Το αποσχιστικό κίνημα του Τέξας και η έξαρση της αμερικανικής τρέλας

Η διεκδίκηση για απόσχιση του Τέξας από τις ΗΠΑ δεν είναι καινούργια. Όμως το ότι η ιδέα ανακινείται πρέπει να θεωρηθεί σημείο των καιρών· ο τραμπισμός έχει φέρει στην επιφάνεια και έχει νομιμοποιήσει όλες τις αμερικανικές τρέλες: οράματα με εξωγήινους, συνωμοσίες, θρησκευτικές φαντασιώσεις (με ή χωρίς walking dead), αλλόκοτες αιρέσεις και, προπάντων, ασέβεια στους θεσμούς. Έτσι, ζωντανεύει το όνειρο της ανεξαρτησίας του Τέξας, μιας φαντασιακής πολιτείας χωρίς φόρους, όριο ταχύτητας και διόδια· χωρίς αριστερούς liberals, χωρίς περιορισμούς στην οπλοφορία και στην οπλοχρησία. Επιστροφή στην Άπω Δύση.

Τι ζητούν οι Τεξανοί αυτονομιστές;

Να αποχωρήσει το Τέξας από τις ΗΠΑ, να αποκτήσει δικό του νόμισμα, χρηματιστήριο και αποθετήριο χρυσού, να ελέγχει πλήρως τη μεταναστευτική πολιτική, να αναπτύξει  ποδόσφαιρο παγκόσμιας κλάσης και να πει bye bye σε όλες τις ρυθμιστικές αρχές. Σύμφωνα με το σχέδιο, οι Τεξανοί θα ζουν από την κτηνοτροφία και το πετρέλαιο, παραμερίζοντας τις προτροπές για μικρότερη κατανάλωση κρέατος και καταργώντας τις υποδομές πράσινης ενέργειας. Πιστεύουν ότι ανακηρύσσοντας την ανεξαρτησία, θα γίνουν πλουσιότεροι, ότι το ΑΕΠ στο Τέξας θα διπλασιαστεί μέσα σε 5-7 χρόνια. Dream on.

Τον περασμένο μήνα, στο Γουάκο, οι αυτονομιστές έκαναν «συνέδριο» για να προβάλλουν το λεγόμενο «Τexit». To Γουάκο τούς ταιριάζει: είναι η πόλη που το 1993 έγινε γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο από την πολύνεκρη «πολιορκία του Γουάκο» κατά την οποία οι «Davidians» της Προτεσταντικής «Αντβεντιστικής Εκκλησίας της Έβδομης Ημέρας» βρήκαν τον θάνατο σε αντιπαράθεση με το FBI. Κάτι τέτοια μόνο στο Lone Star State συμβαίνουν. Αλλά, αν και ο «τελευταίος προφήτης» David Koresh και οι οπαδοί του ήταν μια περιθωριακή αίρεση, οι αυτονομιστές φαίνεται να κινούνται προς το mainstream — όσο mainstream μπορεί να είναι το Τέξας. Εν πάση περιπτώσει, με κίνητρο την ψηφοθηρία, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Bob Hall παρευρέθη στο συνεδριακό Κέντρο του Γουάκο, όπου συνεχάρη λίγο αμήχανα το Εθνικιστικό Κίνημα του Τέξας το οποίο έχει συγκεντρώσει περίπου τις μισές από τις 100.000 απαιτούμενες υπογραφές ώστε να διεξαχθεί, αρχικά, ένα μη δεσμευτικό δημοψήφισμα. Για να γίνει το δημοψήφισμα και να εισαχθεί το αίτημα απόσχισης του Τέξας στο προκριματικό ψηφοδέλτιο των Ρεπουμπλικανών, οι οπαδοί του Texit πρέπει να συγκεντρώσουν μέχρι απόψε πάνω από 50.000 υπογραφές.

Δεν το βλέπω.

