Σημειώσεις για το τέλος του κόσμου

Χθες ήταν μια δύσκολη ημέρα. Μια αγαπημένη φίλη μπήκε στο νοσοκομείο για μία προγραμματισμένη πλην βαριά επέμβαση που θα γίνει τώρα το πρωί, και δεν εξεπλάγην όταν είδα πως το σκεφτόμουν συνέχεια, όλη μέρα, με έναν τρόπο που με βάραινε και με τσιγκλούσε διαρκώς. Όλα θα πάνε καλά φυσικά, αλλά για να βγεις έξω από το σκοτάδι πρέπει πρώτα να το περπατήσεις. Κάποιος το έχει πει αυτό.

Για κάποιο λόγο, επίσης, χθες οι άνθρωποι στον δρόμο, έτσι όπως συζητούσαν μεταξύ τους καθώς πήγαιναν για φαγητό ή «καφέ» (πόσο σιχαίνομαι τη λέξη — περισσότερο και από όσο λατρεύω τον ίδιο τον καφέ), τραβούσαν περισσότερο από ό,τι συνήθως εκείνο το «έεε…» που λένε συνέχεια όταν παλεύουν να συνεννοηθούν. Ακούω διαρκώς τον κόσμο να μιλάει στον δρόμο, είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Όχι από τα καλά κομμάτια. Αν υπάρχουν τέτοια.

Αν και είμαι γενικά απρόσβλητος σε πολλά ζόρικα πράγματα, που πραγματικά δεν με επηρεάζουν καθόλου ακόμα κι αν σκάνε δίπλα μου με τα μούτρα (είμαι παλιός και έχω μάθει), δεν είμαι καθόλου απρόσβλητος στον αντισημιτισμό. Και, όταν ζεις σε μία χώρα τόσο βαθιά αντισημιτική όπως είναι η Ελλάδα, σκοτεινή, σκιώδη, αμαρτωλή, κλέφτρα, δεν περνάς και πολύ καλά. Αν, δε, απεχθάνομαι κάτι σαν τις αμαρτίες μου, είναι η βορβορώδης αντισημιτική αριστερά. Τη συναντάς κάθε μέρα, πιο συχνά κι απ’ την αριστερά του σαλονιού και των κοκτέιλ. Χτυπάς επάνω της. Σου γυρίζει το στομάχι. Σ’ το αρπάζει και σ’ το σφίγγει με την αγκυλωτή χούφτα της.

Θυμίζω πως κάπου εννιά στους δέκα Έλληνες ενημερώνονται για την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας από τους εκπροσώπους μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που μπροστά της τα SS και το ISIS είναι προσκοπάκια. Αλλά και κάτι παραπάνω: είναι ευχαριστημένοι που ενημερώνονται από δαύτους. Κοιμούνται ήσυχα. Χαϊδεύουν τη γάτα.

Συχνά, βλέπω στα τραπέζια της ταβέρνας απέναντι από το σπίτι κάτι τύπους που φαίνεται από τα πράγματα, κάνει μπαμ, ότι στο Facebook διατηρούν έναν από εκείνους τους λογαριασμούς με τους οποίους δεν έχεις κανέναν κοινό φίλο, έχουν κρυμμένα όλα τα προσωπικά τους στοιχεία, ένα κακόηχο ψευδώνυμο, και ανεβάζουν φρικαλεότητες γιά από αριστερά για από δεξιά. Φαίνεται από καμιά φορά από το μούσι, το στενό ιδρωμένο μπλουζάκι, την γκρίζα κοτσίδα, από κάτι τέτοια. Τρώνε πάντα με όρεξη το φαγητό τους. Πίνουν μπίρα.

Δεν βλέπω ποτέ βίντεο με σκοτωμούς και πτώματα. Ψέματα: δεν έβλεπα. Αυτές τις ημέρες επιβάλλω στον εαυτό μου να δει. Και δεν θα ξεχάσω (συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά τώρα δεν θα το ξεχάσετε κι εσείς) αυτό το σκυλάκι που τρέχει αλαλιασμένο χωρίς να ξέρει πού, τι και γιατί, και ένα προϊστορικό κάθαρμα το πυροβολεί. Και το πετυχαίνει. Και γελάει. Την ίδια ώρα, ο έρμος Αλλάχ ξερνάει από αηδία.

Μέσα σε όλα αυτά, διάβασα κι ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ. Λίγα βιβλία μού αρέσουν, και είναι ελάχιστα αυτά που τελειώνω, ούτε καν ένα στα είκοσι: η ζωή είναι αφόρητα μικρή, ακόμα κι αν ζεις σ’ αυτή την πλούσια γωνιά του πλανήτη. Κατά το κλισέ (όλα τα κλισέ λένε αλήθειες), ξενύχτησα για να το διαβάσω, και τώρα δεν θέλω να διαβάσω κάτι άλλο. Άλλωστε, στατιστικά θα κάνω καιρό να ξαναβρώ κάτι που να μου αρέσει.

Τι σημασία έχει.Τι σημασία έχει οτιδήποτε.

Αγκαλιάστε τον άνθρωπό σας, το ζωάκι σας, το επάγγελμά σας, το χόμπι σας, τον εαυτό σας, ό,τι έχετε. Και να προσέχετε.