Ο αντισημιτισμός και οι πάνω σε αυτόν απόψεις της αριστεράς από παλαιότερα μέχρι και σήμερα
Αν πω ότι με νοιάζει τι κάνει και τι λέει η άκρα δεξιά, θα πω ψέματα. Την έχω γραμμένη. Αλλά αυτά που λέει ή μισολέει ή μισοκρύβει ή ψιθυρίζει πίσω από τη χούφτα της η αριστερά — αυτά, ναι, με νοιάζουν και με κόφτουν. Κι όταν ενδύονται τη μυτερή κουκούλα του αντισημιτισμού, τα σιχαίνομαι με τον πιο απόλυτο τρόπο, όπως και καθετί κουκλουξκλανικό.
Η σταλινική αριστερά πάντα ήταν αντισημιτική. Απλώς κάποιοι νεοσταλινικοί θα σου πουν, με αλεπουδίσια φωνή, ή σαν τον πεινασμένο καρχαρία ή σαν τον κροκόδειλο του Νείλου, πως «όχι, δεν καταλάβαμε καλά. Εμείς με τους σιωνιστές είμαστε αντίθετοι». ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ. Όμως πράγματι: οι τέτοιοι αριστεροί ΔΕΝ θέλουν ένα ισραηλινό κράτος (αυτό σημαίνει σιωνισμός, άλλωστε), πόσο δε μάλλον ένα πολεμικά ισχυρό ισραηλινό κράτος, και χαίρονται (όσο κι αν [δεν] θέλουν να το κρύψουν) όποτε το κράτος αυτό, δηλαδή οι άνθρωποι που το κατοικούν και που τους συνέχει, δέχονται πλήγματα. Δεν τους νοιάζει από πού ή από ποιον τα δέχονται: οι Άραβες μπορεί να ζουν στον δικό τους πλανήτη, οι ακραίοι μουσουλμάνοι μπορεί να είναι τρελοί με τη βούλα και να ζουν σε παραλήρημα, αλλά αφ’ ης στιγμής χτυπούν τους Ισραηλινούς, είναι δυνάμει φίλοι τους και καλοί σύμμαχοι. Αύριο θα δείτε ανθρώπους νορμάλ κατά τα άλλα να λένε πως, «Οκέι, είναι φίλοι μας οι Ιρανοί, τελικά οι σιίτες δεν είναι και τόσο κακοί όσο μας λέγανε», και δεν θα ξέρετε πώς να το διαχειριστείτε. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί είναι εχθροί της Δύσης και της φιλελεύθερης δημοκρατίας — εχθροί των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου: των πραγμάτων, δηλαδή, που μισούν όλοι οι οπαδοί των αυταρχικών καθεστώτων. Μισούν οι αγιατολάδες ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έχουμε στη ζωή μας και είναι καλό και ωραίο, ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί είναι απόρροια της δημοκρατίας και της ελευθερίας; Αρκεί αυτό — θα 'ναι μαζί τους. Το μισεί ο Πούτιν; Θα τον βάλουν στο εικονοστάσι, μαζί με το ξυρισμένο του μπούστο.
Γέννημα απηνών διώξεων, σφαγών, εξανδραποδισμού, βασανισμών, γενοκτονίας και της αδιανόητης Σοά, από την αρχή της ύπαρξής του το Ισραήλ ανήκε κατά 100% στο στρατόπεδο της Ελευθερίας — άρα στο «ιμπεριαλιστικό» κομμάτι του κόσμου, κατά την οπτική της αριστεράς, ο φιλοαραβισμός της οποίας ποτέ δεν κρύφτηκε. Ίσα ίσα που ένα καιρό ήταν δείγμα γοήτρου, μαγκιάς και ροκιάς να γυρνάς με το «παλαιστινιακό» στον δρόμο και στα γήπεδα. Πού και πού, ακόμα το βλέπεις, έστω και τριμμένο.
