Μια τυπική μέρα στο Τελ Αβίβ

Γράφει ο π. Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, Μίνος Μωυσής 

07.30

- Αλόν, σήκω χτυπάνε οι σειρήνες πάλι, πρέπει να κατέβουμε. Έλα μην καθυστερείς.

Τριάντα πέντε δευτερόλεπτα μετά, ο Αλόν και η Ρόνι, εξηντάρηδες, κλείνουν πίσω τους την πόρτα του καταφυγίου που βρίσκεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας τους, στο Τελ Αβίβ, οδός Μπρέννερ. Όπως συνήθως, είναι οι τελευταίοι. Μένουν στον τρίτο και τελευταίο όροφο ενός παλιού τυπικού κτιρίου στο κέντρο της πόλης. Εκεί, με την Ιρίτ, την Ντόνα, τον Ίτσικ, τον Γιγκάλ, τον Εϊτάν, την Όρλυ, τους γείτονές τους. Λείπει, όπως πάντα, η κυρία Σάρα του δεύτερου ορόφου, κοντά στα ενενήντα, από τους ελάχιστους ακόμα ζωντανούς ομήρους του Άουσβιτς, καρφωμένη στην αναπηρική της καρέκλα δεν μπορεί να κατεβαίνει στο καταφύγιο γιατί το κτίριο δεν έχει ασανσέρ.

- Πάλι πρωί πρωί ξεκίνησαν σήμερα, χθες βράδυ έριχναν στο Ραμάτ Ασσαρόν, με πήρε η Ναομί, τρεις ώρες πέρασαν στο καταφύγιο. Για να δούμε εμείς σήμερα, πόση ώρα θα κάτσουμε. Ντόνα, είχες νέα από τον Ιλάι;

- Μπα τίποτα, του έστειλα χθες ένα μήνυμα στο Whatsapp, δεν απάντησε. Ευτυχώς όμως, πήρε το βράδυ ο φίλος του ο Γιουβάλ τη μάνα του, είναι μαζί στη μονάδα. Καλά είναι, της είπε, περιμένουν ώρα με την ώρα να πάρουν διαταγή να μπουν στη Γάζα. Τα δικά σου;

- Ο μικρός, ο Άμι, είναι και αυτός κάπου έξω από τη Γάζα. Προχθές μιλήσαμε λίγο, κάποια βλάβη είχε το τάνκ της ομάδα του. Είχαν πάει οι μηχανικοί να το φτιάξουν και βρήκαν την ευκαιρία να μιλήσουν με τα σπίτια τους. Η Σίρι, όπως σου είπα, είναι σε ένα νοσοκομείο στον Νότο, δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς, κάπου κοντά στην Μπέρ Σέβα. Την κάλεσαν προχθές και έφυγε τρέχοντας, έχουν καλέσει σχεδόν όλα τα κορίτσια που είχαν κάνει θητεία ως νοσηλεύτριες. Η Όρνα, έχει πάει με τον φίλο της τον Γκάι εθελόντρια σε ένα μέρος κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο – μαγειρεύουν φαγητό για τους στρατιώτες και τους το πάνε κάθε μεσημέρι. Ο μεγάλος, ο Γκίλ, είναι επιστρατευμένος, δεν ξέρω πού ακριβώς είναι, αυτός βλέπεις ήταν στις μυστικές υπηρεσίες και δεν μπορεί να πει κουβέντα, που είναι, τι κάνει... τίποτα. Η γυναίκα του και τα δύο παιδιά, έφυγαν, έχουν πάει στους συμπεθέρους μας στη Γαλλία. Αχ μου λείπουν πολύ τα εγγονάκια μου, αλλά καλύτερα που έφυγαν, να μην έχουμε και αυτή την έννοια.

- Γιγκάλ, τελικά το άνοιξες το μαγαζί; Μου είχες πει προχθές ότι θα το άνοιγες.