Όπως είπα, το κίνημα για την ανεξαρτησία Τέξας δεν είναι καινούργιο. Στη δεκαετία του 1990, μια ομάδα που ονομαζόταν Δημοκρατία του Τέξας ισχυριζόταν ότι το «κράτος» δεν έγινε ποτέ νόμιμα δεκτό στις Ηνωμένες Πολιτείες και, ως εκ τούτου, στο τεξανό έθνος έπρεπε να καταλυθεί. Στη συνέχεια, οι αυτονομιστές διασπάστηκαν και μερικοί εξ αυτών απέκτησαν τρομοκρατική φυσιογνωμία: το 1997, ο Richard McLaren συνέλαβε δύο ομήρους στο Δυτικό Τέξας με αποτέλεσμα πιστολίδι με την αστυνομία — ο τύπος βρίσκεται ακόμα σε μια φυλακή κοντά στο Αμαρίλλο. Aπό το 2005, τη σκυτάλη έχει πάρει ο Daniel Miller με σκοπό να εφαρμόσει πιο ειρηνικές μεθόδους. Όπως είπε στο συνέδριο στο Γουάκο, το Τέξας πρέπει να απελευθερωθεί από την ασφυξία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και της παγκοσμιοποίησης. Γιατί; Διότι όλοι οι Τεξανοί μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά: έχουν ξεχωριστή κουλτούρα από τους υπόλοιπους Αμερικανούς, καθώς και ξεχωριστή ιστορία που συνδέεται με το μέγεθος της πολιτείας και τη γεωγραφική της θέση δίπλα στο Μεξικό. Το σίγουρο είναι ότι οι Τεξανοί έχουν τα δικά τους συνθήματα που ακούγονται αφιλόξενα και τοπικιστικά —Don’t Mess With Texas, Love it or Leave it, Proud to be country— ενώ εκφράζονται εντελώς ακομπλεξάριστα σχετικά με το χρήμα και την επιδίωξή του.

Aν και οι συνταγματολόγοι επιμένουν ότι η απόσχιση είναι προφανώς παράνομη κι ότι επιπλέον θα ήταν οικονομικά καταστροφική τόσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και για το ίδιο το Τέξας, ο Miller διαφωνεί υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει συνταγματική απαγόρευση της απόσχισης και ότι η δικαστική υπόθεση μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο την οποία επικαλούνται συχνά οι ειδικοί —η Texas v. White— παραμένει ασαφής. Ο Walter Buenger, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν και επικεφαλής της Texas State Historical Association, λέει ότι οι σημερινοί υποστηρικτές του κινήματος εξωραΐζουν τη σύντομη περίοδο (εννέα χρόνια: από το 1836 έως το 1845) όπου το Τέξας ήταν ανεξάρτητο: τότε, δεν του επιτρεπόταν η προσχώρηση στις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή υποστήριζε τη δουλεία. (Είχε αποφασιστεί να μην επεκταθεί ο θεσμός της δουλείας προς τα δυτικά.) Στην πραγματικότητα, τα εννέα εκείνα χρόνια έγινε της τρελής: οι Τεξανοί δεν ήξεραν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Όταν συνειδητοποίησαν ότι οι φόροι ήταν απαραίτητοι, δεν μπορούσαν να τους εισπράξουν· απεδείχθησαν ανίκανοι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να εφαρμόσουν ορθολογική εξωτερική πολιτική. Η ανεξαρτησία κατέληξε σε φιάσκο.

Πάντως, το κίνημα κερδίζει έδαφος εν μέσω της αυξανόμενης πολιτικής πόλωσης και της δυσπιστίας στους αμερικανικούς θεσμούς. Η σελίδα του Εθνικιστικού Κινήματος του Τέξας στο Facebook έχει αυτή τη στιγμή 210.000 followers και πολλά τοπικά στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Τέξας φλερτάρουν με τις ιδέες των αυτονομιστών. Mιλάμε για τη δεξιά της δεξιάς· για ομάδες όπως το True Texas Project, που διατηρεί στενούς δεσμούς με δισεκατομμυριούχους του πετρελαίου του Δυτικού Τέξας, η οποία, σε μια έκρηξη μεταφυσικής, πιστεύει ότι η ανεξαρτησία της πολιτείας είναι μέρος ενός θεϊκού σχεδίου για τη διάσωση της τοπικής κουλτούρας.

Στο μεταξύ, με το Texit δεν εννοούν όλοι το ίδιο πράγμα. Μερικοί αρκούνται στη νομοθετική και διοικητική αυτονομία —κάτι που ήδη έχουν στο πλαίσιο της ομοσπονδίας— ενώ άλλοι πιέζουν στην κατεύθυνση της πλήρους αποχώρησης από τις ΗΠΑ. Μερικοί Τεξανοί πολιτικοί τραβάνε τα μαλλιά τους· όσοι τραβάνε τα μαλλιά τους πιάνονται στα χέρια με τους Τexiters· ο ένας κατηγορεί τον άλλον για στασιαστική προδοσία· οι μηνύσεις συσσωρεύονται μαζί με τις αμοιβές των δικηγόρων. Το κρυπτονόμισμα «Τέξας Token» γνωρίζει επιτυχία· οι Τεξανοί συσπειρώνονται μπροστά στη «σοβαρή απειλή του σοσιαλισμού» και στα «πρακτορεία τριών γραμμάτων»: το FBI, τη ΝSA και το ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives). Αλλά, ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι τα περιβαλλοντικά μέτρα και ιδιαίτερα όσα σχετίζονται με τη χρήση των ΙΧ. Προστίθενται κι άλλα παράπονα: η αντίδραση στην αφαίρεση βιβλίων από τις δημόσιες βιβλιοθήκες· η, κατά τη γνώμη τους, «μανία» με τους εμβολιασμούς· οι, κατά τις γνώμη τους, «διώξεις» των ελευθεριακών από το καθεστώς. Σημειώνω εδώ, ότι αν διώκονται Τεξανοί libertarians είναι επειδή εμπλέκονται σε διαδικτυακές μαύρες αγορές, όπως η Silk Road.