Ο αντισημιτικός… συστημικός λόγος της αριστεράς, στον Τύπο της και παντού αλλού, ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αντιεβραϊσμού. Πράγμα ανατριχιαστικό. Άνθρωποι που ήταν από πάντα «με τον άνθρωπο» (before it was cool), έδειχναν να ξεχνούν το ίδιο το Ολοκαύτωμα (αν έχεις τον Θεό σου), ή απλώς να το παραβλέπουν. Μάλιστα, για να πείσουν ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, έφταναν στο σημείο να λένε πως αυτοί, οι… Εβραίοι ήταν οι ναζί, αυτοί τα οργάνωσαν όλα, αυτοί φταίνε: τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών θα μπορούσαν άνετα να γραφτούν από ανθρώπους σαν τον (αριστεριστή) Τζίμη Πανούση, αίφνης, που συχνά πυκνά μιλούσε για «Εβραιοναζήδες», όμορφα και καλά δίπλα από τα λακκάκια του χαμόγελού του, που ήταν μπλεγμένοι παντού. Ή μήπως ξεχνάμε πως πάντρευε το Άστρο του Δαβίδ με τη σβάστικα;
Ένα κομμάτι της αριστεράς είχε τρίψει με πρόδηλη χαρά τα χέρια του όταν οι ισλαμοφασίστες έριξαν τους Δίδυμους Πύργους, σημειώνοντας κι αυτοί —μαζί με τους τρελούς της άκρας παρανοϊκής υπερψέκδεξιάς— ότι «οι Εβραίοι, όμως, είχαν ειδοποιηθεί να φύγουν». Γιατί, βέβαια, οι Εβραίοι είναι πίσω από τα πάντα: πίσω από τη Γουόλ Στριτ, πίσω από το Χόλιγουντ, πίσω από τις δισκογραφικές (αυτό ήταν το μαράζι και του… Καζαντζίδη), πίσω από τις επιχειρήσεις και πίσω από τις αγοραπωλησίες του Σόρος (σατανικός Αμερικανοεβραίος γαρ!). Ή μήπως να θυμίζαμε κι αυτό; «Ο ισχυρισμός περί νέου αντισημιτισμού δεν αποτελεί μόνο άρρωστη αλλά και ανέντιμη αντίδραση. Πιστεύω ότι επιτρέπει στους Εβραίους να κάνουν ό,τι θέλουν. Όχι μόνο ψυχολογικώς αλλά και πολιτικώς παρέχει στους Εβραίους μια δικαιολογία. Την αίσθηση ότι είναι θύματα. Τους επιτρέπει να κρύψουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει εβραϊκό πρόβλημα στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει αντισημιτισμός. Παραμύθια παιδικής ηλικίας». Ίσως θυμάστε ποιος το είπε (ανάμεσα σε άλλα). Ναι, ναι. Δεν υπάρχει αντισημιτισμός στην Ευρώπη, προς Θεού…
Και πάλι: ας σκεφτούμε κάτι άλλο. Πέστε ότι μια ομάδα τρομοκρατών, οπλισμένων με αυτόματα, με ρουκετοβόλα, πιστόλια, μαχαίρια και τα λοιπά, μπαίνει σε ένα κλαμπ όπου χορεύει κόσμος. Και τους εκτελεί όλους. Ή μάλλον, σχεδόν όλους, κάποιους τούς παίρνει μαζί του, δεμένους με σχοινιά. Και κάποιοι, κάποιοι, νιώθουν βλέποντάς το αυτό την αδήριτη, μεγαλειώδη, τιτανοτεράστια ΑΝΑΓΚΗ να βγουν και να πουν, «ΝΑΙ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ».
Πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να ακουστεί κάτι τέτοιο;
Όχι, δεν είναι. Θα τον παίρναμε με τα λεμόνια.
Οπότε ας αλλάξουμε λίγο την εικόνα: «Πέστε ότι μια ομάδα τρομοκρατών, οπλισμένων με αυτόματα, με ρουκετοβόλα, πιστόλια, μαχαίρια και τα λοιπά, μπαίνει σε ένα κλαμπ όπου χορεύουν ΕΒΡΑΙΟΙ. Και τους εκτελεί όλους. Ή μάλλον, σχεδόν όλους, κάποιους τούς παίρνει μαζί του, δεμένους με σχοινιά».
Τώρα ναι, τώρα δικαιολογείται να βγει αυτός ο άρρωστος τύπος και να πει, «ΝΑΙ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ».
13°
