Πώς η κρίση στη Μέση ανατολή θα επηρεάσει την Ευρώπη και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο - Το πάθημα που δεν έγινε μάθημα
Όπως κι αν εξελιχθεί η νέα κρίση στην Μέση Ανατολή, το σίγουρο είναι ότι κάποιοι δεν πρόλαβαν τα χειρότερα. Για άλλη μία φορά, όμως, η Ευρώπη και γενικότερα ο δυτικός κόσμος θα υποστούν τις συνέπειες.
Το δυστύχημα είναι ότι οι κρίσεις περικυκλώνουν πλέον πολύ επικίνδυνα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, μεταφέροντας βέβαια και πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Σε οικονομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, εξαιτίας των κινδύνων που αναπτύσσονται από τον εξτρεμισμό και τον αυξανόμενο φονταμενταλισμό.
Αναρωτιέται λοιπόν, κανείς τι κάνουν οι ηγεσίες της Δύσης, αναφορικά με την ασφάλεια των χωρών τους. Πώς τέλος πάντων, σχεδιάζουν την στρατηγική τους, ώστε να εξασφαλίσουν έναν κόσμο ήρεμο και διαχειρίσιμο εν ονόματι της ευημερίας που υπόσχονται στους πολίτες τους;
Η εικόνα είναι μάλλον απογοητευτική. Και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη το έλλειμμα της αποφασιστικότητας, όσον αφορά την πρόληψη κρίσεων είναι εμφανές. Λιβύη, Συρία, Ουκρανία και Μέση Ανατολή είναι μόνο κάποιες από τις πολλές «αστοχίες» στην αποτρεπτική πολιτική που άσκησαν οι ηγέτες της Δύσης. Δυστυχώς όλες γύρω από την Ευρώπη η οποία υφίσταται τις δραματικές άμεσες συνέπειες της μετανάστευσης αλλά και των εξτρεμιστικών απειλών.
Το σίγουρο είναι ότι δεν αποκαταστάθηκε καμία δημοκρατία στην Λιβύη μετά την ανατροπή του Καντάφι. Αντίθετα επικράτησε μία αδιέξοδη πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ των «φυλών». Ούτε και η Συρία απελευθερώθηκε από τον Άσαντ. Μόνο ανθρωπιστική καταστροφή επιτεύχθηκε και τεράστια κύματα προσφύγων. Οι Ρώσοι επίσης στην Ουκρανία δεν πτοήθηκαν και κατέλαβαν σε μεγάλο ποσοστό τις περιοχές που ήθελαν εξαρχής. Και σήμερα, στη Γάζα, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν οι Ισραηλινοί να απαλλάξουν τους Παλαιστίνιους από την Χαμάς. Προς στιγμήν, μόνο νεκρούς βλέπουμε και ερείπια κατεστραμμένων κτιρίων…
Το πρόβλημα τελικά στον κόσμο δημιουργείται μόνο από τις «άγριες διαθέσεις» των αντιδυτικών ηγετών και εξτρεμιστών; Η μήπως οι ηγεσίες στη Δύση δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις που δημιουργεί ο νέος πιο ταχύς και πολύπλοκος κόσμος;
Ο αμερικανικός σχεδιασμός στη Συρία δεν απέδωσε. Και σε ότι αφορά τις γέφυρες με την Τουρκία και τα αραβικά κράτη δεν είναι αρκετές για να αποσοβήσουν νέες εστίες ανάφλεξης όσο για την Ευρώπη, η τέως καγκελάριος Μέρκελ εξέθρεψε με την ανοχή της μία νοσηρή κατάσταση στην Ρωσία, η οποία αποκαλύφθηκε με την εισβολή στην Ουκρανία.
Η παγκόσμια ανησυχία των συνεχών κρίσεων σε συνδυασμό με την αδυναμία των δυτικών δημοκρατιών να αναδείξουν πρόσωπα υψηλού κύρους στις ηγεσίες τους, πολλαπλασιάζουν τους φόβους για το μέλλον της Δύσης. Φτάνει να μελετήσουμε τι συνέβη τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο και πως οδηγήθηκε σε ένα ανώφελο brexit με αγωνιώδεις προσπάθειες στη συνέχεια, προκειμένου να βρεθεί ένας κανονικός πρωθυπουργός για την χώρα.
Είναι προφανές ότι κάτι πάει λάθος στις διαδικασίες ανάδειξης αυτών των ηγεσιών. Αλλά και στην πολιτική κουλτούρα που έχει εμπεδωθεί στο εκλογικό σώμα σχετικά με τα κριτήρια επιλογής πολιτικών προσώπων.
Πρόκειται για άτακτη υποχώρηση της πολιτικής υπό την κυρίαρχη λογική των οικονομικών συμφερόντων; Είναι η ανυποληψία που περιβάλλει πλέον τα πολιτικά συστήματα, ωθώντας τους ικανούς ανθρώπους να ασχοληθούν μόνο με τις επιχειρήσεις και όχι με την πολιτική; Ή μήπως η επιβεβλημένη από την ψηφιακή εποχή, επικράτηση της «αγοραίας δημοφιλίας» ως πρώτιστης αξίας στο πρόσωπο ενός ηγέτη;
Πάντως, οι δυτικές κοινωνίες όχι μόνο παραμένουν ανασφαλείς μέσα στην ασθμαίνουσα ευμάρεια που τους παρέχεται αλλά αντιμετωπίζουν και το μέλλον με μεγαλύτερη αβεβαιότητα.
Ο δυτικός κόσμος ποτέ δεν ήταν καλύτερος. Και κάθε σύγκριση με το παρελθόν μόνο ατυχής μπορεί να χαρακτηριστεί. Το ζητούμενο όμως είναι η ασφάλεια, η σταθερότητα και πιο πολύ η αισιοδοξία για το μέλλον. Η προοπτική και το όραμα κάθε γενιάς που έρχεται να διοικήσει τις άλλες.
Έχουμε σχεδόν τα πάντα στη Δύση. Μήπως είναι ώρα να ασχοληθούμε με την δημοκρατία μας, τα συστήματα διαχείρισης, τις διαδικασίες συμμετοχής, την πολιτική παιδεία και την ποιότητα των ηγεσιών που αναδεικνύονται;
20°
