Τζόελ Ρίφκιν: Επνευσμένος από την ταινία του Χίτσκοκ «Φρενίτις», προσηλώθηκε στην ιδέα να στραγγαλίζει ιερόδουλες.
Στις 13 Ιουλίου 2023 συνελήφθη ως ύποπτος για τις δολοφονίες των ιερόδουλων στο Λονγκ Άιλαντ ο 59χρονος Ρεξ Χιούερμαν. Ο ασύλληπτος επί 23 χρόνια «Κατά Συρροή Δολοφόνος του Λονγκ Άιλαντ» είναι αρχιτέκτονας, πατέρας δυο παιδιών, παντρεμένος 27 χρόνια με τη γυναίκα του και έχει θηριώδεις σωματικές διαστάσεις που τον κάνουν να μοιάζει με γίγαντα. Πτώματα 4 γυναικών είχαν ανακαλυφθεί θαμμένα σε ρηχούς τάφους και καλυμμένα με λινάτσα το 2010 στην παραλία Γκίλγκο του Λονγκ Άιλαντ. Οι περισσότερες ήταν πόρνες πολυτελείας, εργαζόμενες ως συνοδοί ανδρών και είχαν εξαφανιστεί χωρίς ίχνη. Άλλα 6 λείψανα βρέθηκαν το 2011 στην ίδια περιοχή και ακόμη περισσότερα αργότερα. Από τη στιγμή της σύλληψης του Ρεξ Χιούερμαν πολλοί δημοσιογράφοι, προσπαθώντας να μπουν στο μυαλό ενός τέτοιου σίριαλ κίλερ, επικοινώνησαν με τον Τζόελ Ρίφκιν.
Ο Τζόελ Ρίφκιν έχει υπάρξει κατα συρροή δολοφόνος ιερόδουλων στο Λονγκ Άιλαντ (με τα περισσότερα ως τώρα θυματα) και βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές ισόβια.
Οι βιολογικοί γονείς του ήταν δύο νεαροί φοιτητές και ο πατέρας του ήταν βετεράνος του στρατού. Στις 14 Φεβρουαρίου 1959, όταν ήταν τριών εβδομάδων, ο Ρίφκιν υιοθετήθηκε από ένα εύπορο ζευγάρι που ζούσε στο Λονγκ Άιλαντ, το ζεύγος Ρίφκιν. Στο σχολείο ο Ρίφκιν είχε κακή απόδοση λόγω δυσλεξίας -παρά τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης του- και δεν ήταν δημοφιλής. Η σχολική ζωή του ήταν ένα μαρτύριο λόγω του συνεχούς μπούλινγκ που δεχόταν. Η κακομεταχείριση στην εφηβεία από τους συνομηλίκους του και η απομόνωση τον έκαναν να περνάει πολλές ώρες μόνος στο δωμάτιό του και να μπαίνει σιγά σιγά στον δικό του διαταραγμένο κόσμο. Άρχισε να φαντάζεται ότι βιάζει και μαχαιρώνει γυναίκες. Το 1972, εμπνευσμένος από την ταινία του Χίτσκοκ “Φρενίτις”, ο Ρίφκιν προσηλώθηκε στην ιδέα του στραγγαλισμού ιερόδουλων. Την ίδια περίπου εποχή, οι γονείς του του χάρισαν ένα αυτοκίνητο. Άρχισε να χρησιμοποιεί το όχημα για να ψαρεύει ιερόδουλες στο Μανχάταν.
