Σημειώσεις για το Ισραήλ

Α. Το Ισραήλ μπορεί να τα βάλει μόνο του με τους τρομοκράτες που το απειλούν. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία. Αυτή είναι η μοίρα του, άλλωστε: να είναι περικυκλωμένο από εχθρούς που θέλουν να το δουν ισοπεδωμένο, από ανθρώπους που ξυπνούν και κοιμούνται με το μυαλό τους στην Τελική Λύση, σε ένα οριστικό Ολοκαύτωμα. Γιατί αυτό είναι που θέλει η Χαμάς, αυτό θέλουν οι Αγιατολάδες του Ιράν, αυτό θέλουν και άλλοι Άραβες. Αυτό που ήθελε και ο Αδόλφος Χίτλερ.

Β. Το Ισραήλ είναι κομμάτι από τη σάρκα μας, και μέρος της ψυχής μας. Μια ανθεκτική Δημοκρατία που γεννήθηκε και άνθησε μέσα από τους καπνούς τού Zyklon B και των κρεματορίων. Μέσα από τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του εξανδραποδισμού, των διωγμών, των εξευτελισμών, και των γκέτο. Οι άνθρωποί του κατέφυγαν από όλες τις μεριές του κόσμου πίσω στην αρχαία, προγονική γη, την πότισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους, την έχτισαν, την καλλιέργησαν, πήραν το αλμυρό νερό και το ’καναν πόσιμο, άρδευσαν τη γη, έχτισαν σχολεία, πρόκοψαν, δυνάμωσαν, και ποτέ μα ποτέ δεν ξέχασαν. Αυτό το Δεν Ξεχνώ, και το Ποτέ Ξανά, δεν είναι συνθήματα που γράφτηκαν σε μια διαφημιστική εταιρία: είναι χαραγμένα στην ψυχή τους, είναι το ίδιο τους το αίμα. Σε αυτό το μικρό, φαινομενικά στέρφο κομμάτι γης, έφτιαξαν με τα χέρια, το πνεύμα, και το πείσμα τους ένα κρατικό, κοινωνικό, τεχνολογικό και πολιτιστικό θαύμα που δεν έχει το όμοιό του πουθενά στην ανθρώπινη ιστορία.

Γ. Γεννήθηκα και ζω σε μια πόλη με μισερή ιστορία. Κατέχουμε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ δολοφονιών Εβραίων από τους ναζί: το 96% της θαλερής Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης σκοτώθηκε βάναυσα και άγρια μέσα σε ένα-δυο χρόνια. Μόνο μια χούφτα άνθρωποι σώθηκαν: ελάχιστοι κρυμμένοι από χριστιανούς, κάπως περισσότεροι σωσμένοι τελευταία στιγμή από τα στρατόπεδα. Από τους 54.000 Θεσσαλονικείς Εβραίους γύρισαν πίσω μόλις 1.950. Η πόλη μου (για να μη μιλήσουμε για τους Τριεψελίτες και τα τάγματα θανάτου της που προηγήθηκαν) έπεσε επάνω στο είναι των Εβραίων και το οικειοποιήθηκε. Η Νέα Ιερουσαλήμ χάθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί να ντρέπεται κανείς καθημερινά για όσα έγιναν εδώ, και όχι από Γερμανούς. Ωστόσο νά που ζουν ακόμη, νά που υπάρχουν ακόμη, νά που δουλεύουν ακόμη, νά που φέρνουν φίλους τους εδώ από το Ισραήλ: καραβιές ολόκληρες. Νά που πεισματικά επιβιώνουν και παίρνουν πίσω όσα δικαιούνται από το κεφάλαιο της μνήμης.

Δ. Στις 7 του μηνός, η χειρότερη τρομοκρατική οργάνωση της ιστορίας επέδραμε άνανδρα και δολοφόνησε κάπου 1.500 ανθρώπους μέσα σε λίγες ώρες. Νέους που χόρευαν ανέμελοι σε ένα φεστιβάλ ειρήνης, μέλη κοινοβίων που δεν είχαν πιάσει όπλο στη ζωή τους, αντρόγυνα που έτρωγαν το βραδινό τους και χάζευαν τηλεόραση, γέρους, γριές, παιδιά που έπαιζαν, σκυλιά που έτρεχαν αποτρελαμένα, καθηγητές, μεταφραστές, εργάτες, μετανάστες, πρόσφυγες, ό,τι έβρισκαν. Οι αιμοδιψείς τρομοκράτες είχαν βέβαια κατά νου να πάρουν και ομήρους μαζί τους, όπως και έκαναν: γιατί ήξεραν τι θα επακολουθούσε. Ο στόχος δεν ήταν να σκοτώσουν μονάχα, αυτό ήταν μια «απλή» πρόκληση, ήταν ΟΙ ΟΜΗΡΟΙ. Οι όμηροι συγκρατούν είκοσι μέρες τώρα το Ισραήλ και τα άρματά του —για όσο το κρατήσουν, τέλος πάντων—, κι αυτοί είναι που κυρίως το νοιάζουν αυτή τη στιγμή. Αυτό επιδίωκαν εξαρχής η Χαμάς και τα αφεντικά της: αυτό που συμβαίνει σήμερα. Για να το πούμε πολύ καθαρά: το άναμμα ενός μεγάλου πολέμου, ενός πολέμου που θα ενέπλεκε και άλλες χώρες, θα κούραζε τις πληττόμενες από τον λαϊκισμό μάζες στην Ευρώπη, και θα διέλυε οικονομικά τον πλανήτη, αφανίζοντας εντέλει το Ισραήλ και οδηγώντας σε μία τελική τζιχάντ. Και αυτό είναι που πρέπει να αποφύγουμε.

Ε. Το Ισραήλ μπορεί να τα βάλει μόνο του με τους τρομοκράτες που το απειλούν. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία. Έχει τα μέσα, τους ανθρώπους, και τους συμμάχους για να το κάνει. Δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε, επ’ ουδενί. Παρά ταύτα, τo μυαλό μας, και οι δυνάμεις μας, πρέπει να είναι στραμμένα στην Ουκρανία. Γιατί εκεί, στις ματωμένες πεδιάδες της, κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης.