμόζουν μια πολύ απλή μανιχαϊστική λογική κατά την οποία η Χαμάς είναι με το μέρος των αδυνάτων και το Ισραήλ έχει άδικο —άρα, οποιαδήποτε μέθοδος της πρώτης δικαιολογείται από τον καλό σκοπό. Όπως γράφει στο βιβλίο του «American Awakening», ο Joshua Mitchell, καθηγητής πολιτικής θεωρίας στο πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν, «υπάρχει κάτι σάπιο στον αμερικανικό ακαδημαϊκό κόσμο: οι φοιτητές επικροτούν τη βία χωρίζοντας την ανθρωπότητα σε θύτες και «αθώα θύματα». Το σύμπαν στο οποίο ζουν είναι άσπρο και μαύρο. Κι καθένας από μας είναι, είτε θύτης, είτε θύμα, είτε αποικιοκράτης, είτε αποικιοκρατούμενος». Πράγματι, σε πολλά αριστερά πανεπιστήμια όπως τα παραπάνω, έγιναν έντονες διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς, συχνά οργανωμένες από τη διαπανεπιστημιακή ένωση «Φοιτητές για την Υπεράσπιση της Παλαιστίνης», κατά τις οποίες ακούστηκαν συνθήματα του κινήματος Black Lives Matter και των διαφόρων κινημάτων ΛΟΑΤΚΙ. Καθηγητές και φοιτητές στο Στάνφορντ και στο Κούπερ Γιούνιον εκφόβισαν Εβραίους φοιτητές διώχνοντάς τους από τη βιβλιοθήκη και την καντίνα, ενώ στο Κορνέλ εμφανίστηκαν γκραφίτι εναντίον τους. Στα social media των ΑΕΙ υπήρξαν αναρτήσεις με συνθήματα «Κόψτε τον λαιμό των Εβραίων» και «Βιάστε τις Εβραίες», πράγμα που δεν φαίνεται να συγκίνησε πολλούς καθηγητές: στο Κορνέλ, ένας καθηγητής χαρακτήρισε την επίθεση της Χαμάς «αναζωογονητική» και «πηγή ενθουσιασμού». Επιπλέον, πάνω από το Χάρβαρντ πέταξε αεροσκάφος που ξετύλιξε σημαία η οποία έγραφε «Το Χάρβαρντ απεχθάνεται τους Εβραίους».

Μετά από παρόμοια περιστατικά λίγο πολύ παντού, ο Sam Abrams, καθηγητής στο Σάρα Λόρενς στην πολιτεία της Νέας Υόρκης,  δήλωσε ότι στα αμερικανικά ΑΕΙ δεν υπάρχει «άσυλο σκέψης και διαλόγου» αλλά «άσυλο βίαιου ακτιβισμού. Ο Διαφωτισμός δεν έχει φτάσει εδώ. Η υπηρεσία Ποικιλομορφίας εξηγεί πολύ απλά τον κόσμο: είσαι καταπιεστής ή είσαι καταπιεζόμενος. Αν είσαι καταπιεστής θα τιμωρηθείς, αν είσαι καταπιεζόμενος όλα σού επιτρέπονται». Σύμφωνα με τον καθηγητή Jacob Howard από το Όστιν του Τέξας, η ιδεολογία woke έχει κυριαρχήσει στον ακαδημαϊκό χώρο ήδη από τη δεκαετία του 1930· δεν είναι κάτι καινούργιο. Στη δεκαετία του 1960, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε πρόσθεσε τη διάσταση της σεξουαλικής απελευθέρωσης και έγινε πολύ σικ το να είσαι μαρξιστής, εναντίον της αποικιοκρατίας, υπέρ των επιλογών του Τρίτου Κόσμου και εναντίον της λεγόμενης κοινωνίας της κατανάλωσης. Στη συνέχεια, όταν το Ισραήλ, μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, κατέλαβε τα υψίπεδα του Γκολάν, οι φοιτητές, επηρεασμένοι από τη φανατική και δογματική ιδεολογία του Φραντς Φανόν, στήριξαν άνευ όρων τους Άραβες. Σήμερα, υπάρχει ένας «συντηρητικός» φοιτητής έναντι 12 αριστερών. Το ίδιο ποσοστό ισχύει και για το διδακτικό προσωπικό, το οποίο δεν επιλέγεται με ακαδημαϊκά κριτήρια αλλά με γνώμονα τη φυλετική ποικιλομορφία και την ιδεολογία».

Ακόμα και στο πανεπιστήμιο της Τάλσα, μια συντηρητική πόλη στην Οκλαχόμα, υπάρχει κίνημα απαξίωσης των κλασικών κειμένων, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, διότι είναι πυλώνες της «λευκής, πατριαρχικής κοινωνίας». O Jacob Howard προσθέτει ότι αν δεν αναστραφεί αυτή η πορεία, σε λίγο δεν θα υπάρχουν καθηγητές που να μπορούν να διδάξουν τους κλασικούς. «Στα αμερικανικά ΑΕΙ εκτυλίσσεται μια ''ευγονική της σκέψης''».

Αν και μετά την ακρόαση με την Elise Stefanik, η πρόεδρος του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια Liz Magill παραιτήθηκε, για να αντιμετωπιστεί η «γάγγραινα» του wokism χρειάζεται επανίδρυση του αμερικανικού πανεπιστημίου και των θεσμών. Όπως λέει ο Jacob Howard, οι woke έχουν καταλάβει θέσεις-κλειδιά σε όλο το δίκτυο της παιδείας και του πολιτισμού, με αποτέλεσμα ακόμα και τα μουσεία να απαξιώνουν τους μεγάλους ζωγράφους ως απολογητές της πατριαρχίας και της λευκής υπεροχής. Ο Joel Kotkin, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Τσάπμαν, προσθέτει ότι το διδακτικό προσωπικό δεν είναι μόνο woke, αλλά ότι έχει «βαθιά άγνοια».