Το 1977 αποφοίτησε από το λύκειο και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο τοπικό κοινοτικό κολέγιο και μετά στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Το πάθος του για τις πόρνες όμως αυξανόταν, παρέλειπε συχνά μαθήματά, εμφανιζόταν σπάνια στις δουλειές του μερικής απασχόλησης, προτιμώντας να περνάει το χρόνο του με ιερόδουλες. Η εμμονή του αυτή τον έκανε να ξοδεύει όσα χρήματα έβγαζε, με αποτέλεσμα να μετακομίζει κάθε τόσο στο σπίτι των γονιών του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Άλλαζε επίσης συνεχώς πανεπιστήμια, μέχρι που τελικά το 1984 εγκατέλειψε τις σπουδές του χωρίς να πάρει πτυχίο -προς μεγάλη απογοήτευση του πατέρα του, που ήταν πετυχημένος μηχανικός. Αποφάσισε να ασχοληθεί με τη διαμόρφωση κήπων -ήταν ουσιαστικά αυτοασχολούμενος κηπουρός. Στις 20 Φεβρουαρίου 1987, ο πατέρας του αυτοκτόνησε, αφού υπέφερε αρκετούς μήνες από καρκίνο του προστάτη.
Μέχρι τον Μάρτιο του 1989, ο Ρίφκιν δε μπορούσε πλέον να ελέγξει τις βίαιες φαντασιώσεις του. Όταν η μητέρα του έφυγε για επαγγελματικό ταξίδι, έφερε μια νεαρή πόρνη στο σπίτι του στο Λονγκ Άιλαντ, όπου αφού έκανε σεξ μαζί της, την χτύπησε με ένα βαρύ αντικείμενο και όταν εκείνη συνέχισε να αντιστέκεται, τη στραγγάλισε μέχρι θανάτου. Στη συνέχεια διαμέλισε το πτώμα με μαχαίρι και αφαίρεσε τα δόντια και τα δάχτυλά της με πένσα, ώστε να μην αναγνωριστεί το πτώμα. Έβαλε το κομμένο κεφάλι σε ένα παλιό κουτί και τα υπόλοιπα κομμάτια σε σακούλες σκουπιδιών. Πέταξε το κεφάλι και τα πόδια σε ένα δάσος του Νιου Τζέρσεϋ και τα χέρια και τον κορμό στον Ηστ Ρίβερ της Νέας Υόρκης. Παρά τις προσπάθειες του Ρίφκιν να αποκρύψει τη δολοφονία, το κεφάλι βρέθηκε λίγες μέρες αργότερα. Ωστόσο, η αστυνομία δε μπόρεσε να διακριβώσει την ταυτότητα του θύματος, ούτε να φτάσει στα ίχνη του δολοφόνου.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Ρίφκιν δολοφόνησε μια δεύτερη ιερόδουλη. Περίμενε πάλι να φύγει η μητέρα του σε ταξίδι και πήγε την πόρνη στο σπίτι του στο Λονγκ Άιλαντ. Την άλλη μέρα, τη χτύπησε με ένα πόδι τραπεζιού και μετά τη στραγγάλισε. Διαμέλισε ξανά το πτώμα, αλλά αυτή τη φορά τοποθέτησε τα κομμάτια μέσα σε κουβάδες που γέμισε με μπετόν ώστε να βαρύνουν, και τους πέταξε στον Ηστ Ρίβερ και σε ένα κανάλι του Μπρούκλιν. Ο Ρίφκιν ξεκίνησε δική του επιχείρηση εξωραϊσμού κήπων το 1991 και άρχισε να χρησιμοποιεί το νοικιασμένο εργοτάξιο για να κρύβει τα πτώματα μέχρι να μπορέσει να τα πετάξει. Συνέχιζε να στραγγαλίζει πόρνες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν τοξικομανείς. Η Αστυνομία σπάνια κατάφερνε να αναγνωρίσει τα θύματα, πόσο μάλλον τον δράστη των εγκλημάτων. Τον Ιούνιο του 1993, ο Ρίφκιν στραγγάλισε μια νεαρή πόρνη, την 22χρονη Τίφανι Μπρεσιάνι και πήγε το πτώμα στο σπίτι της μητέρας του, σταματώντας σε καταστήματα καθ’ οδόν για να αγοράσει σχοινί και μουσαμά, ενώ το πτώμα βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της μητέρας του. Όταν έφτασε στο σπίτι, το πτώμα της Μπρεσιάνι ήταν τυλιγμένο σε μουσαμά και κρυμμένο στο πορτμπαγκάζ. Η μητέρα του, εν αγνοία της, χρειάστηκε το αμάξι της και το πήρε για λίγες ώρες, έχοντας το πτώμα στο πορτ μπαγκάζ!
