Ευτυχώς το παιδί μου το σκότωσαν!

Όταν το παράλογο «χτυπάει» την πόρτα του ανθρώπινου νου, τότε όλα ανατρέπονται, οι άνθρωποι γίνονται τέρατα και οι πράξεις βιαιότητες. Στην κορυφή αυτού του ασύλληπτου δράματος που κατακλύζει το νου του ανθρώπου, δια μέσου του παραλογισμού, στρογγυλοκάθεται, συχνά, η εκλογίκευση. «Μα δεν μας επιτρέπουν να έχουμε το κράτος μας», διαδηλώνουν οι μεν. «Δεν μας αφήνουν να ζούμε ειρηνικά», υποστηρίζουν οι δε. Και αλληλοσκοτώνονται μέχρι τον τελικό αφανισμό.

Στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες η άσκηση βίας ενάντια σ’ ένα παιδί διώκεται ποινικά, αυτεπάγγελτα, και δικαίως. Πρόκειται για ένα μέτρο πέρα για πέρα δημοκρατικό το οποίο έχει ως επίκεντρο την προστασία του παιδιού από τον ενήλικα, αλλά κυρίως, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, από τον ίδιο του το γονιό. Ωστόσο το συγκεκριμένο μέτρο έρχεται και αναδεικνύει το ζήτημα του μίσους το οποίο ελλοχεύει μέσα στον ψυχισμό συχνά μαζί με την αγάπη και την προστασία ακόμα και προς το ίδιο μας το παιδί.

Στο συγκεκριμένο πόλεμο που διεξάγεται ανάμεσα στους ισραηλίτες και τους παλαιστίνιους, εδώ και περίπου 70 χρόνια, ένα από τα βασικά επιχειρήματα, ένθεν-κακείθεν είναι και η προστασία των παιδιών. Υποτίθεται ότι «όλα» γίνονται έτσι ώστε τα παιδιά τους να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό το «όλα» που σημαίνει, «θα σκοτώνω μέχρι να μην μείνει κανείς αντίπαλος», από την μια τα ανατρέπει όλα, και από την άλλη αποτελεί ένα κεντρικό παράδοξο αφού στο τέλος δεν θα υπάρχουν παιδιά για να απολαύσουν τη «γη της επαγγελίας» κι από τις δύο πλευρές. 

Έτσι η πολιτική και ιδεολογική εκλογίκευση, ως μονομανία πλέον, έρχεται και σκεπάζει τα πάντα και πολλή περισσότερο τα μυαλά των απλών ανθρώπων και των πολιτικών. Είμαστε πλέον στο χώρο του παρα-λόγου. Εκεί όπου άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα κάνουμε. Για να πετύχουμε τους σκοπούς μας, τα παιδιά του άλλου που είναι και παιδιά μας, δεν τα σκοτώνουμε πλέον, τα βασανίζουμε και τα βιάζουμε, έτσι ώστε ο γονιός τους να εύχεται απλώς να έχουν σκοτωθεί.

Είναι πλέον αρκετά φανερό ώστε να το κατανοήσει ακόμα και ο κάθε δύσπιστος ότι εδώ και αρκετά χρόνια τόσο στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, όσο και σ’ εκείνον της Μέσης Ανατολής έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο χάσμα μ’ εκείνον της Δύσης κι ότι αυτή εκπροσωπεί, κι αυτό βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Σ’ αυτή την αντιπαράθεση, ένα από τα βασικά και κυρίαρχα ζητήματα το οποίο επίσης αυξάνεται ολοένα και περισσότερο είναι το παράλογο, κι αυτό δεν εντάσσεται σε πολιτικές αναλύσεις και υπεράσπισης συγκεκριμένων συμφερόντων. Αποτελεί από μόνο του μια βασική αιτία όπου κυριαρχεί η εκλογίκευση σε βάρος των συνθηκών της πραγματικότητας και υπέρ της ενίσχυσης μιας ψευδαίσθησης, π.χ. θρησκευτικού τύπου αντιπαραθέσεις. Έτσι, πρωτοστατεί το μίσος σε μια εκλογικευμένη βάση και με αυτή ως αφετηρία, συσκοτίζεται διαρκώς η κάθε αποτρόπαια πράξη αποκτώντας ιδεολογικές διαστάσεις σε μια καθαρά μυθολογική πραγματικότητα.

Κάπως έτσι οι άνθρωποι από την μια μεριά θλίβονται για τις απώλειες των δικών τους παιδιών κατηγορώντας τους αντιπάλους και ταυτόχρονα επιδιώκουν το θάνατο των παιδιών των άλλων και μάλιστα βασανίζοντας τα. Αυτός ο αέναος και ανελέητος κύκλος αίματος ενέχει μέσα του το κακό σε όλη του τη διάσταση «βγάζοντας» από το πλαίσιο κάθε ίχνος διεκδίκηση της ζωής σε κάθε της μορφή. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα δεν είναι πολιτική, όπως δεν ήταν η εξολόθρευση των εβραίων από τους ναζί. όπως, επίσης, το Δίστομο ή τα Καλάβρυτα. Μεγάλες ή μικρότερου βαθμού σφαγές αμάχων στη βάση του παράλογου το οποίο μέσω της εκλογίκευσης μετατρέπεται σε ιδεολογία και σε πολιτική άποψη. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το «χαστούκι» που θα «φάει» το παιδί από τον γονιό, το οποίο εκλογικεύεται π.χ. «γιατί τον ξύπνησε από την μεσημεριανή σιέστα».

Δεν μιλάμε, επίσης, για «τρέλα» αλλά για την απουσία του λόγου του ορθού λόγου, ο οποίος έχει «ξαφνικά» παρεκκλίνει από την τρέχουσα πραγματικότητα, π.χ. δεν αντιλαμβάνεται ο ενήλικας την ύπαρξη του παιδιού και χάνεται σε έναν άλλον κόσμο, βίαιο και εκδικητικό απέναντι στο ίδιο του το παιδί και δεν είναι τρελός, είναι απλά βίαιος.

Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Μέση Ανατολή, δείχνουν ότι οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια άλλη πραγματικότητα όπου το παράδοξο είναι ότι «παρακαλούν» να δουν τα παιδιά τους σκοτωμένα, «ξεχνώντας» ότι διαθέτουν το λόγο και το λόγο και μπορούν να συνομιλήσουν. Όμως δυστυχώς είναι αυτή η πραγματικότητα εκείνη η οποία, αντίθετα, ακούγεται ως παράλογο. Ο θάνατος ενάντια στη ζωή σε όλη του τη διάσταση.