- Ναι, πήγα χθες το πρωί, άνοιξα, καθάρισα και λίγο μετά έφυγα. Τι να κάνω, ρε Αλόν, σιγά μην έχει ο κόσμος όρεξη να αγοράσει ρούχα τώρα. Έκατσα τρεις τέσσερις ώρες, περαστικοί με το σταγονόμετρο πέρναγαν, ένας μέσα δεν μπήκε. Με έπιασε η ψυχή μου, έφυγα. Ήμουν και μόνος μου, οι δύο υπάλληλοι που έχω είναι επιστρατευμένοι, άνθρωπο να μιλήσω δεν είχα. Εσύ, Εϊτάν;

-Εγώ πάω κάθε μέρα στο γραφείο, το εργοστάσιο δουλεύει στο 25%. Σχεδόν όλοι οι εργάτες έχουν πάει επίστρατοι, νέα παιδιά βλέπεις. Στα γραφεία έχει κόσμο, δουλειά όμως σχεδόν τίποτα. Έχουν παγώσει οι παραγγελίες από το εξωτερικό, και να είχαμε δεν θα μπορούσαμε να τις εξυπηρετήσουμε. Πρώτες ύλες που παίρνουμε από Κίνα, δεν έρχονται, όλα τα καράβια έχουν πάρει εντολή να μην πλησιάζουν στη Χάιφα. Τώρα κοιτάω να δω πώς θα ρυθμίσουμε υποχρεώσεις, γιατί τα διαθέσιμα λιγοστεύουν και οι πιστώσεις από τις τράπεζες πάγωσαν και αυτές.

08.30

- Πάει κι αυτή η φορά, πετάγομαι να δω πρώτα πώς είναι η κυρία Σάρα, αν χρειάζεται κάτι, και ανεβαίνω. Στις 10.00 έχω να πάω στην Κικάρ Ράμπιν, έχουμε οργανώσει άλλη μια εκδήλωση για τους ομήρους, θα έρθεις;

- Κυρία Σάρα, η Ρόνι είμαι, ανοίξτε. Είστε καλά;

- Καλώς τη Ρόνι, καλημέρα. Καλά είμαι, δεν φοβήθηκα σήμερα, πρέπει πιο μακριά να έπεσαν καναδυό, έτσι είναι;

- Ναι ήταν προς το Ραμάτ Γκάν σήμερα. Θέλετε κάτι; Χρειάζεστε κάτι; Θα πεταχτώ αργότερα στο σούπερ μάρκετ, μπορώ να ψωνίσω και για εσάς.

- Όχι, Ρόνι μου, δεν θέλω κάτι, ήρθε η εγγονή μου χθες από εδώ και μου έφερε τα πάντα, της είχα παραγγείλει. Αχ, Ρόνι μου, φαντάζομαι την αγωνία σου για τα παιδιά. Ο αγαπημένος μου ο Άμι, στρατιώτης... σαν χθες θυμάμαι που μου τον άφηνες όταν ήταν μικρός. Καλά είναι;

- Καλά, δόξα τω Θεώ. Αλλά ναι, έχω μεγάλη αγωνία, αν αρχίσει η επίθεση θα είναι από τους πρώτους που θα μπουν στη Γάζα, είναι στους Γκολάνι. Τι να κάνω; Προσεύχομαι και ελπίζω να είναι καλά.