Ο Ρίφκιν μετέφερε αργότερα το πτώμα στο γκαράζ, αφήνοντάς το σε ένα καρότσι μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού για τρεις ημέρες. Τη νύχτα που το έβαλε στο φορτηγάκι του για να πάει να το πετάξει 15 μίλια βόρεια από το σπίτι, αστυνομικοί παρατήρησαν ότι έλειπε από το αμάξι η πίσω πινακίδα κυκλοφορίας. Όταν του έκαναν σήμα να σταματήσει, ο Ρίφκιν δεν υπάκουσε και άρχισε μια καταδίωξη με μεγάλη ταχύτητα, ώσπου πανικόβλητος έπεσε με το αυτοκίνητό του σε κολόνα μπροστά στο τοπικό δικαστικό μέγαρο. Όταν οι αστυνομικοί πλησίασαν το αυτοκίνητο, αντιλήφθηκαν μια έντονη μυρωδιά στο πίσω μέρος του φορτηγού. Προερχόταν από πτώμα της Μπρεσιάνι που βρισκόταν ήδη σε αποσύνθεση. Ο Ρίφκιν συνελήφθη επιτόπου.
Οι ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών άρχισαν να τον ανακρίνουν στις 28 Ιουνίου 1993. Περιέγραψε και τις 17 δολοφονίες, γράφοντας τα ονόματα που θυμόταν και σχεδίαζε χάρτες για να βοηθήσει την αστυνομία να βρει όσα θύματά του εξακολουθούσαν να αγνοούνται. Προφυλακίστηκε εν αναμονή της δίκης του και στις 9 Μαΐου 1994 καταδικάστηκε σε ισόβια με δυνατότητα αναστολής μετά από 25 χρόνια για φόνο και για έκθεση αστυνομικών σε κίνδυνο κατά την καταδίωξή του. Ο Ρίφκιν μεταφέρθηκε στη φυλακή λίγο μετά τη δίκη, όπου ομολόγησε την ενοχή του για δύο ακόμη φόνους. Του επιβλήθηκαν άλλες δύο συνεχόμενες ποινές για ισόβια. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1996, ο Ρίφκιν είχε να εκτίσει τουλάχιστον 183 χρόνια για επτά δολοφονίες. Την ίδια χρονιά, μετά από πολλές συγκρούσεις με άλλους κρατούμενους, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έκριναν ότι η παρουσία του Ρίφκιν στη φυλακή ήταν ενοχλητική. Τοποθετήθηκε στις Φυλακές Άττικα σε απομόνωση για 23 ώρες την ημέρα για 4 χρόνια.
Το 2000, ο Ρίφκιν προσπάθησε να μηνύσει τη φυλακή για παραβίαση των συνταγματικών του δικαιωμάτων, λέγοντας ότι δεν έπρεπε να τεθεί σε απομόνωση, αλλά το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ των φυλακών. Είναι τώρα έγκλειστος με περισσότερους από 200 άλλους κρατούμενους στις φυλακές Κλίντον -δεν τους επιτρέπεται να έρχονται σε επαφή με τον γενικό πληθυσμό των φυλακών.
Η ανεξάρτητη ταινία του 2018 «Joel» βασίστηκε στη ζωή και τα εγκλήματα του Τζόελ Ρίφκιν, όπως και πολλές δημοσιογραφικές εκπομπές (των δικτύων CBS, ABC, NBC), “Biography: Joel Rifkin”, κ.ά.
Στους δημοσιογράφους, που μίλησαν μαζί του την περασμένη βδομάδα μετά τη σύλληψη του Ρεξ Χιούερμαν, αναφέρθηκε στην ενεξέλεγκτη ορμή του να δολοφονεί ξανά και ξανά -ορμή που δεν κατάλαβε ποτέ από πού πήγαζε και που όσο έμενε ασύλληπτος γινόταν εντονότερη.
20°