Ίσως είναι περιττό να προσθέσω ότι οι Τεξανοί αυτονομιστές επικροτού την εισβολή της 6ης Ιανουαρίου το Καπιτώλιο και φρονούν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα στηρίξει την υπόθεσή τους. Πλην όμως, ο Τραμπ δεν έχει γνώμη επί του θέματος· και σκασίλα του. Το κίνημα έχει βεβαίως φουντώσει εξαιτίας της διοίκησης Μπάιντεν η οποία εκλαμβάνεται ως σοσιαλιστική δικτατορία: αν επανεκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ, ίσως οι Texiters αλλάξουν γνώμη. Έτσι κι αλλιώς, όπως φάνηκε κι από τις εργασίες του συνεδρίου, λίγοι έχουν κάποια αμυδρή ιδέα για το πώς θα έμοιαζε ένα τεξανό έθνος ή πώς θα λειτουργούσε και πώς θα αντιμετώπιζε τα πολλά δυσεπίλυτα οικονομικά, πολιτιστικά ή πολιτικά προβλήματα που θα προέκυπταν. Στην πολιτεία-μη κράτος του Τέξας, το «μη κράτος» θα επενέβαινε στην προσωπική ζωή απαγορεύοντας τις εκτρώσεις; Την ενδοοικογενειακή βία θα τη θεωρούσε ζήτημα που απαιτεί privacy; Πώς θα συνδυαζόταν το «μη κράτος» με τον αυταρχισμό που επιθυμούν οι Τεξανοί;

Αν και, όπως είπα, το όραμα περιλαμβάνει την αποδέσμευση από κανονισμούς και ομοσπονδιακές εντολές με σκοπό η τεράστια οικονομία του Τέξας, ιδιαίτερα οι τομείς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, να ωθήσουν την πολιτεία σε μια ουτοπική κατάσταση ευημερίας, ειρήνης και σταθερότητας, υπάρχουν κάποιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που δεν συζητιούνται καθόλου. Για παράδειγμα, το ότι περίπου το ένα τρίτο του ετήσιου προϋπολογισμού του Τέξας υποστηρίζεται από ομοσπονδιακούς πόρους: στην απίθανη περίπτωση που το Τέξας αποσχισθεί θα πρέπει να συμπληρώσει βασικά προγράμματα όπως η κοινωνική ασφάλιση· αν δεν το κάνει —στη βάση του libertarianism— ένας στους δύο Τεξανούς θα πεθάνει από ασθένειες ή πρόωρη γήρανση· πράγμα πολύ κακό για την οικονομία. Οι κρατικές υπηρεσίες δεν είναι σοσιαλιστική πολυτέλεια: οι τόσο αγαπημένοι δρόμοι του Τέξας χρειάζονται συντήρηση· τα εκπαιδευτικά ιδρύματα χρειάζονται χρηματοδότηση· το δικαστικό και το σωφρονιστικό σύστημα —που έχει τερατώδεις διαστάσεις— είναι εξαιρετικά δαπανηρό. Αν λοιπόν, αποσχιστούν οι Τεξανοί, καθώς δεν θα έχουν την ομοσπονδιακή οικονομική στήριξη, θα πρέπει να φορολογούν τον κάθε πολίτη κατά τουλάχιστον εννέα χιλιάδες ετησίως μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τον διοικητικό τους μηχανισμό. Αυτό το ποσό θα πρέπει να καταβάλλεται είτε μέσω φόρων εισοδήματος, είτε μέσω των έμμεσων φόρων. Όπως και να ‘χει, από την τεξανή τσέπη με τα καβούρια, κάθε νοικοκυριό δύο ενηλίκων θα βγάζει δεκαοκτώ χιλιάδες δολάρια ετησίως.

Για να δούμε τι θα πουν οι Τεξανοί όταν ενημερωθούν επί του θέματος.