- Θα σου πω κάτι, Ρόνι μου, όταν ήρθα στο Άρετς το ’47 λίγο πριν γίνει το Κράτος, έμεινα σε ένα Κιμπούτς μερικούς μήνες. Είχαμε μαζευτεί κάμποσοι που γυρίσαμε από τα Στρατόπεδα, έπρεπε να μάθουμε και τη γλώσσα βλέπεις, εκεί γνώρισα και τον μακαρίτη τον Γιόσι – όμηρος και αυτός από το Μπέργκεν Μπέλσεν. Μαζευόμασταν τα βράδια, νέα παιδιά ήμασταν 15-20 ετών, όλοι είχαμε χάσει οικογένειες, γονείς, αδέλφια. Μια μέρα ήρθε να μας επισκεφτεί ο Μπεν Γκουριόν. «Αυτό που μας έκαναν οι Γερμανοί, δεν θα αφήσουμε ποτέ ξανά να γίνει πάλι» μας είπε. «Σε λίγους μήνες θα έχουμε το δικό μας Κράτος, ένα Κράτος για όλους τους Εβραίους, θα γίνουμε δυνατοί, κανένας εχθρός δεν θα μας απειλήσει ξανά, αυτό σας το υπόσχομαι». Πέρασα εδώ όλους τους πολέμους, το ’48, το ’56, το ’67, το ’73, το ’82, την intifada, τις απανωτές κρίσεις στη Γάζα, φοβήθηκα, φοβήθηκα πολύ αλλά ποτέ δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου. Αυτή τη φορά όμως, αυτή τη φορά, είναι αλλιώς. Αυτό που ο Μπεν Γκουριόν μας είχε πει ότι δεν θα γινόταν ποτέ ξανά, αυτό έγινε. Μας έσφαξαν, μας σκότωσαν εν ψυχρώ, μας κυνήγησαν μέσα στα σπίτια μας, στα χωριά μας. Όπως τότε στο Βίλνους που μπούκαραν οι Γερμανοί στο σπίτι μας και μας πήραν όλους. Γιατί, γιατί, βρε Ρόνι μου, γιατί πάλι; Εγώ θα φύγω, δεν έχω πολλή ζωή ακόμα, αλλά για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας σκιάζομαι, πώς θα ζήσουν, πώς θα σηκωθούν πάλι στα πόδια τους μετά από αυτή την καταστροφή;

10.00

Η Κικάρ Ράμπιν, η πλατεία στη μνήμη του πρωθυπουργού που δολοφονήθηκε από ένα εξτρεμιστή Εβραίο γιατί τον θεώρησε προδότη που προσπάθησε την ειρήνη με τον Αραφάτ, γεμίζει, από παντού. Φτάνουν λεωφορεία, κατεβάζουν τον κόσμο, βουβό κόσμο. Πλακάτ, σημαίες, οι φωτογραφίες των ομήρων. Γυναίκες πολλές, οι άνδρες βρίσκονται αλλού.

- Εδώ, εδώ, κορίτσια, εδώ να βάλουμε τις φωτογραφίες των ομήρων σήμερα. Τα μάθατε; Κι άλλους ομήρους ανακοίνωσαν, τους 230 έφτασαν, να δούμε πότε θα σταματήσει να μεγαλώνει ο αριθμός. Των παιδιών, εδώ μπροστά από τις άλλες. Εσύ τι λες; Θα μπορέσουμε να τους πάρουμε πίσω; Τουλάχιστον να άφηναν τα μικρά παιδιά να φύγουν, τα καθάρματα.

«Είμαστε σε πόλεμο με τη Χαμάς, και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να την καταστρέψουμε, να μην μπορέσει ποτέ ξανά να κάνει ό,τι έκανε στις 7 Οκτωβρίου. Τώρα είναι ώρα για πόλεμο. Ξέρω ότι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι εδώ σήμερα έχετε παιδιά στο μέτωπο, στρατιώτες ή επίστρατους, τους τιμούμε με σεβασμό, είναι οι γενναίοι μας, οι φύλακές μας, πολεμάνε για εμάς, για να μπορέσουμε να ζούμε με ειρήνη στο Κράτος μας».

- Βαρέθηκα τα μεγάλα λόγια, ποιος είναι αυτός πάλι που μιλάει σήμερα; Γιατί δεν σωπαίνουν; Γιατί δεν σκέφτονται την αγωνία μας, τον πόνο μας; Έτσι χάλια που τα έκαναν. Έναν χρόνο τώρα μας δίχασαν, οι μισοί στους δρόμους κάθε Σάββατο απέναντι στους άλλους μισούς, ντροπή τους, που έρχονται εδώ να μας μιλήσουν, αντί να κρυφτούν σε κανά λαγούμι, να αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Ντροπή τους.

13.00

- Ρόνι, εγώ θα πάω στη σιβά [είναι το πένθος των 7 ημέρων μετά τον θάνατο] των Αγκάβ, τελευταία μέρα σήμερα, θα τους σηκώσει ο Ραββίνος, θα πάμε μαζί; Ο Σλόμο είναι χάλια, ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει ότι χάθηκε έτσι η Γιαέλ. Τι λόγια να του πεις του κακόμοιρου; Κάθεται σιωπηρός και κοιτάει συνέχεια έξω από το παράθυρο, θαρρείς πως την περιμένει να γυρίσει, να εμφανιστεί. Κι αυτή η δόλια η Χαγκίτ, ένα παιδί στον τάφο και ένα στον στρατό, προσπαθεί να κρατηθεί να μην καταρρεύσει. Πώς αντέχει Θεέ μου;

- Δεν θα 'ρθω, Αλόν, θα πάω στη σιβά των Αμιέλ εγώ, υποσχέθηκα στη Ρονίτ και στην Γκίλα ότι θα πάμε μαζί, δεν έχουν πάει καθόλου αυτές μέχρι σήμερα. Εκεί να δεις δράμα... ο Ούρι, δεν ξέρω αν στο είπα, είναι στο νοσοκομείο με την καρδιά του, η Χάγια έχει και τη μάνα της στο σπίτι, ούτε να κλάψει, να θρηνήσει το γιο της δεν είχε την ευκαιρία, να μου το θυμηθείς η Χάγια δεν θα αντέξει, ανησυχώ πολύ για αυτήν.

16.00

- Αχ όχι πάλι σήμερα, κι αυτός ο Αλόν πού γυρνάει. Αλόν, έλα! Πού βρίσκεσαι, είσαι ασφαλής;

- Μην ανησυχείς κατεβαίνω τώρα σε ένα καταφύγιο που βρήκα μπροστά μου, στη Ρότσιλντ είμαι. Είπα να το κόψω με τα πόδια για το σπίτι, εσύ κατέβηκες;

-Ναι μόλις μπήκα, αλλά δεν έχει έρθει η Ιρίτ, την παίρνουμε στο τηλέφωνο, δεν απαντάει. Τα λέμε στο σπίτι αργότερα.

17.00

- Χτυπήθηκε ένα κτίριο σήμερα, εδώ κοντά στο ΝεβέΤζέντεκ άκουσα ότι είχε και μερικούς τραυματίες. Τελικά βρέθηκε η Ιρίτ;

- Ναι ευτυχώς, είναι καλά, αλλά ξέρεις πριν ανέβω πέρασα από την κυρία Σάρα. όπως πάντα. Tη βρήκα σωριασμένη στο πάτωμα, φαίνεται ότι προσπάθησε να τσουλήσει την καρέκλα της προς την πόρτα, εκεί πάντα πάει όταν έχει συναγερμό, κάπου βρήκε, αναποδογύρισε και έπεσε. Όταν τη σήκωσα, ήταν τρομαγμένη. Κάτι πρέπει να κάνουμε για την κυρία Σάρα. Θα κοιτάξω να μιλήσω με τον Ούντι απέναντι, έχουν ένα άδειο διαμέρισμα εκεί και η δικιά τους η πολυκατοικία έχει δωμάτιο ασφαλείας σε κάθε διαμέρισμα, μήπως τη βολέψουμε εκεί για ένα διάστημα. Θα του μιλήσω αύριο. Μήπως σε πήρε κανένα από τα παιδιά;

- Ναι, μίλησα με τη Σίρι πριν λίγο. Είχαν και αυτοί εκεί συναγερμό και το νοσοκομείο είναι γεμάτο, ανάστατη ήταν. Το καλό νέο όμως είναι ότι πέρασε από εκεί ο Γκιλ και τον είδε, είχαν έναν αξιωματικό από τη μονάδα του που τραυματίστηκε και ζήτησε να πάει μαζί του και ο Γκιλ για να δει τη Σίρι. Τουλάχιστον τώρα μάθαμε που είναι και ο Γκιλ. Εσύ δεν πήρες τον Άμι; Από την Όρνα μάθαμε κάτι;

- Η Όρνα κατέβηκε στη Χάιφα να ψωνίσουν για τα γεύματα. Πέρασε και από το σπίτι των Κάρνι να τους πει ένα γεια. Μια χαρά την άκουσα, αλλά, όπως ξέρεις, η Όρνα κρύβεται. Όταν μίλησα μετά με τη Λία Κάρνι για να μάθω πώς ήταν η Όρνα, μου είπε ότι χθες το βράδυ σκοτώθηκαν δύο στρατιώτες στη μονάδα που πάνε τα φαγητά. Η Όρνα τους ήξερε και τους δύο, ήταν χάλια, έκλαιγε συνέχεια. Ο Άμι δεν έχει δώσει σημεία ζωής, δεν απαντάει καν στα μηνύματα, ίσως τους έχουν πάρει τα κινητά, δεν ξέρω.

20.00

- Αλόν, άνοιξε την τηλεόραση, ώρα για ειδήσεις.

«Σήμερα έγινε η πρώτη χερσαία επιχείρηση μέσα στη βόρεια Γάζα, όπου οι δυνάμεις μας ανέλαβαν να προετοιμάσουν το έδαφος για τις επιχειρήσεις που θα ακολουθήσουν στις επόμενες ημέρες, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου, η επιχείρηση ήταν επιτυχής και οι δυνάμεις μας αποχώρησαν σε ασφαλή σημεία όταν ολοκληρώθηκε. Θρηνούμε την απώλεια τριών ηρώων στρατιωτών μας και οι σκέψεις μας είναι με τις οικογένειές τους».

- Λες να ήταν ο Άμι στην επιχείρηση, Αλόν; Λες για αυτό να μην απαντάει; ΣεμάΙσραέλαδονάϊελοένουαδονάϊεχάντ, Θεέ μου φύλαξέ τον.

- Έλα πάψε, μην ανησυχείς, αν είχε πάθει κάτι θα μας είχαν ειδοποιήσει. Πάμε δίπλα στους Ναχμία να ξεχαστούμε λίγο, έχει γενέθλια ο Νταβίντ σήμερα και μας είπαν να περάσουμε αν έχουμε όρεξη.

Γιόμ Ουλέντετ Σαμέαχ, Νταβίντ, αντμέαβεεσρίμ. (=Ευχή για γενέθλια)

- Μπορεί, ρε παιδιά, να μου εξηγήσει κάποιος γιατί ο Μπίμπι τα έριξε στις μυστικές υπηρεσίες; Και γιατί το πήρε πίσω λίγο μετά;

- Γιατί δεν είναι στα καλά του ο άνθρωπος, Αλόν. Πόσες φορές θα στο πω; Tώρα θέλει να βγει και λάδι, αντί να πει ότι έχει όλη την ευθύνη ο ίδιος. Αλλά δεν είναι η ώρα τώρα για αυτά, μπέεζράτασσέμ (=με τη βοήθεια του Θεού) να βγούμε από αυτή την κατάσταση και θα τα πούμε μετά μαζί του, τώρα είναι ώρα να είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι. Τα παιδιά μας κάτω πολεμάνε και πρέπει να αισθάνονται ότι είμαστε όλοι μαζί τους.

23.00

- Ελπίζω απόψε να είναι ήσυχα τα πράγματα, δεν αντέχω τρίτη φορά σήμερα ανέβα κατέβα, κουράστηκα. ΛάϊλαΤόβ (=Καλό βράδυ), Αλόν. Στο έχω ξαναπεί, δεν ακούς... μη βγάζεις το παντελόνι και τα παπούτσια σου. Εδώ δίπλα σου άστα, όχι στο ντουλάπι. Άντε, μακάρι να έχουμε ήσυχο βράδυ και να είναι καλά τα παιδιά μας.

- Αμέν

Μια μέρα από την καθημερινότητα μιας τυπικής ισραηλινής οικογένειας, από τις 7 Οκτωβρίου. Ίσως ένας τρόπος να καταλάβουν κάποιοι τι ακριβώς διακυβεύεται στο Ισραήλ και να βάλουν τους εαυτούς τους στα παπούτσια των πολιτών του.